Car Seat Headrest – Indierock ten top!
Car Seat Headrest en Traams
Botanique (Orangerie)
Brussel
2017-03-15
Johan Meurisse

Het zat er aan te komen … Car Seat Headrest , het alter ego van Will Toledo uit Virginia, Usa weet definitief door te breken binnen de indierock. Hij lijkt zo’n beetje het prototype van de nerdy students, door de timide uitstraling en de grote brilmontuur. Een link met Glenn Mercier van het ferm ondergewaardeerde Feelies en met Rivers Cuomo van Weezer is hier dan ook snel gemaakt .
Hij was eerst een goed muzikaal bewaard geheim , maar het tweeluik ‘Teens of style’ en ‘Teens of denial’ zijn de ‘Crazy rhythms’/’Weezer’ - werkstukjes in het genre die zorgen dat hij terecht gerespecteerd wordt voor z’n muzikaal talent.  

2017 is het jaar om ergens zijn sporen na te laten van de vrij jonge sing/songwriter, die 25 is geworden . Vorig jaar kon je ‘em met z’n band al ontdekken in de Bota en op het Big Next weekend in DOK Gent. We zagen dat we maar best de getalenteerde jonge gast in het oog hielden . We hoorden een rammel ‘Beck’ met knappe ruwe songs in een postpunk jasje, die knappe wendingen maakten , stroomstoten ondergingen , bengelden van melodie in avontuur, en dynamiek, gevoeligheid samenpersten . Zijn lichthese neuzelige, deels ontstemde,  deels onverstaanbare vocals zweven over de nummers .
Vanavond trokken ze de kaart van de laatste cd , maar dat betekent niet dat we enkele vroegere pareltjes te horen kregen. Er werden zelfs enkele opgeborgen als een “Cosmic hero”, “Times to die” en “Something soon” . Je moet weten dat hij niet zomaar uit het niets is gekomen , nee , al tien platen gingen vooraf op Bandcamp en daarvan is ‘Teens of style’ een mooie meer gepolijste compilatie van geworden . Toledo weet zijn indiegeluid melodieus te verfijnen of maakt er een rauw, stuiterende sound van , met 70s retro en een lofi profile . Dat maakt nu net zijn materiaal onweerstaanbaar .
Met zijn band gaat hij lekker loos , worden songs uitgediept , uitgesponnen en intrigeren ze door de repetitieve ritmiek , de verrassende wendingen en de elegante melodieuze schoonheid. “Fill in the blank” opende de ruim uur durende set en met het daaropvolgende “Vincent” en “1937 State Park” had je al meteen drie lekkere , stomende songs van het recente album.
Elk groepslid heeft zo zijn plaatsje in de sound . Een blik , een knik , en hop het kwartet is op weg om je onder te dompelen in hun heerlijke sound en muzikale schetsen . Eénmaal goed op dreef hadden we een verdomd goed sterk tweede deel , met onweerstaanbare versies van het sfeervol opgebouwde “Drunk drivers/killer whales” die hectisch, ontregeld , snedig , fel, weerbarstig klonk, alsook “Destroyed by hippie powers” , dat broeierig , scherp , venijnig , extravert klonk . “Famous prophets (minds)” werd tussenin opgehoest en opgepoetst , was een killler trippende song, die alle windhoeken, invloeden liet horen van Feelies , Beck , Mountain Goats , Pavement , Weezer , Parquet courts en Grandaddy .
We bleven geboeid van wat ze muzikaal serveerden . Aan présence werkten ze niet – hoefde ook niet , maar de vier speelden doordacht , geconcentreerd , speels en onstuimig goed . “Maud gone” toonde z’n emotie, ingetogenheid met weerhaken en oudjes “Stood kid” en “Sober to death” waren de kennismaking van wat hij in z’n mars had. Verder nog een leuk , rammelende “Unforgiven girl (she’s not An)” en een ontspoord  “Connect the dots (the saga of Frank Sinatra)”, dat als een halve punksong klonk met een “Gloria” refreintje er tegenaan . Hier liet Toledo zelfs even zijn gitaar terzijde en waagde zich aan een danspasje. ‘Listen to Fugazi’ lazen we op een t-shirt van één van de leden . Zo hard , hoekig ging het er nog niet aan toe , maar was geen te versmaden invloed voor het kwartet .
Het publiek droeg z’n indieheld op handen . Het warme onthaal deed deugd en mompelend werd de respons gewaardeerd .

Indie ten top dus , Car Seat Headrest bracht heerlijk materiaal in een ‘ruwe bolster, blanke pit’ - aanpak.

Het was me het avondje wel binnen het genre , gezien Traams als support stond, … hoewel dat beide bands op gelijkwaardig niveau naast elkaar mogen staan . Het beloftevolle Britse trio graait in dezelfde vergaarbak van die indie/postpunk, maar gooit er nogal wat rollende garagerock’n roll en gitaargeweld op z’n Steve Albini’s tegenaan. In hun melodie hebben we een Shellac referentie met die repetitief aanstekelijke , weerbarstige ritmes van diep , grommende bastunes, een scherpe , strak gespannen gitaar en hitsende drums .Ook het lofi karakter op z’n Pavements was te horen als het wat minder fel klonk .
We genoten van heerlijk ontregelde gitaartrips als “Costner”, “A house on fire” , “Flowers” en “Klaus”. Traams is een kwalitatief sterke band , die onstuimigheid en speelsheid in elkaar verweeft.

Organisatie: Botanique, Brussel