De NYse avantgarde noisemasters Swans van goeroe Michael Gira hebben duidelijk hun tweede adem gevonden; in 2009 opnieuw begonnen , in die zin dat Norman Westberg (gitarist van het eerste uur) en Gira elkaar terug vonden, en met drie andere bandleden in een nieuw avontuur stapten . ‘My father will guide me up a rope to the sky’ van een paar jaar terug , blies Swans nieuw leven in. Zowel op plaat als live hadden we een Swans van in de oude dagen en een vervolg bleef niet uit, gezien vorig jaar de dubbelaar ‘The seer’ verscheen .

Swans speelt als in zijn jonge jaren , het is muziek van uitersten, een catharsis, die meesterlijk destructief klinkt en van een intense schoonheid is . Het materiaal heeft een confronterend, ongemakkelijk, huiverend karakter door de dwingende , slepende en repetitieve ritmes. Een totaal concept met songs die van de tien tot de dertig minuten duren. Een loeiende, intense apocalyptische kakafonie!
Swans was samen met een Einstürzende Neubauten, Young Gods en Sonic Youth toonaangevend en bracht een nieuwe wind  binnen het underground noise circuit. Swans drukte overal wel ergens z’n stempel op en werd gewaardeerd voor hun unieke, rauwe, harde expressieve sound. Op plaat wordt het nog gecounterd door logge, aanzwellende ritmes en drones, maar live overrompelt de dreiging , de onheilspellende gekte door de instrumenten . Swans zorgt voor een uniek beleven en ervaren. Ze gaan terug naar de oerkracht van geluid, en een neanderthalersfeertje heerst er door de mokerslagen, slagwerk op de drums, cymbalen, gongs en staafklokken van de twee afgetrainde percussionisten Phil Puleo en Thor Harris (van Shearwater) , die ook nog soms een verdwaalde trompet, hoorn liet horen. Verder pijnigden bassist Chris Pravdica en gitarist Westberg hun snaren . Niet onbelangrijk is de rol van Christoph Hahn (die ook nog deel uitmaakte van talrijke projecten van Gira) die koel en doeltreffend magisch werk leverde op lapsteel, keys en knopgefreak, gedragen door de aparte grauwe baritonzang , indringende schreeuwvocals en declamerende voordracht van Gira.
Swans heeft volledig afstand genomen van hun filmische, ambiente, dreunende soundscapes en aanvaardbare toegankelijke poptunes , die we hoorden medio de jaren ’90 .
Vóór je de Trix betrad , werden we gewaarschuwd ‘Swans speelt extreem luid!’. Neem deze oordoppen . En inderdaad Swans is afzien , pain & suffering, Swans moet je ondergaan , net als de dronemetal van Sunn O))). De 101 dB werd verpulverd. Swans houdt van zijn noise en gaat tot een 107,5 dB . Heerlijk was het om afstand te nemen in dit klankenbestand van onze huidig regelgevende maatschappij naar een ‘no rules’ anarchie. Tja, Swans blijft nog altijd iets apart in die 30 jaar!  
De handvol songs die ze live speelden in de twee en half uur durende set werden tot op het bot uitgediept , bitterzoet, bezwerend , weerzinwekkend en hard(t) verscheurend; intrigerend , spannend, beklijvend, opwindend, energiek en explosief. Een ‘wall of sound’ en noise, dwars en lieflijk, door vijf heren, die ongelofelijk sterk op elkaar zijn ingespeeld, elkaar aankijken, en als perpetuum mobile te werk te gaan , geleid door hun dirigent Michael Gira , die de zestig nadert! De songs intrigeerden  door de logge , repeterende en opbouwende lijnen. Finesse en subtiliteit gaan hand in hand met ontspoorde, verdwaalde en verwaaide ritmes , geluidsterreur, noise en drone effects .
Stille Zaterdag kreeg door Swans een andere wending . Gira gaf ons zijn Urbi & Orbi van de apocalyps .
Soms flitsten er fragmenten van de serie The Walking Dead voor de ogen , alsof de zombies een aanval plaatsten om de laatste overlevenden te verscheuren .
Het publiek werd letterlijk meegevoerd , meegesleurd en ondergedompeld in hun duivelse kakafonie hoe de song ook opbouwde . In deze helse strijd kwam natuurlijk het recente ‘The seer’ aan bod , waarbij we (waarschijnlijk) fragmenten “The apostate”, “Avatar” hoorden , maar ze verrasten evenzeer door nieuw of nooit gehoord  werk als “To be kind” , “She loves us” en “Nathalie”, die niet vies waren drones, gothic en door merg en been konden gaan.
Closing final was de titelsong “The seer”, ruim 45 minuten lang, de pijngrens en geluidsmuur voorbij en die als een tsunami overweldigde.

Kijk , het is eenvoudig, Swans speelt als in zijn begindagen , check maar eens hun vijfvuldigheid ‘Filth’, ‘Cop’, ‘Greed’, ‘Holy money’ en ‘Children of God’. Swans was nog indrukwekkender dan twee jaar terug ; dit concert is in het geheugen gegrift, net als hun passage begin tachtiger jaren in de Vooruit Gent; onze trommelvliezen leverden heftig weerwerk maar de trilhaartjes blijken afgerukt.
Je zag dat alles perfect ging. Gira was uitermate tevreden . Hij bedankte verscheidene keren z’n publiek en hij & zijn band maakten een diepe respectvolle buiging . Gira en Swans zijn aan een nieuw hoofdstuk begonnen. Een aanvoelen van een hallucinante grauwe , harde , oorverdovende emotionele trip en schoonheid , net als bij Sunn O))) en My Bloody Valentine!

Xiu Xiu is het muzikaal project van sing/songwriter Jamie Stewart, die voor deze gelegenheid mooi uitgedost en gecoiffeerd was en solo optrad, begeleid van een galmende (slide) gitaar, enkele soundscapes, geluidjes en z’n diep grauwe vocals. De handvol songs werden ontdaan van enige franjes en werden in hun pure , naakte vorm voorgesteld . Een klaag/hijg/zuchtzang die neigde naar een Gira en Dave Eugene Edwards van Wovenhand.

Organisatie: Trix, Antwerpen