Lee Fields & The Expressions

Ooit konden we in het Gentse met volle teugen genieten van Saint Paul And The Broken Bones. Een echte soulband in hart en nieren. Echt ‘top’. En zo ook met Lee Fields, maar dan hij alleen. Je hebt gevoel dat deze soulveteraan constant zingt, ook wanneer hij niet aan het zingen is.  Hij zingt als James Brown, heeft de warmte van Bobby Womack en de emotie van Otis Redding.

Zijn band The Expressions bestaat gewoon uit huurlingen, en daarmee is veel gezegd, die volgens de playlist supersoul van de bovenste plank zouden moeten spelen.  Ze zijn professioneel, zeg maar ‘highly skilled, lowly profiled’. Ze durven wel mooie arrangementen aan met knipogen naar disco, country, blues en vanzelfsprekende diepere soul, maar konden niet echt overtuigen. Meer nog, helaas was het bij momenten slaapverwekkend met on top de saxofonist die breedsmoels stond te geeuwen op het podium. Ook de bassist en pianist slaagden er niet echt in veel soul in de prachtige songs te brengen. De gitarist en bassist zorgden voor wat backing maar hadden voor de schwung eigenlijk beter vervangen geworden door twee vette zwarte soulladies.

Niettemin een aangenaam sfeervol optreden met veel meezingers en handgeklap. Het is een soulgeluid dat tegelijk heerlijk authentiek klinkt, maar citeert uit nagenoeg alle stromingen uit de soulmuziek. Onder meer onze legendarische lokale soulman Gausi freaked his heart out. Zeer bezield, maar The Expressions mogen toch wel iets meer aan expressie doen.

All I Need/Just Cant Win/I Still Got it/Fanfare Ab/Talk to Somebody/Standing By Your Side/Don’t Leave Me This Way/Don’t Walk/My World/Eye To Eye/Two Timer/Money/Faithfull Man/Let’s Go /Summertime/Honey Dove

Org: Kreun, Kortrijk