We kunnen volmondig na de bijna anderhalf uur durende set van deze jonge Serge Gainsbourg, Sébastien Tellier, zeggen dat hij wel “nen speciale kadet” is. Inderdaad, de man in wit pak en das, een grote zonnebril op, met fikse baard en lang wapperende haren achteraan, was die avond op het podium zowel zanger, acteur als performer.Tussen de nummers liet hij een verwarde indruk na en charmeerde hij - al of niet halfdronken – met veel flair z’n publiek, brabbelde hij er maar op los in het Engels en in het Frans, maakte grapjes, liet ontstemde tunes horen en leek wel in contact met een hogere macht. Hij jaagde er een pakje sigaretten en een fles wijn door. De luttele aanwezige Vlamingen fronsten even de wenkbrauwen van wat hij daar uitspookte op het podium, voor de doornsnee Franstalige leek dit alledaagse koek.
Tellier heeft al vier platen uit en werd een paar jaar geleden ontdekt door de heren van Air; z’n laatste worp ‘Sexualtiy ‘ was in productie van Manuel de Honem-Christo van Daft Punk. Met het nummer “Divine”, de uitverkoren song op het Eurovisiesongfestival 2008 voor Frankrijk, wist hij ons te raken. Tellier schreef alvast geschiedenis, want voor de eerste keer in deze selectie waren vele Fransen ontgoocheld omdat het nummers niet in de eigen taal werd gezongen.

We hoorden een kosmische trip van lichtvoetige synthipop en Franse chanson, die door de schitterende lichteffects een extra dimensie kreeg. Op het podium zagen we synthesizers, drumloops en een grote piano. In het midden van deze apparatuur en tussen z’n bandleden deed Tellier - soms met de armen wijdopen – denken aan de wereldberoemde ‘Cristo Redenter’, de Verlossende Christus, die z’n discipelen schouwde.
Ondanks z’n soms schamele vertoning en onvaste toonzang, klonken de nummers op zich wel goed. Warm, sfeervol dromerig materiaal zoals de opener “Kilometer”, “Roche”, “Une heure” en “Fingers of steel”. De single “Divine” en het ingetogen “Broadway” (prachtige pianotoets!) overtuigden sterk. De band speelde een rauwe “Robot Rock” op synths als eerbetoon aan Daft Punk. En af en toe hoorden we een krachtige groove en beat, haalden ze eens fors uit en werd het tempo omhoog; “l’Amouret et la violence” en “Sexual sportswear” (in de bis) intrigeerden door de broeierige opbouw en repeterende ritmes. Het filmische “La retournelle” deed mijmeren naar die leuke ‘70’s Franse films.

Maw ‘Enfant terrible’ Tellier en de zijnen brachten voldoende afwisseling binnen deze elektronische pop, maar ritme, vaart en droombeelden werden té veel doorkruist door Tellier’s storende soms pijnlijke performance. Terecht hoorde ik dat Daan en Vive la Fête er het in Vlaanderen nog beter van afbrengen binnen deze muzikale stijl!

Het jonge Franse duo Housse de Racket ging stevig tekeer op gitaar, drums en synths. Als een kleinzoon van Angus Young hield de ene z’n gitaar vast, terwijl de andere hard tekeer ging op z’n drums. De synthibeats, wave, disco en de snedige, nerveuze gitaarpartijen vlogen ons om de oren, met een knipoog naar onze Soulwax/Goose en het Franse Yelle.

Neem gerust een kijkje naar de pics

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel