De opwarmers van dienst komen uit Tel Aviv, niet bepaald een stad waar rock’n’roll floreert. The Great Machine heet de band, ze spelen een soort moordzuchtige doom-metal die dan weer overgaat in stevige stonerrock en af en toe opgejut wordt door vlijmscherpe ultra korte punk-metal songs, Ufomammut meets Kyuss meets Motörhead. Niet slecht verdomme, wij onthouden een verpletterend “Bitch” en een zwaar slepende stonerrocker “San Zekelin”.

Noem het een goed bewaard geheim, maar je kan het ook zien als de onwil van de media om de fantastische band All Them Witches in de armen te sluiten. Dit is namelijk een rockband pur sang, en bij Stu Bru bijvoorbeeld zijn ze al lang niet meer into rockbands, tenzij die Foo Fighters of Royal Blood heten en volledig binnen de mainstream-lijntjes kleuren. All Them Witches komen uit Nashville maar u mag opgelucht ademhalen, met country hebben ze niks van doen.
De band heeft al drie platen uit, de eerste (‘Our Mother Electricity’) was misschien nog een ruwe zoektocht naar een eigen sound, maar de andere twee (‘Lightning At The Door’ en ‘Dying Surfer Meets His Maker’) zijn pure rockgoudmijnen die gewoon nog niet door het wereldje ontgonnen werden. Het zou zonde zijn dat een band met zo een potentieel zou moeten blijven spelen in zaaltjes met een capaciteit van amper een paar honderd man.
De passage in de Antwerpse Zappa was al de derde doortocht op Belgische bodem dit jaar, na de AB Club en een stekje in de Shelter op Pukkelpop. De set in de AB is zelfs als een live album gereleased (‘Live In Brussels’), en ’t is een verdomd straffe plaat.
Ook in de Antwerpse Zappa speelde All them Witches voor een paar honderd gegadigden, maar ze deden het alweer met tonnen bezieling en force. Hun sound is moeilijk te bevatten, noem het psychedelische stonerblues voor ons part. Feit is dat die kerels een uniek geluid creëren waarbij de rock nog met een grote R mag geschreven worden en de instrumentatie al eens epische proporties mag aannemen zonder daarbij in potsierlijke prog-rock te vervallen. Een groovy Fender Rhodes orgel walst de ganse tijd doorheen de songs en dat geeft extra cachet aan een typische eigen sound die hiermee wordt ontwikkeld, retro maar toch ook weer niet, spacy en tegelijkertijd heel organisch.
Bij All Of Them Witches kunnen Led Zeppelin, The Who, The Doors, Pearl Jam, Goat, The Tea Party en Kyuss door één en dezelfde deur en komen ze met zijn allen in een boeiende kamer terecht waar blues, stoner, folkrock, grunge en southern rock door de speakers galmen.
Er huist flink wat variatie in hun set, een stevig “Dirt Preacher” en een in stonerrifs gehuld “God Comes Back” beuken hard tegen de muren aan terwijl de zwevende blues van “The Marriage Of Coyote Woman” en “Mountain” de tijd nemen om in heerlijke golven door de zaal te vloeien.
In hun live versies worden sommige songs flink opengetrokken. Er mag al eens gejamd worden en er is ruimte voor harde uitspattingen en breed uitwaaierende gitaren, doch alles komt telkens goed op zijn pootjes terecht en de songs lijden nergens gezichtsverlies. Absolute hoogtepunt is “Blood and Sand/ Milk and Endless Waters” dat uitmondt in een kwartier beuken, scheuren, soleren en jammen.
Als bis trakteren ze ons op nog zo een kanjer, “Swallowed By The Sea” start als een Indisch vliegend tapijt, rijt de boel open met een loodzware stonerrif en schakelt vervolgens over in een breed openwaaiende jam waarin de roffeldrums en echoënde gitaren het mooie weer maken.

All them Witches kondigen aan in februari een nieuw album te releasen, iets om met argusogen uit te kijken. Laat ons hopen dat daar weer een tour aan vasthangt die hen deze keer naar wat grotere zalen brengt.

Organisatie: Heartbreaktunes