Chic Feat. Nile Rodgers – Goud, glitter en eenvoud
Chic
Ancienne Belgique
Brussel

Nile Rodgers krijgt wel meermaals de royale bijnaam ‘the King of Disco’ toegedicht en gelet op zijn staat van verdienste is dit totaal niet overdreven te noemen. De inmiddels 61-jarige liedjesschrijver, gitarist, componist en producer leek namelijk vanaf eind de jaren ‘70 alles wat hij aanraakte, in goud te kunnen veranderen.
Samen met zijn kompaan en steunpilaar Bernard Edwards rijfde Rodgers onder de eigen groepsnaam ‘Chic’ de ene na de andere top 10 hit binnen. Nummers als « Le Freak », « I Want Your Love » of « Good Times » (om er maar enkele te noemen) behoren tot ieders collectief geheugen en leiden tot op vandaag nog steeds tot overvolle dansvloeren. Daarnaast bezorgde hij Sister Sledge (met o.a. «He’s The Greatest Dancer », «Lost In Music » en « We Are Family ») en Sheila And B. Devotion (« Spacer ») eeuwige bekendheid.
Begin de jaren ’80 stortte hij zich nog meer op het produceren van andermans platen en dat de carrière van Madonna via « Like A Virgin » definitief gelanceerd werd, David Bowie met « Let’s Dance » behalve één van zijn allergrootste hits ook een nieuw publiek aangereikt kreeg,  INXS  met « Original Sin » als groep op de internationale kaart geplaatst werd en Duran Duran met « The Wild Boys » en « Notorious » onder de publieke aandacht konden blijven, komt volledig op het conto van de heer Rodgers. Om nog maar te zwijgen over de talloze samples die ondertussen in diverse repertoria zijn opgedoken. 

De laatste jaren leek hij wat meer op het achterplan te zijn beland maar daar is een gegronde reden toe. Eind 2011 werd bij Rodgers prostaatkanker vastgesteld en begon een strijd tegen deze verschrikkelijke ziekte. Maar dat hij niet enkel op muzikaal vlak zijn mannetje kan staan en van doorzettingsvermogen getuigt, bleek toen Rodgers afgelopen zomer aankondigde kankervrij te zijn verklaard. Dit gaf hem duidelijk een boost en met volle wilskracht en energie ging hij ogenschijnlijk nog heviger als ooit aan de slag. Zo blijkt hij nog steeds een vinger aan de pols van de hedendaagse muziek te houden door met onder meer David Guetta, Disclosure, Avicii en Chase And Status de studio in te duiken. Het meest opmerkelijke feit viel echter te noteren door zijn medewerking aan enkele nummers op het nieuwe album van Daft Punk. De concurrentie was meteen gewaarschuwd en hoe! Met « Get Lucky » zorgde Rodgers niet enkel mee voor dé (zomer)hit van 2013 maar scoorde hij vier decennia na het begin van zijn carrière misschien wel zijn allergrootste commerciële succes.

Behalve dat er ook een compilatiealbum onder de titel ‘Up All Night’ op de markt werd gebracht, bleek zijn gezondheidsrapport een voldoende drijfveer te zijn om nogmaals te gaan  toeren. En ook hierin laat Rodgers zich niet onbetuigd want na passages op Genk On Stage en in het openluchttheater Rivierenhof te Deurne stond hij afgelopen donderdag in de Brusselse AB samen met Chic voor de derde maal dit jaar op een Belgisch podium. En opnieuw – het succes van « Get Lucky » zal daar zeker niet vreemd aan zijn – was het concert sinds maanden volledig uitverkocht.

In de AB kwam Rodgers uitgedost in een strak wit pak, vóór aanvang nog het publiek groeten, enkele foto’s nemen en wat vinylplaten signeren en onderstreepte meteen dat hij er duidelijk zin in had. Getuige ook zijn stralende glimlach die hij de gehele avond zou aanhouden.
Om 20u45 kon het feestje echt beginnen toen vanuit stilstaande pose « Everybody Dance » werd ingezet, gevolgd door « Dance, Dance, Dance ». En de symboliek miste zijn effect niet want vanaf de eerste tonen gingen de armen van het publiek al meteen de hoogte in en werd gedurende bijna twee uur uitbundig en heupwiegend feest gevierd. De set leende zich hiertoe natuurlijk uitstekend want wat onze oren binnendrong en niet meer verliet, betrof een aaneenschakeling van hits. De aankondiging dat het de laatste show van hun toer was en zij wellicht nog nooit zoveel hebben opgetreden als in België, was de vonk aan de lont opdat het dak in de AB er (figuurlijk) meteen af ging.
Al even verantwoordelijk hiervoor was de achtkoppige begeleidingsgroep die Rodgers meegebracht had. Hoewel behalve Rodgers geen enkel origineel groepslid van Chic meer vertegenwoordigd is – Bernard Edwards overleed bijvoorbeeld in 1996 tijdens een concertenreeks in Japan aan de gevolgen van een longontsteking – verdrongen de muzikanten iedere mogelijk schijn van anachronisme en blonken ze uit in vakmanschap. Alle nummers werden door hen erg strak, verzorgd en enthousiast gebracht.
Zo mocht zangeres Kimberly Davis de hoofdrol opeisen tijdens « I Want Your Love », terwijl Folami Thompson op uitstekende wijze het naadloos in elkaar overgaande « I’m Coming Out » en « Upside Down » - beiden dankzij het schrijvers- en producerstalent van Rodgers in 1980 een zoveelste megasucces voor Diana Ross - voor haar rekening nam. Thompson zou er trouwens ook voor zorgen dat « Like A Virgin » een warmere, meer soulvolle gloed kreeg dan de versie van Madonna.
Tenorsaxofonist Dan Moretti mocht de intro verzorgen van « Lost In Music » (Sister Sledge) dat gitaargewijs via Rodgers een stevige portie blues geïnjecteerd kreeg en ontdaan van alle franjes, bij momenten zelfs klonk als een demoversie. Na « Chic Cheer » (waarvan in 1998 een sample werd verwerkt in Faith Evans’ hit « Love Like This ») deed Don Harris zijn trompet dan weer fungeren als ritmeaanwijzer tijdens « My Forbidden Lover ».
In de categorie ‘zijn ook van de hand van Rodgers maar bekend(er) geworden via andere artiesten’ passeerden verder achtereenvolgens de revue:  « He’s The Greatest Dancer » en « We Are Family » (allebei Sister Sledge); « Soup For One » (inclusief een flard tekst uit « Lady (Hear Me Tonight) » van het Franse duo Modjo die met dit nummer door het gebruik van – jawel – een  fundamentele sample een wereldhit behaalden); « Notorious » (Duran Duran); « Original Sin » (INXS) (dat we sinds het overlijden van Michael Hutchence zo sterk als donderdag niet meer gehoord hadden); « Spacer » (Sheila And B. Devotion) en « Let’s Dance » (David Bowie). Laatstgenoemde nummer werd niet enkel ingezet door rake drumslagen van Ralph Rolle, maar werd ook door hem vocaal gebracht. Jammer genoeg konden zijn aanmoedigingen aan het publiek om extra luid mee te zingen en stevig uit de bol te gaan, niet verhinderen dat de vocalen niet het niveau van de rest van de set haalden. Wat ons betreft, het enige mindere moment van de avond. Maar meer dan detailkritiek is dit eigenlijk niet.
Ondertussen mocht « Thinking Of You », één van de artistieke hoogtepunten uit het oeuvre van Rodgers, wél als een climax in de set te Brussel fungeren. Dat het als ode aan Edwards werd gebracht, maakte het nog indringender.
Na « Le Freak » overbekend natuurlijk (mede door het repetitieve gitaarrifje), was het tijd om de groepsleden een voor een voor te stellen en restte er enkel een opgezweepte, door Davis en Thompson gezongen versie van « Good Times » waarbij diverse fans het podium mochten delen met hun held die in het middenstuk zelf nog een stukje zong uit The Sugarhill Gang’s « Rapper’s Delight » (check de sample van de baslijn) en gekke dansjes maakte met bassist Jerry Barnes.
Daarna schalden « Get Lucky » en « Lose Yourself To Dance », allebei terug te vinden op ‘Random Acces Memories’ van Daft Punk, uit de luidsprekers. Rodgers heeft al meermaals aangekondigd deze nummers niet live in zijn set te willen opnemen zonder de aanwezigheid van Daft Punk en in Brussel was dit niet anders. Maar nu het Franse duo zijn heeft bevestigd tijdens de komende uitreiking van de Grammy Awards live op te treden, mag er verhoopt worden dat er deze keer wél sprake is van een samensmelting op een podium. 

Minutenlang werd afscheid genomen van het publiek en daarmee eindigde het concert zoals het begonnen was: Rodgers die zijn publiek uitvoerig dankte, handjes schudde en handtekeningen uitdeelde. We hebben het nog maar weinig wereldsterren zien doen.    
Rodgers bruiste de hele avond van de energie en levenslust en verkende meermaals alle buitenhoeken van het podium door de toeschouwers op de balkons te groeten of niet zelden met bassist Jerry Barnes in zijn kielzog, sierbewegingen te maken. Waar hij kon, vertoefde hij zoveel als mogelijk op het achterplan om zijn groep het middelpunt van de belangstelling te gunnen. Nobel maar een onbegonnen situatie natuurlijk als men weet dat het gros van de nummers berust op die uit de duizend herkenbare gitaarklanken en -rifjes afkomstig uit zijn onafscheidelijke vintage ‘59 Fender Stratocaster die niet voor niets ‘The Hitmaker’ genaamd wordt. Want precies daar schuilt één van de troeven die geleid hebben tot het internationale succes. Rodgers is heer en meester in het omsmeden van een op het eerste gehoor erg eenvoudig klinkende gitaarriedel tot een gouden, pronkend juweel dat als gegoten past bij heel wat glitter.
Is Nile Rodgers aldus een kunstenaar, tovenaar of koning? Feit is dat hij nog steeds regeert en dirigeert en gelukkig onder de levenden is.   
‘We Are Lost In Music’ is het motto en ‘Dancing, Singing, Partying And Having A Good Time’ de missie op elk concert. En inderdaad, een grote glitterbal buiten beschouwing gelaten, bedienden Rodgers en zijn kompanen zich niet van franjes in de vorm van projecties of confettikanonnen maar brachten ze gewoon muziek uit het hart. Ook al is de setlijst nagenoeg nooit onderhevig aan wijzigingen, het ontbrak de groep niet aan spontaniteit.

Chic en Nile Rodgers bezorgden via een goedgevulde jukebox het uitzinnige publiek een euforische avond. Waarlijk een fel gesmaakt vervroegd kerstgeschenk!

Setlist: Everybody Dance - Dance, Dance, Dance  - I Want Your Love - I’m Coming Out - Upside Down - He’s The Greatest Dancer - We Are Family - Soup For One - Lady (Hear Me Tonight) - Like A Virgin - Thinking Of You - Lost In Music – Notorious - Original Sin - He’s A Spacer - Chic Cheer - My Forbidden Lover - Let’s Dance - Le Freak - Good Times - (Get Lucky) - (Lose Yourself To Dance)

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel