Een hoop veertigers en vijftigers waren naar de AB afgezakt om de glorie van de hemelse Triffids te mogen herbeleven, een uitmuntende doch zwaar onderschatte band die nooit de erkenning gekregen heeft die ze echt verdienden, ondanks de ettelijke superlatieven die door onder meer wijlen Marc Mijlemans bovengehaald werden. Mijlemans’ sierlijke en lovende recensie uit 1986 van ‘Born Sandy Devotional’ werd hier nog eens volledig terecht voorgedragen, een recensie die zowel het talent van de grote essayist Mijlemans etaleerde als dat dat van de eminente songschrijver David Mc Comb.

Deze Triffids-reünie was eigenlijk één nostalgisch en fraai eerbetoon aan de in 1999 overleden David Mc Comb, stuurman, drijvende kracht, hart én motor van de band. Hij was de absolute ster van vanavond, zijn ziel zweefde de hele tijd door de AB, zijn geest dwarrelde rond in elke noot.
Wij voelden gewoon het gemis tot in onze onderbuik, dat grote gat dat er was gevallen in The Triffids en nooit meer zou kunnen worden opgevuld. Een gat die er eigenlijk al was in 1990 toen de band er mee ophield en Mc Comb voor zichzelf andere plannen had gesmeed. Met The Blackeyed Susans en een half mislukte solo uitstap kon hij echter nooit meer zo tot de verbeelding spreken als met de legendarische Triffids, vroeg of laat moest die reünie er toch wel eens van komen. Het mocht echter niet zijn, Mc Comb kampte met hart- en gezondheidsproblemen ten gevolge van langdurig alcohol- en drugmisbruik en stierf op 37 jarige leeftijd. Met hem werden ook The Triffids definitief begraven.
Naar aanleiding van de dertigste verjaardag van het meesterwerk ‘Born Sandy Devotional’ planden de overige groepsleden deze reünie om de plaat en diens betreurde inspirator in de bloemetjes te zetten. En hoewel quasi alle originele Triffids leden, aangevuld met een resem gastzangers, hier op het podium stonden, voelde dit toch een beetje aan als een tribute band omdat die ene onmisbare schakel ontbrak. Maar dan wel een hele goeie tribute band, eentje waar we ongeremd mochten van genieten.
Het was duidelijk te merken dat de groepsleden elkaar na al die jaren nog een beetje moesten terugvinden, er werden wel wat foutjes gemaakt en de zenuwen stonden merkelijk gespannen. De man die hen altijd in de goeie banen leidde was er immers niet meer, dus moesten ze het zelf zien te rooien. Een zaal van het kaliber AB waren ze bovendien ook al lang niet meer gewoon, met uitzondering dan misschien van bassist Martin P. Casey die met Nick Cave & The Bad Seeds wel wat meer gewend is. Het was net die kwetsbaarheid en onvolmaaktheid die de présence van deze Triffids zo sympathiek en pakkend maakte. En natuurlijk die onsterfelijke songs van Mc Comb.
De gastzangers brachten elk hun eigen interpretatie van de songs en probeerden niet meteen Mc Comb te imiteren. Ze moesten wel dikwijls onderdoen voor de schittering van het origineel, maar ze hadden tenminste zichzelf niet verlaagd tot risicoloze copycat. Een handvol songs uit dat fenomenale album ‘Born Sandy Devotional’ benaderden zelfs heel sterk de magie van The Triffids in hun beste dagen, een striemend “Chicken Killer”, een sluipend en dreigend “Lonely Stretch” (onze favoriet van de avond), een bijtend “Personal Things”, een adembenemend “Stolen Property” en uiteraard een meesterlijk  “Wide Open Road”. Natuurlijk moesten we herhaaldelijk dromen van hoe wonderlijk dit allemaal zou geklonken hebben mocht David Mc Comb hier zelf gestaan hebben, maar ook nu kwam het kippenvel op onze armen moeiteloos recht.
Na het ‘Born Sandy Devotional’ luik haalden de Triffids nog een hoop andere klassiekers uit de toverdoos. Mc Comb schreef immers destijds het ene pareltje na het andere, ze hadden de ruwe diamantjes dus maar voor het uitkiezen. Soms ging het venijnig hard en briesend (“Bright Lights, Big City”, “Hell Of A Summer”), elders dan weer heel intiem en ingetogen. Wij waren trouwens helemaal van onze melk van dat lieflijke en broze stemmetje van de schattige Jill Birt die “Raining Pleasure” tot een pareltje van het zuiverste water verhief. Ook “Trick Of The Light”, “Unmade Love” en “In The Pines” beroerden ons tot diep in de aderen, en dat niet alleen omwille van de nostalgie die ze opriepen, maar gewoon omdat het stuk voor stuk briljante songs zijn.
Als ultieme slot bleven nog drie Triffids op het podium voor een heel intieme, naakte en sublieme versie van die onevenaarbare klassieker “Bury Me Deep In Love”, en dat steeds met die prachtfoto van David Mc Comb op de achtergrond, alsof de patron himself hen loodste tot deze enig mooie uitvoering. Een traantje wegpinken was hier wel op zijn plaats.

The Triffids waren sympathiek, ontroerend, breekbaar en bij vlagen geniaal. De ware held is al meer dan 15 jaar niet meer onder de levenden, maar vanavond was hij alom aanwezig.
In remembrance of David McComb – The Triffids play ‘Born sandy devotional’ – tribute tot he 30 th anniversary of a classic

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel