Doe Maar deed de Antwerpse Roma aan in oktober 2012 en onze hoofdredacteur zag dat het goed was. Voor onder de kerstboom vroeg hij erna een ticket voor  hun gig in de Lotto Arena in januari. En hij kreeg het, maar wij graaiden het weg, want we wilden zelf wel eens weten hoé goed Hollands ‘meest populaire band ooit’ wel nog is. ‘Glad ijs’ is de naam van hun tournee én evenzo was de weg er naartoe bij de laatste vrieskou.  Maar de oude knarren schaatsten als in hun beste tijd, dertig (!) jaar geleden.

Een kwartiertje voor Vrienten en maats zich aandienden kwam een schijnbaar sober viertal het podium opgestapt en ze kondigden zichzelf aan als ‘Herman in een bakje geitenkwark’. Te vinden op www.geitenkwark.nl. Wel, moet je even aanklikken ! Het kwartet springt na de zomer in Antwerpen met hun theatertournee nog eens binnen. Misschien houden we het geen anderhalf uur vol, maar het kwartiertje a capella zever was grappig en kwaliteitsvol. Leuk, dachten niet enkel de Hollanders in de zaal.

Want ze waren er ook in Antwerpen, onze noorderburen en niet enkel op het podium. Ook voor hen was het ‘misschien de laatste keer dat je Doe Maar kan zien’, zoals Vrienten het onderstreepte. ‘En we hebben zin in een feestje, we hebben tijd.’
Hadden wij ook. Net als de rest van het kraaiepootjespubliek. Geen rimpelrock, maar de leeftijd was een duidelijk gemeenschappelijke topic, al hadden enkelen het gedurfd hun kids mee te brengen. Niet dat die er veel plezier aan beleefden. Los van het feit dat zij niet weten wie Doris Day is of niet beseffen dat in Koude Oorlogstijd ‘de bom’ een dreiging was, het is allemaal wel voorbij en de teksten zitten vooral in het collectief geheugen van de veertigplussers onder ons die zich herinneren dat Henny Vrienten, Ernst Jansz, Jan Hendriks en Jan Pijnenburg al in 1984 (veel te vroeg) het einde van de band aankondigden.
Ze kwamen nog eens terug ja, in 2000, zelfs met een album (‘Klaar’). Maar dat is ook aan ons voorbijgegaan. Wij kwamen naar Antwerpen om mee te wiegen op die hits van weleer. Ja, wij konden ze zelfs meezingen. Wegens ook al ouder en vooral wegens simpel aanstekelijk en een wiegende ska-reggae-gehalte.
De drie dragers vooraan: gitarist Hendriks geflankeerd door de stemmen van Vrienten en Jansz, de rest er achter op een verhoog. Ze zetten zachtjes in met “Doe maar net alsof” maar het middenplein deinde al meteen bij “Zoek het zelf maar uit”. Vrienten testte daarna de zwaarte van zijn zaal door simpelweg na enkele noten gewoon “Okee” te yellen en het volk de rest te geven. Dat lukte deels.
Pas toen volgde het bedankje met de meegift dat ‘het voelde alsof ze nooit weggeweest waren en dat ze vanavond alle tijd hadden en zin in een feestje.’ Het zou inderdaad een dik twee uur durend concert worden.
Jansz nam over met “Heroïne” waarop “Nachtzuster” volgde met daarna een boodschap voor alle mensen die uit andere landen gekomen waren om hun geluk in Europa te vinden. “Ruma Saja” dus, een ode aan Jansz’ vader. En het klonk allemaal echt Doe Maar, niets verval. Het was genietend herkennen of herkennend genieten, even terug de jeugd in.
En toen riep Vrienten het ‘geheim wapen’ naar voor, zijn ‘tuinkabouter’, alias omnimuzikant Joost Belinfante die op indrukwekkende zijn liefde voor  “Nederwiet” oftewel de Cannabis Sativa Hollandia verkondigde. Een moment om in te kaderen want het bracht de Arena in hogere sferen.
Het werd even terugschroeven, al vroeg Vrienten na “Hetzelfde meisje” bij “Hé, hé” om een achtergrondkoortje van 7.000 man. Dat lukte weer maar deels, maar het dak ging daveren bij “Sinds 1 dag of 2 (32 jaar) “, de song waarmee Doe Maar indertijd écht doorbrak.
Knap opgebouwd, zo bleek de set, want na alweer een rustiger ‘tussennummer’ (“De eerste x”) floot hij letterlijk “Is dit alles” op gang waar het tweede hele-zaal-zangmoment een succes was.Net voor “De vrolijke padvinder” kreeg Vrienten een papier onder de neus geschoven. ‘Dit lees ik niet’, lachte hij. ‘Er is een lamp kapot’.
Maar na “Dansen met Alice” stond de karweidienst van de Lotto-Arena er toch op om één van de lampen boven de artiesten eruit te halen. ‘Ik heb al veel meegemaakt, maar dit nog nooit. Je hebt mijn leven gered’, grapte hij nog.
Er volgde een heel sterk gearrangeerde versie van “Radeloos” en na “Alles gaat voorbij”  mijmerde hij ‘Wie weet is dit onze laatste keer in België. Daarom rekken we het zo lang mogelijk’, grappig genoeg tegengesproken door “Tijd genoeg”.
Een volgend hoogtepunt was ongetwijfeld “Pa”, een ode aan Vrientens eigen intussen overleden vader. Een voorbode voor nog meer ‘gekende en bekendere’ nummers, te beginnen met “Doris Day” nauw aangesloten door “Belle Hélène” en “Smoorverliefd”, mooi om te eindigen en de massa naar meer  te laten hunkeren.
Bisnmmer 1 startte met Pijnenburg alleen op het podium achter de drums, maar stilaan sijpelde iedereen binnen voor “1 nacht alleen”, gevolgd door “De bom” waarna – toen die bom daadwerkelijk geluidsmatig gevallen was – de band in het donker afstapte om nog één keer terug te keren voor “Je loopt je lul achterna” .

Jeugdnostalgie, puur en onversneden. Geen blaadjes, maar alleen de hoesjes van de zaadjes. Vrienten en zijn Jansz-maten hadden alles muzikaal fijn getrieerd. En daar krijg je geen koppijn van, je werd alleen lekker high, als een Vlaamse papegaai, daar die avond op dat glad ijs in Antwerpen. Jep, Doe Maar. Is dit nu echt alles?

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/bakje-geitenkwark-25-01-2013/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/doe-maar-25-01-2013/

Organisatie: Live Nation