”In Brussels I fell like I could fine the love of my life, what a cute place …de woorden van Joss Stone betreffende haar performance in het KC. Terecht treffende woorden van de mooi ogende, immer glimlachende en lieve Britse deerne Joss Stone, nog maar 23 en al vier cd’s uit. Ze charmeert en geniet als haar publiek geniet. Het publiek was dus even ‘impressed’ van de perfecte, feilloze set. We spiekten even op haar forum omtrent de reacties en we haalden o.m. het volgende … “I was impressed of your performance in de l’Aéronef in Lille. So when I heard you would also sing in Brussel, I decided to return to your voice :) ! Once in Cirque Royale, I understood you are really a class apart. Such a voice and personality. Great! It impressed me !” … Inderdaad, Joss Stone heeft een groot charisma, is oprecht, uitgelaten en gooit, geeft en overhandigt bloemetjes.

Op plaat horen we gave, puntige soulsongs van toegankelijke melodieën bepaald door jazzy blazers, emotievolle orkestraties, funky grooves en logge drums. Het geheel klinkt intens pakkend, warm, sfeervol en broeierig; de uitstapjes naar gospel en hiphop geven een fris, freakende indruk; met de jaren geeft het misschien de indruk zo van ‘gewoontjes’, maar de handvol livesets die ik van haar zag, doet me overtuigend besluiten dat zij een klasse apart is! Ze deed ons hart smelten door haar goddelijke, doorleefde, gevoelige soulstem in de voetsporen van de Motown sound, Aretha Franklin en Dusty Springfield. En ze kon op een paar songs als “Baby baby baby” en “Fell in love with a boy” en het intiem gehouden (enkel akoestische gitaren en haar vocals) “Come rest your head” vocaal krachtig uithalen.
In het KC liep het vanavond allemaal gesmeerd; het lukte allemaal, zoals een voetballer de match van z’n leven speelt, was dit wel het optreden van haar leven … “Music is the best relationship you can have”, een ondoorgrondelijke verbintenis voor alle gelegenheden en emoties.
Ze beschikte over een mooi uitgedoste begeleidingsband, die naast de traditionele opstelling aangevuld werd met bezwerende Hammond en sax, vocaal gedragen door fijne, zalvende backing vocals. Joss dompelde ons onder in een wereld van romantiek en verleidelijkheid door haar charisma van een ‘love & peace’ attitude. Een heerlijk geluid, hoe instrumentatie en zang bij elkaar pasten. We moeten zeggen dat de black music door de jonge blanke dame met de gouden fluwelen stem geestesgenoten Amy Winehouse, Duffy en Adele achter zich liet en het moet mooi zijn om onze eigen Selah Sue te zien groeien naar dit talent. En ohja, …heu … waar is Junior Jazz deze dagen …
Op het podium lag een tapijt en stond een microfoonstandaard met een witte sjaal. Ze kwam de stage op, blootsvoets en lachend, in een sobere zwarte tenue voorzien van een glitterriem. Speels optimistisch en enthousiast reeg ze de songs aaneen, die verrassende, spannende en jammende wendingen ondergingen en ze integreerde moeiteloos covermelodielijntje. Op die manier hoorden we schitterende uitgesponnen versies van o.a. volgende songs: het sensuele “Less is more”, voorzien van puike reggae, dubs en beats, die refereerde aan het werk van The Clashs ‘Sandinista’- plaat, “don’t cha wanna ride” linkte ze aan Candi Stations “You got to love” en “Fell in love with a boy” was om kippenvel van te krijgen door haar stem, het gospel, de ‘say yeahs’ en de handclaps. Ze creëerde een broeierig sfeertje en een happy feeling.
Openen deed ze met een ingehouden, sfeervolle “Choking kind” van het debuut. Ze zette dan meteen de zwierige, funkende groove van het schitterende “Free me” in van de huidige cd ‘Colour me free’. Het blijft me een (eeuwig )raadsel waarom dit nummer op StuBru geweerd wordt … Foei!
Ze hield dezelfde intensiteit en sterkte aan en gaf haar stem meer draagkracht door de armbewegingen, die ook een teken waren over te stappen van een vollere naar een beperktere instrumentatie. “Could have been you”, schreef ze al toen ze maar vijftien was en kreeg net als de huidige single “Parallell lines” een leuke, indringende en allesbepalende pianoloop mee. Ze koppelde het nummer aan Stevie Wonders “Higher ground”. “Music” was uiterst sfeervol, “Girl they won’t believe it” klonk het meest straight forward en in het afsluitende groovy “Tell me about it” konden de groepsleden eventjes soleren en kwamen de twee backing vocalisten op het voorplan.

Ook de bis was om van te snoepen: “4 & 20” was traag, slepend en linkte ze aan “That ole devil called love” (remember Ella Fizgerald/Billy Holiday) en in het swingende “Big ol’game” verwerkte ze elementjes van andere covers. Het onderstreepte de uiterst heerlijke, aangename, sfeervolle, broeierige set van een grootse, lieve dame die vooral zichzelf bleef.

Lize Accoe,  vroeger Delavega, gaf er meteen een lap op en verbaasde met haar zwerm muzikantzen; de groovy soulpop kreeg een flinke, stevige scheut funkende swing en ze bood ruimte voor enkele stemmige, intieme songs, die evenzeer overtuigend klonken. Ze nam rustig de tijd te werken aan haar solodebuut ‘Me, versatile me’ in een productie van Peter Revalk, gekend van The Wizards Of Ooze. Ze bracht ons even op het verkeerde spoor met Estelle ’s “American boy”, maar zij toonde solo aan een soulfenomeen in spé te zijn, die onderhuids Mary J. Blige, Erykah Badu, Lauren Hill en Leela James naar de kroon steekt, met haar aanstekelijke, frisse , aantrekkelijke gevarieerde soulpop, onder haar indringende, bezwerende en emotievol heldere stem! Dit leek wel Accoe’s “Dancing in the moonlight” (Toploader).

Organisatie: Live Nation