LFDY, oftewel Live Fast Die Young is een nieuw concept waarbij Democrazy nieuwe jonge en luide bands programmeert. Spectres mocht de spits afbijten.

Luide bands, jazeker, we zullen het geweten hebben.
Als wij quasi  een uur aan een stuk overstelpt worden met de meest striemende noise waarover wij dan een zinnig woord moeten verzinnen dan komen wij met een pak al dan niet zinnige commentaren, referenties en trefwoorden opzetten :  Sonic Youth meets My Bloody Valentine met de stofzuiger op 2000 Watt, knarsende distortion, barstende feedback, trommelvliesterreur, boormachines, slijpschijven, kettingzagen, straaljagers, bloedende oren, openspattende hersenen, ontstemde gitaren, kapotte knalpotten, krakende pantserdeuren, knarsende vingernagels op een krijtbord, formule-1 race in de houtzagerij, ontspoorde Jesus and Mary Chain in een roestige vleesmolen,…

Ja, wij zijn fan van ‘Dying’, het overweldigende album van Spectres, en dit omwille van de fijne een genuanceerde combinatie van noise en shoegaze die in een stel spannende songs wordt gegoten. Dit is trouwens de reden waarom wij vandaag naar de Charlatan waren getrokken. Maar de live vertolking van dit straffe album verdrinkt zodanig in een overdaad aan lawaai dat het haast niet meer houdbaar is. De vocals komen nooit boven het gedruis uit, de songs zijn onherkenbaar en verzuipen in een zee van rumoer.
Wij zijn nochtans wat gewoon, we zweren bij de meest scheurende Sonic Youth, we kunnen met de ogen toe genieten van een brandend concert van A Place To Bury Strangers en we brengen onze kinderen groot met Swans loeihard in de stereo, maar dit hier is er toch wel over. Zowat alles is bedolven onder een striemende golf van kabaal waaruit elke vorm van raffinement vakkundig is weggehaald.
Bovendien blijken de groepsleden er weinig zin in te hebben. Hun enthousiasme-meter komt niet boven het minimum uit en ook de interactie met het publiek zit onder het vriespunt. Het lijkt alsof ze opzettelijk alle nuances uit de songs hebben weggehaald en die vervangen hebben door een muur van geraas. Geen idee wat hun bedoeling was, een uurtje pokkenherrie komen maken en even de gitaren (ont)stemmen ? Zijn ze in geslaagd.

Doch, we blijven erbij, ‘Dying’ is een dijk van een album. De plaat is beter dan het concert.

Organisatie: Democrazy, Gent