Al sinds hun comeback in 2010 zijn wij verknocht aan de onheilspellende muziek van Swans. De vier platen de ze sindsdien gemaakt hebben koesteren wij als waren het onze eigen bastaardkinderen. We zorgen er netjes voor dat die schijfjes geen streepje zonlicht krijgen, want dat kunnen die dingen geenszins verdragen. De laatste in de rij, het recente almachtige album ‘The Glowing Man’, is alweer bovenaards imposant en zuigt ons met zijn onweerstaanbare oerkracht richting le Grand Mix in Tourcoing.

Wij hebben de unieke belevenis van een Swans concert al eens eerder meegemaakt. Wetende wat ons te wachten staat halen we dus op voorhand onze kop leeg, zetten we onze geest ruim open en pluggen we de oordoppen krachtig tegen onze trommelvliezen.
Swans lappen immers alle wetten van de conventionele muziek aan hun laars, ze tasten de grenzen van de toegankelijkheid af en gaan er vervolgens ver over. Ook voor de decibelmeter hebben ze weinig of geen respect, ze spelen verschroeiend luid, snijden dwars door de betonnen muren van le Grand Mix en verpulveren alles wat ze op hun weg tegenkomen.
De muziek van Swans is iets wat je moet ondergaan, je moet het beleven en voelen tot in de toppen van je kleinste tenen. Bij Swans gaat het er niet om hun publiek te entertainen, wel om het hard te beroeren en te pijnigen, om het murw te slaan met apocalyptische rock, verzengende noise en ontspoorde mokerslagen van songs die van geen ophouden weten. Fans van Kings Of Leon krijgen bij een concert van dit kaliber gegarandeerd een beroerte, Foo Fighters aanhangers zetten het na een halve song al op een lopen en Coldplay adepten overleven dit gewoon niet.
Swans, dat is Pink Floyd die onverbiddelijk naar de voorste loopgraven van WOI wordt gestuurd om daar ondraaglijke doodsangsten te doorstaan terwijl alle landmijnen tegelijkertijd voor hun neus ontploffen. Het is Sonic Youth die, aangelengd met de meest verschrikkelijke explosieven, als een Syrische vaatbom op Aleppo wordt gedropt. Swans klinken als een waanzinnige versie van Crazy Horse die een dodelijke mengeling van cyanide en gifgas hebben opgesnoven, of als The Birthday Party die door een kudde op hol geslagen bizons worden opgejaagd.
Opperhoofd Michael Gira neemt ruimschoots de tijd om zijn muzikanten geregeld naar ongekende oorden te dirigeren, hij laat het boeltje vaak languit ontsporen om het dan geleidelijk aan terug op de rails te krijgen, maar niet voordat dat hij die rails eerst eigenhandig van plaats heeft verwisseld. Songstructuren worden vaak ondersteboven en binnenstebuiten gekeerd, songs lijken eindeloos naar een climax toe te werken tot ze plotsklaps bruusk met een sloophamer worden opengereten. En dan start de opbouw telkens helemaal opnieuw nadat Gira middels een resem sjamanistische gebaren zijn gevolg op een nieuw spoor heeft gezet. Elke track leidt een leven op zich, Swans weten zelf nog niet bij de aanvang waar de song naartoe gaat, laat staan het publiek, maar de avontuurlijke trip is er één om volledig in op te gaan.
De Swans-pletwals houdt zo twee en een half uur aan, hard en meedogenloos, amper vijf songs in een tijdsspanne waarin The Ramones er 75 zouden doorgejaagd hebben.

Dit Swans concert is wederom een unieke ervaring die zijn gelijke niet kent. Michael Gira is de ongekroonde koning van de underground, moge hij dat nog lang blijven en tegen alle windrichtingen in zijn eigen buitengewone zin doen.

Organisatie: Grand Mix, Tourcoing