Bijna 3 volle uren, zo lang werden we in Vorst Nationaal getrakteerd op een concert van Indochine, de Franse new wave-pop/rockgroepoorspronkelijk een trio opgericht door de broers Nicola(s) en Stéphane Sirkis (alias voor Sirchis). De groep staat al 30 jaar op de planken en heeft in Frankrijk en België (de broers groeiden grotendeels op in Ukkel, vervolgens in de buurt van Doornik) mythische allures gekregen, vooral na de dood van Stéphane Sirkis in 1999. Indochine is waarschijnlijk de enige Franstalige rockgroep die ooit voorbij de grenzen heen mocht kijken, met successen en uitverkochte zalen van Scandinavië tot Peru. Ze speelden het voorprogramma van Depeche Mode medio jaren ’80 en brachten duetten uit met Melissa auf der Mauer in 2002 en Brian Molko in 2005.
Indochine stond zaterdag voor een uitverkocht Vorst Nationaal en beloofde er een waar spektakel van te maken.5 immense schermen projecteerden beelden van oorlogstaferelen, spelende kinderen, lege fabriekshallen en industriële terreinen, Amerikaanse kerkhoven en portretten van J.D. Salinger en juichende menigtes tijdens de bevrijding van Parijs… erg indrukwekkend en veelbetekenend als je wil begrijpen waar Indochine de inspiratie haalt voor vele van zijn nummers en teksten.
Indochine speelde een afwisselende set met vooral aandacht voor het 11de album van de groep, ‘Alice et June’, verschenen in 2009, zoals de opener “Go Rimbaud Go”, “Playboy”, en het aanstekelijke electro-rocknummer “Little Dolls”. Bij het eerste nummer uit de beginjaren van Indochine, “Miss Paramount”, veert het publiek recht om de volgende uren niet meer te gaan zitten. Eerste hoogtepunt volgt iets later met “J’ai demandé à la lune”, een nummer dat, na een onopvallende periode in de jaren ’90, de terugkeer van Indochine aankondigt in 2002. Doch iets te lang uitgesponnen, werd het met een staande ovatie ontvangen. Ook de mooie ballads “Atomic Sky” en “3ièmesexe” gaan niet onopgemerkt voorbij (i.p.v. de traditionele aanstekers, zorgen gsm-displays nu voor sfeer).
Tweede hoogtepunt vond ik het nummer “Un ange à ma table”, live sterk gebracht, en in duet gezongen met een zangeres die geportretteerd werd op de schermen die het podium omringden en waarvan we nu weten dat ze behoort tot de Franse tweekoppige electroband “Pravda”. Tegen de tijd dat “Alice & June” werd ingezet, hun recentste hit, was het al heel heet geworden in de zaal en begonnen onze oren zowaar te jammeren.
De bisronde was echter meer dan het wachten waard want “Kao Bang” en “l’Aventurier” kwamen nog onze richting uit, de nummers die Indochine in de jaren ’80 op de wereldkaart zetten met een orginele mix van oosterse en new-wave geluiden. Ook de akoestische versies van “Electrastar” en “Le dernier jour” zorgden voor rillingen.
Minpunten van het concert? Veel nummers zijn niet erg origineel, blijven niet hangen, zijn vaak een variatie op hetzelfde thema. De zang van Nicola Sirkis was niet altijd toonvast. Ook was de setlist te lang, zo had de medley die werd gespeeld voor de bisronde er wel uit gemogen.
Maar waar klagen we over: het publiek was na afloop euforisch en ook Indochine heeft zijn strepen meer dan verdiend. We mochten tenslotte ook allemaal met Indochine op de foto.
Setlist
Intro, Go Rimbaud Go (2009), Punishment park (1990), Little Dolls (2009), Playboy (2009), Punker (2002), Drugstar (1996), Miss Paramount (1983), Le lac (2009), Le manoir (2002), J’ai demandé à la lune (2002), Atomic Sky (1999), 3ièmesexe (1985), La lettre de métal (2009), Un ange à ma table (2009), Alice &June (2005), Popstitute (2002)
Medley : you spin me round, Canary Bay, Les Tzars, Des fleurs pour Salinger, Adora, Mao boy
Bis: Le baiser (1990), 3 nuits par semaine (1985), Union War (2009), Kao Bang (1983), Electrastar (2002)
2de bisronde: L’Aventurier (1982), Le dernier jour (2009), Ladyboy (2005), Bye bye Valentine (2009)
Organisatie: AJA concerts
Nederlands 
Français 
