Kortrijk leek aanvankelijk niet warm te lopen voor Ebo Taylor, een Afrikaanse legende van maar liefst 76 lentes. Uiteindelijk daagden toch genoeg warmbloedige adepten/nieuwsgierigen op om de winterse kou te verdrijven. En Ebo had er zin en zon in.

Bijna twee uur zou de Ghanees, oude muzikale vriend van de Nigeriaanse topmuzikant Fela Kuti, De Kreun laten wiebelen en dansen. Hij had er zonder meer veel goesting in, was meer dan wakker, wat van de klankman niet kon gezegd worden, want de volumeknop van de micro van de legende stond bij het eerste nummer nog dichtgedraaid.
Taylor – met hoedje en traditionele outfit - liet het na een korte misprijzing met hoofd en armen niet aan zijn enthousiasme komen en zette met zijn zevenkoppige band de set in. De oude knar staat bekend om zijn ‘Highlife’, een dansmuziek die zwemen van Afrikaanse ritmes met de brassbands van het Britse leger en Amerikaanse jazz combineert. In De Kreun gooide hij nog wat andere genres in zijn smeltkroes en gaf hij zijn muzikanten soms vrije baan.
De drummer had al snel door dat het Kortrijks publiek nog moest opwarmen. ‘You are a bit cold and quiet’, al had Taylor zelf al bij zijn tweede nummer een meezingmoment ingelast, wat hem door de lauwere reactie een ondeugend lachje ontfutselde. Trouwens, die blinkoogjes bleven het hele concert door glinsteren.
Af en toe laste hij een filosofische quote in (‘The river was there before the path’) maar centraal bleven zijn meeslepende tunes, waarin hij zich zo erg onderdompelde, dat hij zelfs net voor hij een rondedansje om zijn staander maakte, die micro omver liep.
Supersaxofonist Ben Wolff (één van de twee blanken in de band) haalde van meet af aan al verschroeiend uit, maar ook de percussionist en de drummer bepaalden het ritme en de grooves. Halverwege het concert stapte iedereen - alsof voor een plaspauze -  van het podium, behalve de man achter de drums die de stijl van concert plots een andere richting insloeg en met de toetsenist-zanger-danser wat gratis Afrikaanse danslessen ten berde gaf. ’The ladies in front’, was het stigma.
Toen ‘good old’ Ebo weer op het podium kwam, zette hij zich voor het drumstel, staarde genietend de zaal in en begon te flirten met het vrouwelijke schoon, met het blonde jonge ding in het bijzonder. Hij genoot, zag dat het goed was en was zo onder de indruk dat hij even op zoek moest naar zijn gitaar.
Na het voorlaatste nummer (“Appia Kwa Bridge”, de titelsong van zijn laatste cd) was het 22 uur geworden. ‘White man invented the watch. And he added: 10 o’clock is the end’, verontschuldigde de black man zich voor het nakende einde.
Maar het was duidelijk, den Ebo had er plezier in, noemde zichzelf generous en bleef alleen op de bühne, wat later geassisteerd door de percussionist voor een mooie ballade. En erna riep hij letterlijk om zijn guys waarop de drummer eraan toevoegde dat Ebo de ‘hardest working man in show business’ was. Overuren dus, maar geen seconde had je dat gevoel. Taylor sprong (jawel) tijdens het allerlaatste nummer van het podium en ging iedere toeschouwer persoonlijk begroeten: een handdruk, een klopje, een dansje (met die blonde ook natuurlijk).

‘Heaven’, zo fantastisch voelde het nu wel niet, maar het was close. En dat was meteen het laatste nummer en de laatste kwinkslag: ‘Wil je naar de hemel? Wel, sterf dan !’ Ons gedacht? De man verkiest (voorlopig nog) de hel want we zien hem nog niet meteen zijn Afrikaanse pijp aan Maarten geven.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/ebo-taylor-13-02-2013/

Organisatie: Kreun , Kortrijk