‘Future Vintage’ is de nieuwste creatie van Arno. De pensioenleeftijd nadert, en wat doet een mens dan, zo vlug mogelijk weer het podium op. De drang was niet te stoppen. En we zullen het geweten hebben. De eminence grise van de Belpop is terug van nooit weg geweest, ondanks “Brussld”. De oude rakker/rocker legt opnieuw z’n emotionele ziel bloot. Zowel in z’n songs als in z’n soms hilarische bindteksten. Een nostalgische ziel, want de spirit van TC Matic is nooit ver weg. De hoekige gitaren, de funky/jazzy arrangementen, ritmische drums. Vintage dus. Maar ook verrassend met elektrische/machinale ritmes. Future dus. De grauwe doorleefde stem is de constante. Wat hij bewijst met deze nieuwe tour is dat Arno LEEFT op het podium en voor z’n fans. Declameren in het ‘Arnolais’. Een stoel, een micro, wat vuilbekkerij van “kus m’n kl…”. Maar niemand die daar beter mee weg komt dan Arno. Want iemand die geridderd is, mag net dat ietsje meer. Van de prins geen kwaad.

De kennismaking in de MaZ is top. Vriendelijk onthaal, goede akoestiek. Doet denken aan de AB Box. Direct een brok rockgeschiedenis op het podium is een meevaller. Het publiek, merendeels met prachtige grijswitte haren, maar ook een pak tieners, kon direct worden ondergedompeld in Arno’s “je m'en fou”-attitude. Na het openen van de deuren mocht het publiek anderhalf uur ‘verlangen’ naar hun held. Denk eraan Arno, net als jij wordt je publiek er ook niet jonger op.
Na z’n ondertussen gekende openingsklassieker : “ ksien content da iedrien betoald et” kon het publiek de benen strekken en de schouderspieren losmaken op nummers als “ We want more” , met een 1-2-3-4 hoedje van papier in weggemoffeld !?, typisch Arno,  “ Je suis fantastique” en “Que pasa”. Qua stevige rockintro kan dat tellen. Zeker omdat het publiek direct mee was en er duidelijk zin in had. Bij “Elle pense quand elle danse” kwam de cd-hoes van ‘Brusseld’ me zo voor de ogen, z’n ding doend op de stoel. Of hoe je met je indringende, roestige stem een zaal stil krijgt. Met “I don’t believe” en “Ratata” hangt  de spirit van TC Matic aardig in de lucht. Niemand anders durft z’n mémé zo omschrijven als Arno, “une saloppe met grote …”, maar ook hier komt er niemand anders beter mee weg dan hij. Zijn stijl, weet je. Mooie intro voor “Lola”. Oude vriend Serge Feys zingt aardig mee in “Die lie”. Dat plezier en glinsteringen in die ogen, ontroerend mooi. Herinneringen werden bovengehaald met “Je veux nager”, “The parrot brigade” en “Dit pas ça à ma femme”. Met daartussen verweven het onwerkelijke verhaal van de dildo voor z’n tante en de chocomousse. “En da werkt hé vent”!! “ Quand les bonbons parlent” is een mooi rustpunt, al is dat bij Arno relatief natuurlijk.
De grijze haren in het publiek gaan zowaar wapperen bij een voorzichtige poging tot headbangen, de leeftijd weet je, bij “Meet the freaks”, “Comme à Ostende” en “Hot head”. De songs “Watch out boy” en “Les yeux de ma mère” zijn op Arno’s lijf geschreven waar de rauw geschraapte stem helemaal tot z’n recht komt. Na “Show of live” gaat de beuk er nog eens stevig in met “With you”, en de herbewerkte “O la la la” en “Putain putain”. De buitensmijters van dienst waren “Vive la liberté” en het nummer-met-de-cimbalen “Bathroom Singer”.  

Dat Arno nog lang niet uitgeteld is, bewijst hij nog maar eens, ondanks het feit dat hij steeds weer controverse oproept en steeds weer moet bevestigen. Met een perfecte mix van oud en nieuw werk weet hij steeds meer mensen te boeien, dat zie je aan z’n publiek. Waar bij de meeste artiesten de fans mee oud en grijs worden, weet hij toch opnieuw de jonge garde aan te spreken. Al zal het feit dat hij iets milder is geworden daar zeker een rol in spelen. Vanavond bijgestaan door gitaristen Filip Wauters en Mirco Banovic, de jonge drummer , hij kon z’n zoon zijn, Matthijs Vanderleen, en jarenlange steun en toeverlaat Serge Feys, rockten ze als nooit tevoren. Arno zingt niet, hij declameert. Hij werkt niet, hij entertaint. Arno kopieert geen genre, hij IS een genre. De grootste schenenschopper van België roept natuurlijk controverse op, maar what you see, is what you get! Arno puur. De leeftijd en herinneringen: vintage. But the future is ahead. De tand des tijds knaagt, maar Arno bijt terug!

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/arno-23-02-2013/

Organisatie: Cactus Club, Brugge