De drie dames van Laïs, Jorunn Bauweraerts, Annelies Brosens en Nathalie Delcroix, gaven met de cd ‘Douce victime’ (2004)  al de aanzet dat ze anders zouden klinken. De vorig jaar verschenen ‘Documenta Box’ bevestigde dit, dwz geen breuk met vroeger, wel een ommezwaai, een logisch vervolg.
‘The Ladies’ Second Song’ biedt een breed perspectief, o.a. door de vernieuwde samenstelling van hun begeleidingsband, waaronder de gitaristen Elko Blijweert en Bjorn Eriksson. Laïs verlaat het pad van hun jeugdig a capella kampvuursongs en poppy folkpop. Accordeon en violen komen er niet meer aan te pas.
Ze behouden de sterke stemvaardigheid en samenzang, bepaald door een donker, dreigende klankkleur van gitaren, elektronica, contrabas, cello en drums.
Ze bewandelen ten dele het pad van de freefolk. De teksten van dichters als Yeats en Verlaine zijn welig vertier op de nieuwe plaat, aangevuld met enkele eigen songs van Jorunn.

De romantiek van de drie dames wordt reeds gesymboliseerd op de cd hoes: de trouwjurken en de zwaan vertolken de liefde van Leda aan Jupiter, die haar bezoekt in de vorm van een zwaan. En die zwaan stond centraal op het podium in de Ha’. Laïs stelde de nieuwe cd bijna compleet voor, met mondjesmaat kwam een oudere song aan bod; de klemtoon kwam op het gitaristenduo, de distortion en de fuzz, naast de vrouwelijke samenzang. Hun sfeervol dreigende sound onderging diverse tempowisselingen en onverwachtse wendingen, zonder in te boeten aan melodie, wat door het publiek sterk werd geapprecieerd.
De eerste twee songs “Agamemnon” en “Tumbling” werden ingezet zonder percussie. Op de titelsong van de cd kwam alvast hun stemmenpracht naar voor en zetten ze de eerste danspassen in. Op “Ni vandaag” en “Joskesong” hoorden we nog Laïs’ onschuldige karakter, maar vanaf  “Iten – Sortilegium” klonk het uitgebreide collectief grimmig, verbeten en grauw; het geëxperimenteer van hun stemmen betekende een heksentocht doorheen de romantische pracht; een hoogtepunt, samen met “Sudden blow”.
Ze wisselden Nederlands-, Engels- en Franstalig gezongen nummers af: “Hymne”, “Mirror mirror” en “Marie Madeleine”. De leden van Värttina waren die avond ook aanwezig (op 10 november in de Ha’!), wat werd beloond met de cover “Kapee”, een heel mooie folkpopsong. “De witte bij” beëindigde na bijna anderhalf uur de set.
Laïs was hun ‘oude’ kampvuurstijl in de bis nog niet verloren: zwierige rockende songs als “Babour” en “’t Smidje” besloten definitief de set.

Aan de reacties van het publiek te horen bleek Laïs tot veel in staat; ze verbreden hun muzikale horizont en overtuigden met de vernieuwende aanpak.

Het beloftevolle Gentse kwartet The Bony King of Nowhere zagen we al twee keer aan het werk (Folkdranouter en 25 jaar De Vooruit). Ze bewezen sterk op elkaar te zijn ingespeeld. De gitaartokkels, de ingehouden percussie, de kleurrijke keyboards en de overwaaiende vocals zorgden voor een broeierige spanning in hun verstilde, ingetogen en melancholische pop. Adembenemend. Voer voor fans van Cowboy Junkies, Bonnie Prince Billy en Low.

Organisatie: Handelsbeurs, Gent