Na een van de verschrikkelijkste sneeuwnachten deze winter en een nooit geziene chaos tijdens de daaropvolgende ochtendspits zag het er aanvankelijk niet al te best uit om naar Antwerpen af te reizen voor het concert van Steven Wilson. Gelukkig lag ons wegennet er tegen de avond erg goed bij….meer zelfs we reden zelden zo vlot richting de metropool. Wilson had de rampzalige berichtgeving gevolgd op zijn Facebookpagina en vertelde dan ook zeer gelukkig te zijn toen hij op het podium stond voor een volle, uitverkochte Arenbergschouwburg.
Begin dit jaar verscheen Wilson’s derde studioalbum: ‘The Raven That Refused To Sing (And Other Stories), een dijk van een plaat en Steven’s beste soloalbum van de drie! De productie liet hij voor het album over aan niemand minder dan Alan Parsons. In slechts 6 songs slaat Steven Wilson op een perfecte manier de brug tussen de progressieve rock uit de jaren ’70 en de alternatieve progrock van vandaag. We horen heel veel Camel, Caravan, King Crimson, en Pink Floyd klanken in symbiose met de hedendaagse gebalde rocksound van Rush en Porcupine Tree. De complexiteit om dit alles live te brengen op de bühne van de Arenbergschouwburg was voor Wilson en band geen partij want het werd een onvergetelijke progrock avond waarbij je als aandachtige toeschouwer werd meegesleurd in een bijzonder divers en kleurrijk klankenpalet.
Wilson had dan ook niets aan het toeval overgelaten en nam dezelfde sterke muzikanten mee op tour waarmee hij ook het album maakte: Guthrie Govan (Guitar), Adam Holzman (Keyboards/Piano), Theo Travis (Flute/Sax), Nick Beggs (Bass/Chapman Stick!) en Marco Minnemann (Drums)….samen met Wilson een hecht en onverwoestbaar sextet dat na de introvideo (‘Raven….artwork’) keihard van leer trok tijdens de 12 minuten durende opener “Luminol”. De retestrakke baslijn van ‘Kajagoogoo’ Nick Beggs ging door merg en been, samen met de bizarre dwarsfluitklanken van Theo Travis zorgde deze opener voor een indrukwekkend startkwartier. Een volledig andere sfeer kwam er nadien met de dromerige compositie “Drive Home”, een song die zo op een nieuwe plaat van Porcupine Tree zou kunnen staan met aan het eind een waanzinnige gitaarsolo à la David Gilmour maar wel uitgevoerd door klasbak Guthrie Govan. Ook tijdens “The Pin Drop” moest ik vaak aan Porcupine Tree denken waarna het sterk georkestreerde “Postcard” de enige song was die onder de vijf minuten klokte. Wilson liet trouwens weten dat hij voor dergelijke, gebalde songs niet echt in de wieg was gelegd.
We kregen trouwens een bijzonder communicatieve Wilson te zien die meer dan eens interactie zocht in de zaal en af en toe een leuke, grappige anekdote op ons los liet, waardoor hij duidelijk liet blijken dat hij zich momenteel het best voelt met dit soloproject.
Na het bijzonder rustige en melancholische “Deform To Form A Star” kregen we een korte adempauze. Honderden klokken tikten (net zoals in “Time” van Pink Floyd en opgenomen door Alan Parsons!) terwijl een doorzichtig doek naar beneden viel. Niet echt origineel want deze Sigur Rós projectietruc mistte duidelijk zijn effect, want de projecties kwamen niet echt tot hun recht in deze kleinere schouwburgomgeving. “The Watchmaker” begon rustig waarbij vooral Theo Travis met de sfeervolle fluit zich in de kijker speelde en zo een vergulde ode bracht aan Pink Floyd.
Het experimentele einde was dan weer typisch Rush ten tijde van ‘A Farewell To Kings’ (1977). Nog meer experimenteel gefreak kregen we tijdens de waanzinnige finale “Raider II”, een lang uitgesponnen instrumentaal jazzy-fusion-progrock werkstuk van maar liefst 25 minuten! Af en toe klonk het als een ondoordachte, krankzinnige jamsessie maar ook hier benaderde het experimentele getokkel zowaar de perfectie. Het dreigende en wat minder avontuurlijke “The Raven That Refused To Sing” sloot het concert perfect af. Bissen deed Wilson & band met een medley van twee niet ‘Raven…’ songs…..het werd nogmaals een pure krachtpatserij tussen de muzikanten.
Het hardnekkige gerucht deed die avond de ronde dat Steven Wilson’s moederband Porcupine Tree, mede door het succes van zijn solocarrière, voorgoed zou ophouden te bestaan. Laten we vooral hopen dat dit volledig uit de lucht gegrepen is en dat we in de toekomst deze geniale muzikant nog steeds in diverse vormen en projecten mogen aanschouwen…..want wat we te zien en vooral te horen kregen was geniaal! Bij deze zien we Steven Wilson graag terug voor een uniek zomeroptreden in het Rivierenhof….ja toch Arenberg???
Setlist:
*Luminol *Drive Home *The Pin Drop *Postcard *The Holy Drinker *Deform To Form A Star *The Watchmaker *Index *Insurgentes *Harmony Korine *No Part of Me *Raider II *The Raven That Refused To Sing
-----------
Remainder The Black Dog / No Twilight Within The Courts Of The Sun
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/steven-wilson-12-03-2013/
Organisatie: Arenbergschouwburg, Antwerpen (ism Live Nation)
Nederlands 
Français 
