Kate Stables, de sympathieke spil van This is the Kit, begon solo op banjo om zich vervolgens te laten bijstaan door een drummer, een bassiste en een jongedame die de vibrafoon bespeelde. Vocaal leunt Stables erg dicht aan bij Joni Mitchell, instrumentaal krijgt de banjo een prominente rol toebedeeld.
Op een half uur tijd hoorden we een tiental nummers die niet echt veel gensters sloegen. Best gezellig maar iets te kabbelend om ons op het puntje van onze stoel te brengen. Zelf zal de groep ook wel gemerkt hebben dat het applaus eerder uit beleefdheid dan uit enthousiasme voortsproot, de link met de locatie leggend beloofde This is the Kit immers om tegen de volgende keer ter vermaak enkele circustruukjes te leren. Iets waar we misschien meer naar uitzien dan naar een vervolg op de gezapige bedoening die we nu gepresenteerd kregen.
Wel vermeldenswaardig was het gloriemoment van de gastzanger die een cover van “Earthquake” op zijn naam zou hebben staan. Vermoedelijk dateert die cover van vele jaren terug want ondertussen blijkt hij de bewuste tekst zo goed als totaal vergeten te hebben. Hilarisch om te zien hoe hij van begin tot eind de woorden op zijn ruim uitgevallen spiekbriefje moest zoeken.
We zijn benieuwd of de beloofde circustruukjes meer vermakelijk zullen zijn….we durven het te betwijfelen.

Terwijl het voorprogramma vrij sober was qua instrumentatie trok Sam Beam een heel groot blik aan muzikanten open. Maar liefst twaalf telden we er: drie blazers, drie strijkers, drie achtergrondzangeressen, een keyboardspeler/organist, een drummer en….Jos Van Oosterwyck! Inderdaad, dames en heren, de grote man achter (o.a.) ‘Tien om te Zien’ blijkt tegenwoordig de bas te beroeren bij Iron & Wine. Althans, als onze ogen ons niet bedrogen. Echt goed hebben we de bassist eigenlijk niet kunnen bekijken aangezien hij zich zelf permanent naar het drumstel richtte. Meer dan een zijaanzicht kregen we dus niet maar toch durven we er geld op verwedden dat het de legendarische Jos Van Oosterwyck was die één hecht blok vormde met de drummer.

Zoals te verwachten viel, werd er in vrij ruime mate gepuurd uit ‘Ghost on Ghost’. Dit meest recente album kon bij publiek en kritiek over het algemeen op minder bijval rekenen dan tot klassieker uitgegroeide voorgangers als ‘Our Endless Numbered Days’ en ‘The Shepherd’s Dog’. De eerlijkheid gebiedt ons om te bekennen dat dit nieuwe werk live toch wel beter klonk dan op plaat. Bij momenten was de orkestrale sound zelfs niet minder dan indrukwekkend te noemen. Vrij complexe arrangementen werden quasi moeiteloos gebracht tijdens foutloos samenspel. Een heel knappe prestatie van een groep die blijkbaar nog maar drie weken bezig is maar klinkt alsof ze al minstens 3 jaren ‘together on the road’ zijn. Hoed af dus voor de prestatie van de muzikanten en de flair waarmee deze show gebracht werd. Wel spijtig dat de zangeressen (die door de bassist waarschijnlijk als ‘drie om te zien’ omschreven worden) letterlijk en figuurlijk iets te veel naar de achtergrond werden verdreven terwijl de blazers dan weer wat te vaak op de voorgrond mochten treden. Niet dat ze zich niet vakkundig van hun taak kweten, maar hun al te nadrukkelijke aanwezigheid is mede debet aan het nogal ongebalanceerde karakter van dit concert.
Vrij vaak vonden we de sound trouwens iets te gepolijst, iets té ‘af’ dus, vooral als je merkt dat Sam Beam solo tijdens de drie in al hun naaktheid gebrachte nummers (“Such great heights”, “Naked as we came” en Sodom, South Georgia”) nog het meeste kippenvel teweeg kon brengen. Ook het als bis gebrachte “The sea and the rhythm” bevestigt ons in ons oordeel dat het optreden in zijn geheel evenwichtiger en dus gewoonweg beter zou zijn geweest indien er wat zuiniger met ‘toeters en bellen’ ware omgesprongen.

We hadden de indruk dat Sam Beam zodanig trots is op zijn begenadigde begeleidingsband (en terecht!) dat hij uit het oog verloren heeft dat veel van zijn werk aan kracht en impact inboet wanneer rijke arrangementen de voorkeur krijgen op de puurheid van zijn songs.
Overdaad schaadt, soms toch. Desalniettemin hebben we uiteindelijk niet echt spijt van ons bezoek aan het Koninklijk Circus. De dertien muzikanten die er een ruime selectie uit het knappe oeuvre van Iron and Wine kwamen brengen, waren er immers allesbehalve dertien in een dozijn maar ontegensprekelijk dertien om te zien (mede omdat de blazers zich ook aan synchrone danspasjes waagden) en te horen. Zolang dit alles maar met mate gebeurt.

SETLIST: (1) New Mexico’s no breeze, (2) Carousel, (3) Kingdom of the animals, (4) Tree by the river, (5) Grass widows, (6) Godless brother in love, (7) Belated promise ring, (8) Baby center stage, (9) Monkeys uptown, (10) Such great heights, (11) Naked as we came, (12) Sodom, South Georgia, (13) Upward over the mountain, (14) Caught in the briars, (15) Jezebel, (16) Grace for saints and ramblers, (17) Peace beneath the city, (18) Passing afternoon, (19) Low light buddy of mine, (20) Lean into the light, (21) Your gake name is good enough for me
BIS: The sea and the rhythm

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/iron-and-wine-03-06-2013/

Organisatie: Botanique, Brussel