Het Britse White Lies uit Londen wordt in ons landje sterk ontvangen …én het kwartet houdt van ons muzieklandje - Twee zo goed als uitverkochte concerten en toe aan hun vierde cd ‘Friends’.

White Lies profileert zich binnen het kader van wavepop, van treffend, slepend materiaal dat dramatiek, bombast sluiert, gedragen door de indringende , galmende bariton zang van Harry McVeigh . Ze zijn te vinden in de lijn van Editors , Interpol en The Bravery en dragen het vaandel van Chameleons/House Of Love en iets verderop dit van Echo/Cure/Joy Division.
Live hebben we hier een nog steeds gretig spelende band , die uit zijn schelp komt en zorgt voor een vol, massief, extravert geluid . Ze behouden een intense spanning van donkere eighties, tintelen catchygewijs en integreren hemelbestormende bombast. Jawel, de live reputatie is sterker geworden door de jaren , het plaatwerk minder …
De nieuwe ‘Friends’ is er eentje van verwarring , net als de vorige btw, ‘Big tv’ . Emotie en pijn gaan muzikaal schuil in een rits wisselende songs in het genre die zich nestelen tussen pop , rock , electro en bombast. Een paar sterkhouders noteren we en die werden vanavond gespeeld , De twinkelende  prachtsingle “Take it out on me” opende de anderhalf uur durende set,  het poppy “Is my love enough” en het sfeervol innemende “Morning in LA” zaten middenin de set en tot slot hadden we “Come on”, die in de bis zat en stevig rockte.
White Lies is naar zijn publiek gegroeid . Vroeger waren zij in zichzelf gekeerd , hadden een coole uitstraling , nu zijn ze ontdooid en door de respons van de fans dragen ze hen een warm hart toe .
De eerste twee platen zijn in te lijsten, zeker het debuut ‘To lose my life’ , waar nog steeds een handvol songs worden gehaald als de titelsong, “Farewell to the fairground” en “Death”; hier was het publiek sterk uitgelaten , de handen in de lucht en werden de refreinen luidkeels meegeschreeuwd . De donkere , slepende tunes van “Unfinshed business” en “The price of love” vulden aan , twee die ze op vraag van de fans opnieuw hebben bovengehaald. De songs kregen zeggingskracht door de flitsende lightshow.
Een sterk begin hadden we. Na “Take it out on me” was ”There goes our love again” scherp, venijnig en had zich een voornaam plaatsje toegeëigend , electrogrooves en bombast drongen zich gaandeweg op , maar nergens uit de bocht.
In het tweede deel daalde de spanning , de nieuwe “Summer didn’t change a thing” en “Don’t want to feel it all” , niet meteen de sterkste, waren er deels verantwoordelijk voor. Maar dat maakten ze goed met een opwindend , opzwepend slot, intens opbouwend , rockend materiaal als een snedig “Death” en “Bigger than us” , die uiterst overtuigden.

De twee avonden waren succesvol . Hier en daar werd wat aan de setlist gesleuteld , met de gekende nummers als pijlers. Af en toe een losse flodder in de set , maar in z’n totaliteit zagen we dynamiek, scherpte en gedrevenheid!

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/white-lies-18-10-2016/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/the-ramona-flowers-18-10-2016/

Organisatie: Live Nation