Coldplay: de status van een wereldband kregen ze sinds de vorige cd ‘X&Y’(2005) en hun ‘Twisted Logic Tour’. Het Britse kwartet ,onder de tandem Martin (zang/gitaar/piano) en Champion (zang/drums) bevestigde in het voorjaar met de cd ‘Viva la Vida or Death and all his friends’ hun talentrijk songschrijverschap en live reputatie. Ze boeiden bijna twee uur lang met een warme, puur oprechte aanstekelijke set, waarbij er van sterallures geen sprake was. Een zelfverzekerde band die halsreikend mag uitkijken naar een stadionoptreden. Praktisch al de songs van het recente album kwamen aan bod, die ze combineerden met de hitgevoeligheid van de drie vorige cd’s.
Van deze enthousiaste, dynamische band droop het spelplezier af: Chris Martin wisselde van piano en gitaar, holde als een bezetene over het podium en palmde moeiteloos het publiek in. Kijk, in de jaren ’80 hadden we Simple Minds en U2, in de jaren ’90 Live en nu is er …Coldplay, een wereldband met een keiharde livereputatie.

Coldplay opende met een klassieke Tsaikovski intro op hun “Life In technicolor”, waarop ze verschenen achter een wazig gordijn. Ze speelden meteen vier ijzersterke, afwisselende songs op rij: “Violet hill”, “Clocks”, “In my place”en “Speed of sound”. Het sfeerlicht op de reuzengrote ballonnen aan de nok gaven de nummers een extra dimensie. “Cemeteries of London”, “Chinese sleep chant” en “ 42 “ hadden een meer gewaagd, avontuurlijk rockend karakter, wat de gevarieerde aanpak onderstreepte van deze rasmuzikanten. Het sfeervolle “Fixx You” klonk strakker naar het eind; het refrein werd door ruim 15000 kelen luidkees meegezongen. Een ‘Saturday night fever’ podium, dicht bij het publiek, kwam uit de grond op “God put a smile upon your face”, die ze omdoopten tot een grootse discostamper, en er een medley aan breiden met “Talk”. Het ingetogen “The hardest part” vatte Martin solo aan op piano, ondersteund door de zachte backing vocals van drummer Champion. Eens te meer werd duidelijk wat een belangvolle rol hij neemt in de band.
De huidige single “Viva la Vida” was samen met het broeierige “Lost” het ‘cachet’ van de avond. Buiten categorie! Minutenlang hoorden we de ‘Oohoohs’ galmen door het Sportpaleis. Even leek het erop dat dit de set beëindigde, maar plots floepte een wit licht aan toen de band hoog in het stadion enkele akoestische nummers bracht: een op gitaren en mondharmonica gedragen “The scientist” en het door Champion gezongen “Death will never conquer”, die refereerde aan een folky Billy Bragg. Eenvoud aan Coldplay!
Tijdens de korte pauze bonkten de dancebeats van “Viva la Vida” door de boxen, wat de aanzet was naar een snedige finalereeks: een uptempo klinkende “Politik” op piano, een U2/The Edge neigende “Lovers In Japan”, met prachtprojecties op het scherm en papieren vlindertjes dwarrelend op het publiek. En tenslotte besloot, na ruim anderhalf uur, het opbouwende “Death and all his friends” de avond. Coldplay trakteerde voor dit laatste optreden van hun tour op een flinke toegift: het sferische rockende “Glass of water”, een nieuwe sterke song samen met Albert Hammond Jr op gitaar. Opnieuw een bewijs dat Coldplay de kunst van mooie melodieuze popsongs schrijven onder de knie heeft. Een krachtiger “Yellow” en een rustig “The escapist” sloten definitief het prachtig uitgekiende concert af.

De fundamentele kracht van acht jaar Coldplay resulteerde in een subliem, overtuigend concert dito show, zonder weg te zakken in een moeras van voorspelbaarheid.

Minder was Albert Hammond Jr als support . Niet dat de band slecht speelde, maar het ontbreekt hen net aan goede songs schrijven, waarbij het duidelijk was dat Hammond Jr het beter houdt bij het retrorockende The Strokes.

Organisatie: Live Nation