Het New Yorkse gezelschap O’Death krijgt voet aan grond met hun tweede cd ‘Head Home’. Hun rauw rammelende rock’n’roll, folk, country en punk is zowel opwindend, feestelijk als ingetogen. Een weirdo, waanzinnig boeiend geluid! De intieme MaZ doopten ze om tot hun stamcafé; het ging hier van intiem pakkend, traag meeslepend tot ambiance en uitbundigheid.
Als een stoomtrein konden ze tekeer gaan door een fors tokkelde banjo en een opzwepende percussie, die soms strak of metaalachtig kon klinken door het ranselen met een ketting op de drums en cimbalen (de cimbalen werden praktisch na elk nummer omgewisseld (lees: op de grond gegooid!)).
In de songs zaten zanger/gitarist Jamie en banjospeler Darling eerst rustig op hun stoel en veerden, in het opgevoerde tempo, plots recht; evenals in de onvaste zweverige vocals van Jamie, die eerst de toon zette, haakten de anderen vocaal  in, zongen en schreeuwden luidkeels, en klapten mee. “Down to rest”, “Allie Mae Reynolds”,  “Olee O” en “Busted old church” waren de smaakmakers van deze feestelijke band. In het midden van hun klein uur durende set waren er een paar sfeervolle songs als “Travellin man” en “Jesus look down”.
O’Death laveerde ergens tussen The Pogues, The Pixies (ze trakteerden ons zelfs op “Nimrod’s son”), The Sadies, Arcade Fire en Tom Waits.
O’Death was de band bij uitstek voor een geslaagd kroegentochtfeestje en lonkt naar de komende festivalzomer, met de Biertent van Folkdranouter als orgelpunt.

Organisatie: Cactus Club, Brugge