“Our Songbird has returned!” riep Mick Fleetwood afgelopen zaterdag het publiek in het Antwerpse Sportpaleis toe. Een verwijzing naar het bewuste nummer dat prijkt op ‘Rumours’ (1977), een van de best verkochte albums aller tijden, en vooral naar Christine McVie die het  zelf schreef, zong en van piano voorzag. De voorbije 16 jaar bleef McVie namelijk onafgebroken (met uitzondering van een gastoptreden in 2013 in de Londense O2) afwezig uit Fleetwood Mac. Bijzonder groot was dan ook de verwondering toen de groep vorig jaar bekendmaakte dat zij er opnieuw deel zou van uitmaken en dat de ‘klassieke’ bezetting een nieuwe wereldtournee onder de noemer ‘The On With The Show Tour’ zou ondernemen. Wat velen lang verhoopten, werd plots werkelijkheid.

Het was dan ook niet vreemd dat twee jaar na de vorige passage van Fleetwood Mac in hetzelfde Sportpaleis, de zaal opnieuw volliep voor dit icoon uit de muziekgeschiedenis. Want ondanks dat de groep al een hele tijd geen essentieel werk meer uitbrengt, tijdens tournees weinig of geen wijzigingen doorvoert binnen de set, visuele omkadering of ingestudeerde bindteksten, wou elke rechtgeaarde fan er opnieuw bij zijn op deze mogelijks – laten we voorzichtig zijn – laatste kans om deze herenigde formatie aan het werk te zien.

En we mogen ons gelukkig prijzen dat Fleetwood Mac na heel wat concerten in de VS en vooraleer af te reizen naar Australië, eveneens 9 Europese steden aandeed én dat ook België, hoe klein ook, een plaatsje in het tourschema kon veroveren. Want wie er zaterdag bij was, zag een groep in topvorm.
Of de terugkeer van Christine McVie de directe aanleiding was, laten we in het midden maar  Fleetwood Mac stond er wel degelijk als groep in vol ornaat en in vergelijking met twee jaar terug, etaleerde de groep meer synergie binnen de rangen en leidde dit vaker tot een som die vele malen groter was dan de individuele, nochtans talentrijke delen.
Deels had dit te maken met de samenstelling van de huidige set. Zo maakten ditmaal  vanzelfsprekend enkele nummers van McVie, zoals « You Make Loving Fun », « Everywhere » en « Little Lies » hun opwachting in plaats van liedjes uit de respectievelijke solocarrières (zie bv. Stevie Nicks’ « Stand Back ») of de in 2013 (zonder McVie) uitgebrachte EP. Dit zorgde voor meer afwisseling in stijlen, het kaf werd beter van het koren gescheiden maar bovenal was de rolverdeling gelijkmatiger.
Dat het concert aanving met « The Chain » kan als een statement beschouwd worden. Want ook al heeft iedereen de mond vol van de triomfale terugkeer van Christine McVie, het is sowieso wonderbaarlijk te noemen dat het Brits-Amerikaanse kwintet elkaar nog in de ogen kan kijken, met elkaar (vriendschappelijke) woorden wisselt of zelfs samen het podium deelt. Want ook al bereikte de groep met ‘Rumours’ een piekmoment, gevoelsmatig zaten de leden indertijd totaal aan de grond en verliepen de sessies in complete chaos. Ontrouw, relatiebreuken, haat, nijd, ruzies, drugs- en drankexcessen, waren schering en inslag en dit ventileerde zich in de songteksten die hierdoor diverse dubbele bodems bevatten.  
Maar van dit alles viel zondag niks te merken. Handkusjes, schouderklopjes en hand in hand het podium betreden, het hoorde er bij en ook de individuele ego’s werden ogenschijnlijk en  professioneel opzij gezet. Er verscheen – om het met de woorden van Christine McVie uit te drukken – een muzikale familie op het podium.
Ook al stond de vorige tournee nog in het teken van de 35^ste verjaardag van het album ‘Rumours’, ook nu kwam dit – hoe kan het ook anders – tijdens de set ruimschoots aan bod.  Zo staken in het begin van de set ook « You Make Loving Fun », « Dreams » en « Second Hand News » waarop respectievelijk McVie, Nicks en Lindsey Buckingham de hoofdvocalen voor hun rekening mochten nemen. In totaal werden er acht nummers van de plaat gespeeld. Ook het album ‘Fleetwood Mac’ (1975), waarop Buckingham en Nicks hun intrede deden en  dat – we zouden er bijna aan voorbijgaan – dit jaar 40 wordt, was met 6 tracks goed vertegenwoordigd. Ook het onvermijdelijke « Rhiannon » met Nicks in een hoofdrol, ontbrak daarbij niet.  
« Everywhere » (‘Tango In The Night’, 1987) ging een drieluik uit ‘Tusk’ (1979) vooraf. « I Know I’m Not Wrong » was een mooi staaltje elektrische folkrock, gezongen door Buckingham die in de achterhoede op gitaar geruggensteund werd door Neil Heywood en Brett Tuggle. Beiden zijn sinds jaren begeleidingsmuzikanten van dienst. « Tusk » zelf was via een opbouwende structuur en Christine McVie op accordeon, opnieuw een toonbeeld van  uitmuntend samenspel en « Sisters Of The Moon » met de bas van John McVie als ruggengraat, werd door Nicks fantastisch gezongen.
Na « Say You Love Me », vocaal gebracht door Christine McVie en vol precisie gemusiceerd,  werd figuurlijk de stekker uitgetrokken en brak één van de hoogtepunten van de avond aan. Buckingham mocht solo en akoestisch zijn gitaartechniek en bijhorende vingervlugheid etaleren tijdens « Big Love », de eerste single van ‘Tango In The Night’, terwijl Stevie Nicks hem nadien vervoegde bij « Landslide ». Dit nummer werd door haar in 1973 geschreven en was het favoriete nummer van haar vader. De sobere uitvoering ervan, kreeg het Sportpaleis muisstil en riep een gevoel van intimiteit op dat normaal gezien totaal vreemd is aan een  grote betonnen bouwconstructie als het Sportpaleis. Een huzarenstukje dat beide protagonisten ook bij « Never Going Back Again » voor elkaar kregen.
Nadat de volledige groep hen opnieuw vervoegde, verscheen Mick Fleetwood op het voorplan door tijdens « Over My Head » en het bijzonder fraaie « Gypsy » te drummen op een zogenaamde cocktailkit, een lightversie als het ware van zijn vertrouwde drumtoestel.    
Zoals bleek uit de overgang tussen « Little Lies » en « Gold Dust Woman » werden ook contrasten niet geschuwd. « Little Lies », een perfecte popsong dat zowel het grote publiek als kieskeurige luisteraars kan bekoren, werd op sleeptouw genomen door Mick Fleetwood’s drumwerk en klonk door het keyboard en de zachte stem van McVie harmoniserend met het nasale geluid van Nicks, luchtig en fris. « Gold Dust Woman » daarentegen werd in een vat vol donkere psychedelica gedompeld en overgoten met blues dat voor een smaakvolle onderhuidse spanning zorgde. Het vormde de perfecte voorbode voor een apotheose met « I’m So Afraid » (waarbij Buckingham zonder te vervallen in oeverloos gesoleer, zich kon uitleven in een minutenlange  gitaarpartij) en « Go Your Own Way » (vlot meegezongen door het voltallige publiek). Een staande ovatie was een feit.
Er restte nog wat ruimte voor twee toegiften. Tijdens « World Turning » werd de rek uit het concert gehaald door een minutenlange drumsolo van Mick Fleetwood. Overbodig want dat hij kan drummen, hoeft hij na al die jaren niet meer te bewijzen. « Don’t Stop » daarentegen stond als vanouds wél als een huis en vormde totaal onverwacht het einde van de avond.
Want nadat Mick Fleetwood tegen een geprojecteerde achtergrond van de Antwerpse Grote Markt het publiek als een bezorgde vader opdroeg zorg voor zichzelf en voor anderen te dragen, gingen de lichten abrupt aan. Over de reden waarom het Belgische publiek in tegenstelling tot de rest van de wereld verstoken bleef van « Silver Springs » en de voorziene afsluiter « Songbird », werd nadien in de wandelgangen ijverig gespeculeerd. Maar tot dusver blijft het officiële antwoord uit. Fleetwood Mac heeft zich meermaals gehuld in mysteries en hield aldus deze traditie overeind. Maar ach, liever een ingekort fantastisch optreden dan een volgespeeld, middelmatig gebeuren. Het werd zonder twijfel het eerste.

Buckingham zei eerder dat Fleetwood Mac met de terugkeer van Christine McVie aan een nieuw hoofdstuk bezig is. Hopelijk is daarin ook ruimte voor het bluesverleden van de groep en worden « Black Magic Woman », « Oh Well », « The Green Manalishi » of het zwoele, instrumentale « Albatross » live terug opgepikt? Gelet op de pensioengerechte leeftijd van de vijf groepsleden hoeft dit echter geen 16 jaar te duren.

Setlist:
The Chain - You Make Loving Fun - Dreams - Second Hand News - Rhiannon -  Everywhere - I Know I'm Not Wrong - Tusk - Sisters Of The Moon - Say You Love Me - Big Love - Landslide - Never Going Bak Again - Over My Head - Gypsy - Little Lies - Gold Dust Woman - I'm So Afraid - Go Your Own Way
------------------- World Turning - Don't Stop

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/fleetwood-mac-06-06-2015/

Organisatie: Live Nation