Donderdag 30 maart diende zich aan als een zalige lentedag. Een mens heeft dan al snel eens de behoefte om 's avonds een terrasje te doen met een lekker potje gerstenat voor zijn neus. En als je dit dan nog eens kan combineren met een optreden van de Tedeschi Trucks Band? Er zijn minder leuke dingen in het leven ...

Het Koninklijk Circus in Brussel was vanavond the place to be voor elk zichzelf respecterend liefhebber van kwaliteitsvolle  blues, rock, soul met funk- en jazzinvloeden. De Tedeschi Trucks band is dan ook van het beste wat er op dit muziekvlak heden ten dage rondloopt.

Susan Tedeschi (zang, gitaar) en Derek Trucks (gitaar) waren beiden succesvol met hun respectievelijke bands (The Susan Tedeschi Band en The Derek Trucks Band) en deden de nodige ervaring op door te touren in het voorprogramma van o.a. The Allman Brothers Band, John Mellencamp, en The Rolling Stones om er maar een paar te noemen. Derek zelf was 15 jaar vast bandlid van The Allman Brothers Band en maakte eveneens deel uit van de vaste begeleidingsband van Eric Clapton.
Beiden vonden elkaar niet enkel privé (het koppel is al meerder jaren gehuwd), ook muzikaal werd een eigen nestje gebouwd: The Susan Tedeschi Band en The Derek Trucks Band versmolten tot de Tedeschi Trucks Band.
In 2011 kwam het debuut (‘Relevator’) uit en won meteen de Grammy voor beste Blues album. Een jaartje later was er al een livealbum onder de naam van ‘Everybody’s Talking' waarbij nummers van debuut afgewisseld werden met covers. In 2013 zag 'Made Up Mind' het levenslicht.  Stuk voor stuk kwaliteitsplaten en daar hoeft het vorig jaar verschenen 3de studioalbum 'Let Me Get By' zeker niet voor onder te doen! Een hele sterke, prima geproduceerde schijf is dit en geeft aan dat de 12-koppige band een nog hechter groepsgevoel toont dat op de vorige platen. Recentelijk werd een 2e live album op ons losgelaten '‘Live From The Fox Oakland’ en deze wordt nu ten volle gepromoot.

Maar terug naar 't Koninklijk Circus nu. Voor ondergetekende een eerste kennismaking (zowel met zaal als met live optreden van de band) en die was uitermate positief!
Gedurende 2 uur (voordien was er aangegeven dat het concert in 2 delen zou opgesplitst worden, maar dat bleek niet het geval te zijn) werd een nagenoeg uitverkochte zaal getrakteerd op voortreffelijke uitvoeringen van eigen nummers en diverse covers.
Om 20u15 betrad het 12-koppig ensemble de bühne.  Een mooie overzichtelijke opstelling, met op links toetsenist / fluitist Kofi Burbridge en bassist Timothy Lefebvre, achterin het immense dubbele drumstel van Tyler Greenwell en JJ Johnson, op rechts achter vinden we de backing vocalisten Mike Mattison, Mark Rivers en Alecia Chakour , op rechtsvoor de blazerssectie met Kebbi Williams op sax, Ephraim Owens op trompet en Elizabeth Lea op trombone. Susan Tedeschi en gitarist Derek Trucks nemen hun plaats middenvoor in.
Geopend werd er met een beklijvende versie van de bluesy beuker “Made Up Mind” met stuwende gitaarriff van Derek. Susan is meteen goed bij stem en al snel is er een eerste interactie (en dit zou niet voor het laatst zijn) tussen Derek en de andere bandleden. Heerlijke opener! Ingeleid door een Oosters klinkend slidegitaarpartijtje krijgen we vervolgens een prima versie van “Laugh About It” - dat afkomstig is van hun meest recente studioalbum - te horen, wondermooi gedragen door de hese, soulvolle stem van La Tedeschi en daarbij subtiel ondersteund door het blazerstrio. 
Band en publiek raken stilaan opgewarmd en wanneer we een stomende versie krijgen van “Keep On Growing” (Eric Clapton- cover) gaat het dak er een eerste keer af in het Circque Royale. Midden in het nummer trekt Derek een eerste keer serieus van leer, meesterlijk bijgestaan door de dubbele ritmesectie van de heren Greenwell en Johnson. Wow, wat een versie … Men had het nummer evengoed tot 'keep on glowing' kunnen omdopen!
Een tweede cover volgde en dit werd een wondermooie hommage aan de vorig jaar overleden Canadese folksinger en songwriter Leonard Cohen. ”Bird on a Wire” werd door Susan zo hemelsmooi ten tonele gebracht, dat Cohen van bovenaf wel moest goedkeurend knipogen. Wederom een waar kippenvelmoment. Het zoete "Don't Drift Away" laat ons vervolgens zachtjes wegdromen. Nadien mocht ook Mike Mattison zijn soulkunsten etaleren op het broeierige funky "Don't Miss Me When I'm Gone".
Een lang uitgesponnen versie van “Idle Wind” werd vooreerst heel mooi ingeleid door de dwarsfluit van Kofi Burbridge en gaandeweg het nummer mocht elk van de topmuzikanten (want dat zijn ze wel degelijk) het beste in zichzelf boven halen. Tedeschi en Trucks mogen dan wel de speerpunten van de band zijn, ieder bandlid krijgt wel degelijk zijn 'moment de gloire'. De hoogtepunten zijn stilaan niet meer te tellen...
Nadien mag Susan nog eens - enkel bijgestaan door bass, drum en keyboards  -  een semi-akoestische versie van "Angel From Montgomery” brengen (ooit nog een hit geweest voor Bonnie Raitt). Opnieuw komen de haartjes op onze armen recht van deze prachtige vertolking. De mooie fluittonen van Burbridge en de van soul doordronken stem van Tedeschi spannen de kroon. Susan mag zelfs een hele reeks telefoonboeken na elkaar zingen, zelfs dan blijf je nog onder de indruk.
De rest van de band vervoegt zich opnieuw en het jazzy “Right On time” sleurt ons vervolgens helemaal mee naar vooroorlogse cabarettijden. Mike Mattison neemt opnieuw de leadzang voor zijn rekening en vooral de blazerssectie zorgen ervoor dat dit nummer heel aanstekelijk werkt op deze zwoele lenteavond.
Tijd om te bekomen is er nauwelijks want een nieuwe Oosters klinkende intro loerde al om de hoek waarna een majestueuze versie van “Midnight In Harlem” volgde met aansluitend “Don't Let Me Slide” eveneens van het Grammy bekroonde debuut 'Revelator'. Derek is terdege de beste slide-gitarist die momenteel op de aardkloot rondhuppelt. Maar vrouwlief moet zeker niet onderdoen en liet zien dat ze naast een vocal powerhouse ook een begenadigd gitariste is. Dat mocht ze demonstreren op het navolgende “I Pity The Fool”. De power en de passie liepen er zo vanaf!
Natuurlijk is de avond niet compleet zonder een afrondend toegift en onder de noemer van het heerlijke bluesy “I Want More” liet de band zich nog eens volledig gaan en gaf het publiek waar voor zijn geld.
Of je nu komt voor de hese, passie- en soulvolle vocalen, de onvolprezen gitaarskills van Herr Trucks of het bigband concept compleet met blazers, keys, fluit en backingvocalisten: er was voor ieder wat wils te beleven!

Roll on next time TTD, you bet we want more!

Organisatie: Gracia Live