Rachel Louise, een Nederlandse/Amerikaanse singer-songwriter, mocht de spits afbijten. Samen met haar gitarist warmde ze het publiek op met een selectie softrocknummers. “Far away” was eentje dat ons kon bekoren, net als haar afsluiter “Big girls”.

Hierna was het de beurt aan Depresno, de Noor die samen met zijn band zinderende electropop brengt. Opvallend was de freewheelende drum, aangevuld met elektronische drumgeluiden, die een typische sound geeft aan de band. De diepe basstem van de zanger sprong ook in het oor. Met “Hide and Seek” kregen ze het publiek volledig mee. We hoorden nu en dan een vleugje Jamie Woon bij de Oscar and the Wolf van Noorwegen.

Na twee goede voorprogramma's in de lijn van Aurora's muziek, waren we goed opgewarmd  om Aurora Aksnes te bewonderen. De Orangerie was al ruim een maand op voorhand uitverkocht voor de twintigjarige Noorse. Haar dreampop werd ondersteund door een sprookjesachtig decor met in nevel gehulde bossen. We waanden ons in een magische elfenwereld waarin Aksnes als bosnimf over het podium fladderde. Het eerste hoogtepunt van de avond was het geweldige “Warrior”.

Aurora durft haar gevoelige karakter te tonen in interactie met het publiek: 'I think there are many people like me in the room tonight. Just like you all, I feel a bit more than others'. Ze vertelt onder andere dat ze vroeger te kampen had met pestgedrag. Dit komt ook terug in haar nieuwste single “I went too far”, waarin ze vertelt dat ze vrienden wilde worden met haar pesters op school. De dansstijl van Aurora is opvallend. De gestiek van haar armen is soms wat bevreemdend maar haar sierlijke bewegingen passen zeker bij haar uitstraling en haar aura (pun intended). Het publiek reageerde enthousiast op nieuwe en oudere nummers. Dit merkte de blonde zangeres ook en ze noemde het publiek 'the best audience of the whole tour'. 'This is one of the cities we'll definitely come back to', liet ze zich nog ontvallen.
De vierkoppige begeleidingsband van Aurora met een gitarist, twee toetsenisten en elektronische drumgeluiden geven de synthpop in de nummers vorm. “Murder song” en “Animal soul” werden intiem gebracht met enkel zang en gitaar. Aurora speelde goed in op het publiek en kreeg briefjes en zelfs een pluchen beertje. Haar muziek heeft iets weg van Florence Welch, de Britse zangeres die we kennen van Florence and the Machine.
Doorheen het optreden kwam de boodschap van peace and love sterk naar voren. Een minpuntje was de zang die nu en dan wat te schel doorklonk. Voor de rest niets aan te merken op de zang die heerlijk dromerig aandeed. De laatste twee nummers (voor het bisnummer), “Conqueror en “Running with the wolves” waren voltreffers en als afsluiters enorm krachtig en overtuigend. Aksnes kwam daarbij wat meer los van de microstaander en begon vrolijk in het rond te spinnen als een sierlijke draaikolk.

Met slechts een langspeler op de teller staat Aurora nog maar aan de vooravond van haar carrière maar wij zijn in ieder geval al razend benieuwd naar nieuw materiaal van deze Noorse nimf.

Organisatie: Botanique, Brussel