Er zijn weinig hedendaagse groepen die erin slagen om verschillende generaties bij elkaar te brengen. Muse, Coldplay, MGMT, Radiohead? Wel, M83 maakt deel uit van deze categorie. Ontstaan dankzij Anthony Gonzales, afkomstig uit Antibes, combineert M83 met succes de erfenis van het verleden en de moderniteit.
Het verleden, dat zijn de verwijzingen naar progressieve rock (Pink Floyd, Rush, J.-M. Jarre), krautrock (Kraftwerk, Schulze, Ash Ra Temple) en new-wave (Talk Talk, Tears For Fears). Het heden, dat zijn de klanken van electropop, zelfs trance en de super vervalste stemmen. 
Niet verbazend dan ook om in het publiek van de AB een mengeling te vinden van tieners en veertigers, tijdens wat - na de PIAS Nites in februari en de Ardentes in juli - niet minder is dan het derde bezoek van het combo in België in één jaar tijd.

Bij het vallen van het doek brachten de Galliërs van Man Without Country een kwaliteitsvolle shoegaze electropop, gebaseerd op krachtige synthesizers, snijdende gitaren en luchtige stemmen.  In tegenstelling tot verschillende ‘supporting acts’, die zich tevreden dienen te stellen met een beperkt geluid, geniet Men Without Country van het ‘krachtige geluid’ van M83. Een interessant optreden. Hun eerste album ‘Foe’ werd geproduceerd door Ken Thomas, die eveneens “Saturday = Youth” van M83 produceerde. Een groep om te volgen!

Terwijl de eerste noten van het concert van M83 majestueus weerklinken, zijn we getuige van de eerste verwijzing naar progressieve rock. Morgan Kibby, de zangeres/keybordspeelster, komt alleen het podium op, gekleed in een lange zwarte jurk en met een dierenmasker op, dat ons aan het vossenhoofd van Peter Gabriel in Genesis herinnert. Een verrassende verwijzing! Vervolgens nemen de andere muzikanten het podium in, Anthony Gonzales op kop, gevold door Loïc Maurin op de drums en door de piepjonge Jordan Lawlor op gitaar/keyboard. In het stuk met de passende titel “Intro” neemt Morgan de gedeeltes die origineel door Zola Jesus in de studio werden ingezongen uitstekend voor haar rekening.
Het decor is kosmisch, bijna Floydiaans, met een sterrentapijt en met dromerige lichtstralen: we zijn klaar voor een ruimtereis naar sterrenstelsel  Messier 83 (vanwaar de naam van de groep). De AB is uitverkocht en het publiek geheel enthousiast!

Na het zeer elektronische “Teen Angst”, die Fischerspooner oproept, gaat het optreden écht de hoogte in dankzij “Reunion”, de tweede single van ‘Hurry Up, We're Dreaming’. Een stuk waarvan de intro onvermijdelijk aan de Canadese prog-rockgroep Rush doet denken. Tijdens het refrein bewijst Gonzales dat hij het publiek reeds in de hand heeft door hen de ‘oh oh oh’s te laten herhalen. En daarna, een kleine verrassing in de vorm van een electro-house break die tot een grandioos einde leidt. Bekijk dit moment, gefilmd van op het balkon:   http://www.youtube.com/watch?v=5EdL6F4e1CY.
“Sitting” is de eerste lange instrumentale ‘psychelektro’ van het optreden, één van de handelsmerken van M83. Vervolgens is het de beurt aan het folkklinkende “Year One, One UFO”, dat doet denken aan Yes en MGMT. “We Own The Sky” is een ander sterk moment : het ritme is kalmer en het gezang zweverig. Het einde van het nummer werd veranderd voor het optreden. Het ritme versnelt plots, ondersteund door de herhalende noten van Morgan Kibby: een fijne verrassing!
“Steve Mc Queen” is een ander voorbeeld van een electrohit die gedomineerd wordt door de kreten van Gonzales en door de veranderingen in dynamiek. Prachtig. Vervolgens toont “Wait” zich als hun eigen “Us and Them”. Zowel de harmonie als de structuur van het stuk roept zeer duidelijk het meesterwerk van Pink Floyd op. Het doet ons eveneens denken aan de recente albums van Anathema. Het einde van het nummer is groots, omhuld in keyboardwolken en een mooie gitaarsolo, die Gonzales doet op zijn knieën vooraan het podium. Video : http://youtu.be/UN2XwQB2UXc.
Na “Graveyard Girl” horen we de vocale riff van “Midnight City” en een enorm geschreeuw vult de AB. Met deze riff heeft Gonzales een universele ‘hook’ gevonden, die perfect instemt met onze tijd. Hij hoeft slechts zijn armen in de lucht te werpen en “Bruxelles!” te roepen en het publiek zingt volop de zes bekende noten mee, vooraleer een saxofonist dit moment ietwat verpest met een te schelle solo. Bekijk hier de video: http://youtu.be/JVkyt-M_Oqk.
Het optreden eindigt vervolgens in gehele zachtheid met het zeer rustige “My Tears Are Becoming A Sea”, dat een halve toon lager gespeeld wordt dan op de cd.
Maar de groep komt al snel terug om het excellente “A Guitar And A Heart”, één van mijn favoriete nummers van het album ‘Before the Dawn Heals Us’ (2005),  te brengen. Het nummer kent een trage voortgang die doet denken aan het bekende “One Of These Days” van Pink Floyd (uitgegeven op ‘Meddle’ in 1971) en die trouwens in dezelfde toon gespeeld wordt (jawel). Het ritme wordt sterk geaccentueerd op een tapijt van synthetische geluiden en zwelt langzaam op tot het zijn hoogtepunt bereikt in een explosie van drums en gitaren.
Het concert eindigt uiteindelijk met het zeer plechtige “Outro” en het hoogstandje dat “Couleurs” heet. Ook hier vinden we een lange elektronische opbouw van meer dan 8 minuten. Bij de basisriff van de synthesizer voegen zich nu de ritmiek en de gitaren. De groep breekt echt los op dit nummer, dat eindigt in een geluidsorgasme.

Na dit optreden is het onbetwistbaar: M83 is een voorname groep geworden en mag zich nu tot de grote jongens rekenen… Enige kleine bedenking, het lichtjes te harde geluid van de drums en het probleem van de playback, dat helaas onvermijdelijk is in deze tijden. Het is moeilijk om te onderscheiden wat de muzikanten écht spelen, aangezien enkel de stemmen en de drum een 100% live bijdrage leverden.
Maar laten we ons plezier niet versmaden: de setlist was fantastisch, de muzikanten perfect, het geluid overweldigend en de lichtshow verbazingwekkend. Een stellair, fonkelend en verbluffend concert!

Setlist Intro; Teen Angst; Reunion; Sitting ; Year One, One UFO ; We Own The Sky
Steve McQueen; Wait; Graveyard Girl ; Midnight City; My Tears Are Becoming a Sea
Bisnummers: A Guitar And A Heart; Outro; Couleurs

Philippe Bauwens – vertaling Marilien Bultinck

Organisatie: Live Nation