Joey Cape ‘Stitch Puppy’ Tour - Akoestische genieën
Joey Cape
CC De Grote Post
Oostende
2016-03-23
Chandra Rowe

Het is toch iedere keer weer speciaal als uw favoriete singer/songwriter het land passeert. Bij het opkomen van de zon voelen we ons weer kind dat vol ongeduld staat te trappelen om te zien wat de Sint heeft gebracht.

Joey Cape is vooral bekend als zanger van de Amerikaanse punkrockband Lagwagon. Maar je kan hem ook kennen als zanger van de experimentele punkband Bad Astronaut en gitarist van de punk-coverband Me First and the Gimme Gimmes. In 2004 bracht hij samen met Tony Sly van No Use for a Name de CD ‘Acoustic’  uit waarop beide zangers akoestische versies van nummers van hun band brachten. Dit was de start van een succesvolle solo carrière naast zijn drukke bezigheden met Lagwagon. Ditmaal brengt hij in z'n kielzog drie andere artiesten mee met als bekendste naam de frontman van Useless ID :  Yotam Ben Horrin.

Een zittend concert is altijd een beetje wennen, ik denk niet dat ik Joey al ooit zittend heb moeten gadeslaan.  Maar gegeven paarden worden niet graag in de bek gekeken, dus we stellen ons content.

Laura Mordon mag de avond op gang trappen. Een Australisch talent ontdekt door the man himself betreedt het podium en brengt de meest hemelse klanken die we de laatste jaren al heb mogen horen.  Waar nog eerst her en der geroezemoes was in de zaal, is het nu muisstil. Met verstomming blijven ogen en oren gefixeerd op het ietwat verlegen meisje. Tussen de nummers door lijkt ze wel een ontzettend bang wezentje, maar zodra haar gitaar gestemd is en haar stem overneemt, staat hier een klasse madam. Zeker iemand die we met plezier zullen blijven volgen.

Walt Hamburger neemt het van Laura over. In vele opzichten doet de man denken aan Tom Vienne, de gitarist van Benny Zen en daar zijn we blij om. Hoewel zijn grapjes tussen nummers door niet het gewenste effect hebben, kan hij ons toch meer dan behoorlijk bekoren. De rauwheid van zijn stem en de finesse waarmee hij zijn gitaar bespeelt doet ons heimwee krijgen naar Jon Snodgrass. Een andere briljante singer/songwriter die normaliter met Joey onderweg is. Net voor de pauze worden we getrakteerd op een nummer met de drie briljante muzikanten achter de microfoon. Een cadeau die we maar al te graag met twee handen aannemen.

Na een korte pauze, worden we verwelkomd door Yotam Ben Horrin, Israëlisch frontman van Useless ID. Opnieuw zorgt het zangtalent voor een ware streling van het oor.  Dat we vanavond getrakteerd op de crème de la crème van singer/songwriters mag ondertussen wel duidelijk zijn. Zomaar even tussendoor waagt de man zich aan “Drain you” van Nirvana, links en rechts bemerken we dat sommigen wel iets herkennen qua melodie, al weten ze precies nooit helemaal wat. Na het optreden had ik een nog een gesprek met Joey, waarin hij beweerde dat men van sommige nummers hoort af te blijven. Maar met de zang- en gitaartalenten van Yotam, wordt het aanraken van Nirvana al vlug vergeven. Als Yotam zijn laatste nummer opdraagt aan de geliefde, overleden Tony Sly, wordt het opnieuw stil in de zaal. Vier jaar later zijn we Tony nog steeds niet vergeten, mooi zo.

Eindelijk! Het moment waarop we al een hele avond wachten, eerlijkheidshalve moeten we toegeven dat die avond al plaatsvond in november, toen werd namelijk bekend gemaakt dat Joey Cape in Oostende zou neerstrijken.
Dat de man al twintig jaar meegaat en een van de grootste is in zijn vak, zou je nooit zeggen. Roadies zijn niet aanwezig en de man dient zijn eigen gear in te pluggen. Van nederigheid gesproken.
Gezien de naam van de tour wordt verwacht dat er veel van het nieuw album zal gespeeld worden, niets is minder waar. Akoestische versies van welbekende Lagwagon albums worden van voor tot achter meegezongen. Bij het immer mooie “Tracks” krijgt deze recensent het even moeilijk, zonder twijfel het meest mooie, pure nummer wat Joey ooit al heeft voortgebracht.
“I must be hateful”, “May 16th”, “Burden of proof”, het hele rijtje wordt trouw afgelegd, niets nieuw maar daarom niet minder aangenaam. Het blijft steeds een plezier Joey aan het werk te zien, onder eender welk project. Als wordt aangegeven dat “International you day” zal beginnen, schuifelen de meest trouwe fans zich naar het puntje van hun stoel. Voor kenners het ultieme eerbetoon aan Tony Sly en wordt al vier jaar met voldoende emotie meegezongen in zalen over de hele wereld. Overal, behalve Oostende. Een gemiste kans voor het publiek en wellicht ook pijnlijk voor Joey en kompanen. Slechts twee meezingers in de zaal, mezelf en een vriendelijke buurman, nadien werden we dan ook uitvoerig door Joey bedankt. Al weten we niet of dat op zijn plaats is, alle dank is voor hem, wij zijn slechts toeschouwers.
Tijd voor een encore is er niet, wel tijd voor een praatje met de fans en het obligaat uitdelen van handtekeningen. De avond zit erop, voor ons waren het twee magische uren en we kijken uit naar de volgende. De tour wordt nog een week verder gezet, wij zien Joey en vrienden terug op Paaspop.

Organisatie: Eye spy records