Een dik jaar geleden hebben de Black Angels ons ook al eens omvergeblazen, toen nog als voorprogramma van The Black Keys, in Gent. Nu mochten ze dit voor een goed gevulde Botanique nog eens overdoen, inmiddels met de nieuwe plaat ‘Directions to see a ghost’ op zak, een weliswaar goed album maar eentje die toch wel wat variatie mist waardoor hun debuutalbum ‘Passover’ nog steeds hun meest indrukwekkende plaat tot op heden is.

Vooraf vreesden wij dan ook een beetje dat Black Angels in hun live set iets te weinig variatie voor de dag zouden leggen, maar hier hadden we gelukkig verkeerd gedacht. Wat op plaat ietwat naar eentonigheid neigt, vertaalde zich op het podium naar een donkere bezwerende imposante sound die perfect paste in het kader van deze geknipte concertzaal. De bandleden hielden zelf bovendien de spanning en de variatie erin door om de haverklap met elkaar van instrument te wisselen. De songs klonken als sluipende gifslangen die dreigend en sissend dichterbij kwamen en zich weer terugtrokken om dan met een venijnige beet nog een keer genadeloos toe te slaan. De ietwat schuchtere zanger Alex Maas haalde bijwijlen fel uit en refereerde met enkele Jim Morrison uitspattingen meermaals naar The Doors. Had Jim Morrisson destijds zijn duivels ontbonden met de Velvet Underground in plaats van The Doors achter zijn rug, dan had dit een beetje als deze Black Angels geklonken. Ook bands als The Warlocks, Pink Mountaintops, Brightblack Morning Light en Woven Hand kwamen ons voor de geest, zo dat sfeertje.
De set duurde een klein anderhalf uur en greep ons toch de hele tijd naar de keel. Hoogtepunten: “Science killer” met een diepe dreigende bass en “You in color” van de nieuwe plaat, ”Young men dead” en “The First Vietnamese war” uit het onovertroffen debuutalbum ‘Passover’. De dreiging en spanning bleven het hele optreden behouden, de psychedelica en de obscure sixties sound verstrengelden zich mooi met de duistere en bezwerende eighties galmen. Zo hebben deze Black Angels een nieuw eigen geluid gecreëerd maar hiermee sluipt ook meteen het gevaar binnen om in deze sound te blijven rondhangen. We blijven The Black Angels hoog in het vaandel dragen, maar het spook van de gewenning ligt op de loer, waarmee we willen zeggen dat ze in de toekomst hun muzikale horizonten toch wat zullen moeten verbreden willen ze een band van betekenis blijven. Doch, laat dit duidelijk zijn, de passage in de Brusselse Botanique was meer dan geslaagd.

Opwarmers van de avond, de Brusselse rockers Driving Dead Girls waren hier volledig miscast. Een zanger die zich van wat Jon Spencer jatwerk bediende en een groep die weliswaar hard en strak speelde, maar die ook geen enkel cliché omzeilde en die helaas niet één onvergetelijke song heeft. Op zijn best konden we hier het woord “verdienstelijk” bovenhalen, maar dan zijn we al heel mild geweest.

Organisatie: Botanique, Brussel