Bijna exact twee jaar terug was Marillion ook live te zien in Lille. Toen in de kleinere en gezelligere ‘Le Splendid’ voor een kersteditie tijdens de ‘Sounds That Can’t Be Made’ tournee. Deze keer werd gekozen voor de grotere l’Aéronef en dat was toch wel een opvallende keuze. Doch aangekomen zagen we dat de zaal zo goed als volliep en kunnen we dus bevestigen dat de belangstelling in Marillion sinds lange tijd nooit zo groot is geweest. De vele (overwegend positieve) reviews van het nieuwe album ‘F.E.A.R.’ zorgen dat er ook daadwerkelijk nieuwe fans bijkomen…en die vonden samen met heel veel Vlamingen (want wij Vlamingen hebben ons er al lang bij neergelegd dat de band nooit meer ons Belgenlandje aandoet) de weg naar de l’Aéronef waar de Britse Progrockers hun achttiende studioalbum kwamen voorstellen.

Als opwarmact had de band Wes aka John Wesley meegenomen. De aardige man is geen onbekende want we zagen hem in het verleden reeds aan het werk als gitarist van o.a. Fish maar ook vooral als gitarist/zanger van Porcupine Tree tijdens de ‘In Absentia’, ‘Deadwing’, ‘Fear Of A Blank Planet’  & ‘The Incident’ tours. John Wesley brengt met regelmaat echter ook nieuw solomateriaal uit, zoals het net uitgebrachte: ‘A Way You'll Never Be’. Op zijn laatste albums koos Wesley voor een meer donkere progressieve rocksound die niet meteen voor het grote publiek is weggelegd. In tegenstelling tot zijn toegankelijke debuutplaat: ‘Under The Red And White Sky’ uit 1994 , die we nog steeds koesteren (een album waar ook Marillion bandleden Kelly, Mosley & Rothery aan meewerkten!). Uit deze debuutplaat kregen we trouwens live: “Rome Is Burning”, dat jammer genoeg bijna onherkenbaar was. Daarnaast schotelde Wes ons vooral recenter werk voor waarin de nadruk lag op stevig gitaarwerk, bijgestaan door drums en bas samplers via een backgroundtape. Live werkt zoiets niet en meer dan een beleefdheidsapplaus kreeg John Wesley dan ook niet.

Marillion heeft met ‘F.E.A.R’ (Fuck Everyone And Run) misschien wel niet de beste progrockplaat van het jaar gemaakt, het is zonder twijfel de belangrijkste. Een welgemeende ‘Fuck You’ plaat die zowel de politieke, ecologische, culturele als financiële aspecten in onze huidige maatschappij stevig op de korrel neemt. Voor de ene fan een absoluut meesterwerk, voor de andere fan een uitgeblust veel te lang uitgesponnen epos. ‘F.E.A.R’ behaalde de hoogste positie in de UK Charts sinds het succesvolle ‘Clutching At Straws’ (1987) uit de Fish periode. Hoe dan ook de band heeft een erg trouwe fan basis die niet meteen afhaakt als een album niet helemaal ‘the new masterpiece’ is. Trouwens in afwachting van de band op het podium werd er als één grote familie stevig gediscussieerd over ‘het nieuwe meesterwerk’ en de te verwachten setlist.
De set werd geopend met het imposante en donkere: “The Invisible Man” uit ‘Marbles’. Geen verrassende opener maar wel zorgde deze 14 minuten durende Marillion klassieker er meteen voor dat alle aandacht gericht was op ‘meester’/frontman Steve Hogarth. De schitterende visuals zorgden ervoor dat het verhaal nog werd versterkt. Gelukkig werd het daarna iets luchtiger met het schitterende: “Power” & “Sounds That Can’t Be Made”. Hogarth bleek in bloedvorm te zijn en ook de andere bandleden hadden er zichtbaar veel zin in. “Fantastic Place” blijft een wondermooi liedje, al kan de live versie mij nog steeds iets minder bekoren. Daarna kregen we met: “Living In F E A R” eindelijk een song uit het nieuwe album. Duidelijk een blijvertje! Na de song liet ex-patriot Hogarth zich volledig gaan en excuseerde hij zich meermaals voor de verkeerde keuzes (Oorlog in Irak, Brexit,…) die zijn land maakte. Het leverde unieke live momenten op die je alleen op een Marillion gig kan meemaken. De woede, angst en verontwaardiging liet zich ook horen tijdens het epos: “The New Kings”; het belangrijkste luik uit ‘F.E.A.R.’
Met de karaoke versie van: “Sugar Mice” kregen we ook een song uit het Fish tijdperk. Nog steeds een lust voor het oor en een meezinger van jewelste. Net zoals: “Easter” dat misschien wel de allermooiste song is die de band ooit componeerde. De finale met: “King” en “Neverland” was dan weer minder verrassend doch daarom niet minder indrukwekkend. De ganse tijd was het genieten van het vakmanschap en de ongelofelijke grandeur van frontman Steve Hogarth, de waanzinnig melodieuze gitaarsolo’s van Steve Rothery die steeds ten dienste staan van de song, de zweverige en bombastische capriolen van toetsenist Mark Kelly tot de podium energieke basloopjes van Pete Trewavas. Dan vergeet ik nog het uiterst efficiënte doch onopvallende drumwerk van de onzichtbare Ian Mosley te vermelden.
De band benaderde de perfectie en het is verbluffend dat met ouder worden ze live nog steeds beter worden.
Helaas is ook Marillion niet feilloos want tijdens de eerste toegift ging het volledig mis. Tijdens het tweede stuk in: “El Dorado” ging de band volledig de mist in; raakte men het ritme kwijt en werd de song abrupt afgebroken. Ongezien tijdens een Marillion optreden!! Zanger Steve Hogarth verliet als eerste geïrriteerd het podium waarna de andere bandleden volgden. Steve Rothery deed echter wel de moeite om zich te excuseren: "We are sorry about that and we are going to discuss behind the curtains what to do now. Start all over or doing something else". Mijn conclusie: “They are human after all”! Toch blijft dit een opmerkelijk feit zeker als je weet dat enkele dagen ervoor in Utrecht tijdens “Goodbye To All That” een identiek incident zich voordeed. Doch enkele ogenblikken later hernam de band met een waanzinnige live versie van “Ocean Cloud” en werd meteen alles weggespoeld.
Vanuit puur professionalisme en perfectionisme liet de band in de tweede encore ronde horen en zien dat ze het volledige “El Dorado” toch perfect live kunnen brengen. Het werd op veel gejuich onthaald.

Een lange, fantastische concertavond werd het daar in Lille. Niet mijn favoriete Marillion gig ooit maar wel verdomd sterk! Vrijwel iedereen was het volmondig eens. Met de release van ‘F.E.A.R.’ heeft de band een nieuwe schwung gevonden en is de ambitie om eindelijk nog eens echt door te breken bij ‘het grote publiek’ nooit zo hoog geweest. Of zoals Steve Hogarth het zelf verwoordt: “Het voelt goed om eindelijk eens wat geld te verdienen”. Bewijs daarvan werd deze week geleverd toen de band binnen slechts enkele muisklikken een concert voor volgend jaar in oktober (in de legendarische Londense Royal Albert Hall) al helemaal uitverkocht.
Gold = Fear
F.E.A.R. = Gold!

Setlist:
*The Invisible Man *Power *Sounds That Can't Be Made *Fantastic Place
*Living In F E A R *Sugar Mice *The New Kings: I. Fuck Everyone And Run
*The New Kings: II. Russia's Locked Doors *The New Kings: III. A Scary Sky
*The New Kings: IV. Why Is Nothing Ever True? *Easter *King *Neverland
----------------------------------------
(*El Dorado: I. Long-Shadowed Sun
*El Dorado: II. The Gold)
*Ocean Cloud

----------------------------------------
*El Dorado: I. Long-Shadowed Sun *El Dorado: II. The Gold *El Dorado: III. Demolished Lives *El Dorado: IV. F E A R *El Dorado: V. The Grandchildren Of Apes

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/marillion-09-12-2016/
Organisatie: Aéronef, Lille