‘A GENTLEMAN’S AGREEMENT’. Zo staat het op het nieuwe album van Dez Mona, de eigenzinnige band rond Gregory Frateur en Nicolas Rombouts. Om die jongste te werpen moesten ze (symbolische) bergen beklimmen en nu willen ze die aan iedereen laten zien en vooral horen. Wij waren erbij in de Kreun in Kortrijk en aanschouwden een de(s)monische set.

De berg, de rots, waarop ze pronken op hun album staat misschien wel symbool voor een nieuwe (moeilijke?) hindernis voor de band, die naar een meer poppy rockgehalte. Vergeet niet: hun vorige album ‘Saga’ was zowat een operastuk en op hun muzikale cv staat toch vooral intiemer weltschmerzgeladen gevoelswerk met jazzy- tango- of chanson-ondertoon.
Trouwens, op ‘A GENTLEMAN’S AGREEMENT’ staan ze met z’n zessen. ‘Heart & Brains’ Frateur en Rombouts met accordeonist Van Camp zochten en vonden het gezelschap van andere topmuzikanten als Steven Cassiers (drums), Tijs Delbeke (Sir Yes Sir; gitaar, piano en zang) en Sjoerd Bruil (Sukilove; gitaar en zang). Dez Mona beschouwt zich immers niet meer als een groep, maar als een project, een collectief dat zoekt naar muziekmakers die passen bij wat op het menu staat. In deze een poppy rockalbum waarbij je meteen omver geblazen wordt door opener “Soon”, niet toevallig ook de opstart van hun set in de Kreun.
Het is naar verluidt een oorlogsverklaring, geïnspireerd op de Arabische Lente en als vingerwijzing naar onze Westerse lethargie. Mooi, maar vooral indrukwekkend qua overdonderende sound en verrassend voor het geheel Dez Mona. In de Kreun klonk het - het hele album -  trouwens nog rockiger dan op de cd zelf.
Tot halfweg de gig volgden ze trouwens gewoon de cd. “Memory of the sun” was een heel wat rustiger oversteek en ook “Supicion” - met Frateur aan de piano - had bij momenten een originele (Afrikaanse) beat erin die via tango-accenten vlot overvloeide  in “The Passing” waar de gitaren weer prominenter sneerden.
“Harmonie, pathetiek en de stem van Gregory Frateur”: zo vat de kern van Dez Mona hun eigen ‘persoonlijke muziek’ samen. Maar daarmee kan je je onmogelijk een beeld vormen. Precies omdat het beeld telkens weer vervormt.  Maar het was een goeie synthese van het volgende nummer “Funny games” dat – in tegenstelling tot de vrolijke titel – veel melodrama in zich draagt. Het podium – met de beklommen rotsberg op de achtergrond – werd zwart-wit en Frateur eindigde headbangend op de psychedelische kleurklanken.
Zo bombastisch het vorige, zo intiem weer het volgende, “Fools’ days” waar Frateur – in kostuum maar op blote voeten - enkel een aangrijpend duet aanging met accordeonist Roel Van Camp.
Tijd voor een cover, vond de band, met “Everyone who had a heart” van Dionne Warwick, maar dan een doorsnijdende versie met militair tromgeroffel en passie die zo makkelijk uit de mond van Frateur lijkt te komen. Alsof hij helemaal geen moeite moet doen.
Op het uptemponummer “The Back Door” zette de klankman de juiste echo op en daarna grepen ze terug naar wat ouder werk: “Didn’t it rain” dat van een gospel in een eighties gitaarnummer à la Uriah Heep getransformeerd werd.
In schril contrast – daar houden ze van – tot de sneren van “Didn’t it rain” opende de accordeon “A little bit of a dream” en kreeg meteen het gezelschap van de akoestische gitaar van Delbeke. Met “Carry on” volgde nog een oude song en tijdens “A part of us all” – met knappe samenzang van de heren op de eerste rij (Frateur, Delbeke en Bruil) - verscheen pas de titel van het nieuwe album op het scherm: “Gentleman’s Agreement”, het nummer waar Frateur aan de piano zat, vroeger ophield, de stage afstapte en de outro aan zijn band overliet.

Drie bisnummers volgden en uiteindelijk had Frateur amper een woord bindtekst (behalve over de t-shirts die te koop waren) tot zijn publiek gericht. Maar de merci en de dank u illustreerden waar het bij Dez Mona op staat: muziek maken die harmonie en pathetiek verenigt. Dat dit deze keer met een poppy rocktint is kunnen we alleen maar toejuichen en niet alleen omdat ‘A gentleman’s agreement’ radiovriendelijker is, want zo poppy is het geheel nu ook weer niet. Misschien wel wat toegankelijker, maar het blijft desmonisch. Blijft de vraag: wat doet een band met deze kwali- en variëteit eigenlijk nog in kleine (zelfs niet uitverkochte) clubzaaltjes?

Setlist
1. Soon 2. Memory of the sun 3. Suspicion 4. The Passing 5. Funny Games 6. Fools’ Days
7. We own the seasons 8. Everyone who had a heart 9. The back door 10. Didn’t it rain 11. A little bit of a dream 12. Carry on 13. A part of us all 14. Gentleman’s  agreement
Bis 15. Trial 16. Lack of love 17 Get out of here

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/dez-mona-11-04-2013/

Organisatie: Kreun , Kortrijk