Ok, laat ons eerlijk zijn: Ik heb al altijd moeite gehad met voor-zichzelf-ontwerpende-kleren-en-soepjurk-dragende-de getormenteerde-ziel-uithangende-zie-me-alternatief-en-exentriek-zijn-zielen zoals Stef Kamiel er een is. Tuurlijk had ik het weer bij het verkeerde eind. The Lady en ik hebben dus een avondje kunnen genieten van puur vakmanschap. Met zijn Burkinese vrienden bracht Zita een overheerlijke mix tussen blues, Beefheart en Afrikaanse muziek. Wie dus kwam voor de Moondog en Zita klassiekers was er aan voor de moeite.

Met een minimaal decor en belichting waanden we ons ergens in ‘de Congo’. Kamiel en co begonnen euh..Kamielfoo: Ingetogen, minimalistisch en begeesterend. De toon werd alras gezet, zeker toen, na de baladist – Afrikaans voor xylofonist -, ook de zangeres Awa Démé op ons werd losgelaten. Carlens laat op een subtiele, sublieme en weergaloze wijze Afrikaanse muziek in zijn muziek binnensluipen.
De Stef vult alles heerlijk aan met Engelse en soms Franse teksten en brengt ietwat verlegen en ingetogen zijn bindteksten. Door de zo pure en perfect geperform-de begeesterende muziek heen worden thema’s zoals armoede, migratie, hypocriete vleierij, vuur en water, het obligate protest tegen het kappen van bomen, verkeerde vriendschappen en zo verder aangekaart. Na het vierde nummer begint onze Stef zowaar een heus gebed aan te heffen! Vreemd genoeg komt hij ook hiermee weg. Het ritme varieert van ingetogen, opzwepend, dansend ot zelfs stormachtig. dEUS- en Beefheartinvloeden zijn uiteraard niet ver te zoeken.
Alles eindigt in een apotheose waar het speelplezier duidelijk merkbaar is. De eeuwig klagerige Stef konden we zowaar zien glimlachen, de overigens meer dan schitterende band speelt met de vingers en de neus en de bewogen drumster doet wat Mo Tucker een dikke veertig jaar bij The Velvet ook deed: rechtopstaand drummen.
De bis bestaat uit een baladistische Mamadou solo en een Awa zangsolootje, om dan retestrak op tijd ons nog eens te tracteren op de nu al typische stampende en gelaagd opgebouwde Afrikaans-West-Europees-Blues-Amerikaanse en andere ritmes. Of laat ze ons gewoon Zita Swoon noemen. Ze hebben een eigen genre bedacht en zouden niet misstaan op de Sfinxen, Dranouters en Cactussen die ons landje rijk is.

Op muzikaal vlak valt er op dit hartverwarmend concert absoluut niets aan te merken. Maar laten we dat Sting-gewijs de wereld willen verbeteren en ons een geweten schoppen achterwege laten. Toch: maximaal aantal sterren.

Organisatie: Cultuurcentrum, Brugge