Ik herinner me het eerste concert van de Black Diamond Heavies in de 4AD anno 2007 nog als de dag van gisteren. Wat een explosieve kracht school er in dat duo! Later zag ik ze nog talloze keren terug want ze toerden als gekken (drie Europese tournees per jaar was geen uitzondering, eerder de regel) en telkens hing er magie in de lucht.
Tot er eind 2010 een einde aan het sprookje kwam toen de superbe drummer Van Campbell vond dat het genoeg geweest was. Maar organist-zanger James Leg bleef koppig doorgaan met telkens een andere occasionele drummer, zij het wat zwalpend. Net toen ik het ergste vreesde, zag ik in 2013 een herboren James Leg, die de drank en alle andere gevaarlijke genotmiddelen had afgezworen, terug in Middelburg. Dit jaar verscheen dan zijn tweede soloplaat, ‘Below the belt’, die er best mag zijn. Ik verwacht telkens een meesterwerk als die eerste Black Diamond Heavies-plaat, “Every damn time”, mijn wat onredelijke eis werd evenwel niet ingewilligd. Maar James Leg is iemand die je vooral live moet zien, dus trok ik naar Brussel.

Zoals een beetje verwacht bleek het sympathieke Magasin 4 een paar maten te groot voor James Leg. Vooral The Freeborn Brothers hadden hier last van en kregen het her en der verspreide volk moeilijk aan hun kant. Uiteindelijk trok Matt Plesniak dan maar zelf al dansend de zaal rond wat een aardig zicht opleverde met die stompfoot tamboerijn aan zijn ene voet. Het drietal uit Polen omschrijft hun muziek zelf als ‘gypsy hobo trash grass punk-‘n-roll’ en dat zal wel ongeveer hetgene geweest zijn wat we op ons bord kregen. De stevig voortjakkerende songs met een losgeslagen banjo, een ratelend washboard of een pompende accordeon konden alvast de kilte uit mijn stramme ledematen verdrijven. Enkel wanneer er wat gas teruggenomen werd, wat gelukkig niet al te veel gebeurde, kwamen hun beperkingen bovendrijven. Niettemin een aangename opwarmer.
James Leg stoof er als vanouds furieus in en lokte het volk meteen naar voor maar tijdens het eerste nummer al gaf zijn oude Fender Rhodes piano, die zo te zien beide wereldoorlogen nog van nabij heeft meegemaakt, de geest.
Na wat oplapwerk kreeg een duidelijk geïrriteerde James Leg het ding toch weer aan de praat maar tijdens het eerste half uur bleef de klank geregeld wat haperen. Dat vervelende probleem maakte hem bijzonder nijdig - een paar keer had hij duidelijk zin om zijn piano tegen de vlakte te stampen – maar zelfs dat kon geen rem zetten op een gedreven, pittige set.
Samen met zijn tegenwoordig vaste partner in Europa, drummer Mat Gaz uit het Franse Angoulême, die onlangs nog met zijn andere band Mars Red Sky op het Desert Fest in Trix speelde, produceerde hij een stevige bezielde sound waarvan de wortels diep in de soul, gospel en country verankerd waren. De nieuwe songs moesten niet onderdoen voor de talrijke Black Diamond Heavies parels als “White bitch”, Leave it in the road” of “Poor brown sugar”. Vooral “Dirty south” kon zo weggeplukt zijn uit een BDH elpee en was met zijn “Sympathy for the devil” oe-oe’s na “Fever in my blood” met zijn “Gimme shelter” passage de tweede song die verwees naar de Rolling Stones.

Een zich herhaaldelijk voor het slechte materiaal excuserende James Leg zal wellicht niet tevreden geweest zijn, toch haalde hij tijdens de bis nog eens alles uit de kast in een werkelijk fenomenale versie van “Ain’t talking about love” (Van Halen).

Organisatie: Magasin 4, Brussel