Suzanne Vega – Madam met straffe songs!
Suzanne Vega + Emil Landman
Ancienne Belgique
Brussel
2017-06-12
Didier Becu

Dat het métier van singer-songwriter meer is dan zo maar wat op een gitaar tokkelen werd door iconen als Suzanne Vega bewezen. Onder het motto eenvoud siert zolang er maar schoonheid in zit werd zij in de jaren 80 het boegbeeld van de dagdromer , die het grote publiek wist te bereiken, zeg maar de Joni Mitchell van de hitparade. Een artieste die tot op vandaag nog steeds gewaardeerd wordt zonder daarom in de functie van een hersenloze jukebox te vervallen. Voor ons mocht het wat meer zijn, toch was de AB aardig gevuld, een publiek dat overigens uitermate lief en aandachtig voor het voorprogramma was.

In België is Emil Landman nauwelijks bekend, maar in thuisland Nederland haalde zijn debuut ‘Colours and Their Things’ dat door Martijn Groeneveld (bekend van Blaudzun) werd geproducet een Edison-nominatie voor Beste Nieuwkomer van 2015. Een avonturier die veel te vertellen heeft (te veel als je weet dat je als support act slechts 30 minuten kan spelen). De man besloot om in negen weken de wereld rond te reizen. De gebeurtenissen die hij daar meemaakte , vormden het aanknopingspunt voor zijn liedjes. Zo is de ene song geschreven op de Chinese muur, en een ander dan weer op een Japanse hotelkamer.
Het enige wapen waarover deze Nederlander beschikt is zijn gitaar, en natuurlijk zijn stem. Eenvoudige luisterliedjes heet dat, en ideaal voer voor wie een klassieke singer-songwriter aan het werk wil zien, of vooral horen, want van podiumspektakel was geen sprake.

Suzanne Vega, in 1985 vanuit het niets naar de hoogste regionen van de hitparade, en dat zonder dat daar een vieze bijklank aan verbonden is. Ondertussen is de New Yorkse net geen zestig en ze weet ook wel dat haar hoogdagen (zelfs de dagen van het maken van echt sublieme platen) achter haar liggen, maar ze blijft nog altijd dat meisje waar zo velen naar opkijken.

Het werd uitkijken wat de Amerikaanse van plan was in de AB. ‘Lover, Beloved: Songs from an Evening with Carson McCullers’ is haar nieuwste plaat waarvan ook een theaterstuk van is gemaakt. Naar Vega-normen een eigenzinnig werk dat gebaseerd is op het werk van Amerikaanse schrijfster Carson McCullers die in haar boeken over haar biseksualiteit schreef, en zichzelf te pletter zoop.
Wie eerlijk is met zichzelf wilde eigenlijk zo weinig mogelijk uit dat nieuwe album horen. Zelfs Vega wist dat, en ze verzekerde meteen haar trouwe fans dat ze niet te veel nieuwe songs zou spelen, maar de oudjes, “so you get value for your money”.
Geen begeleidingsband, alleen het gezelschap van de sublieme Gerry Leonard (inclusief een groene streep in zijn grijze lokken) die mee werkte aan de David Bowie- albums ‘Heathen’, ‘Reality’ en ‘The Next Day’. Gerry vaak op de elektrische, en Suzanne op de akoestische. Een geniaal duo zou heel snel blijken, want ook al geloof je het misschien niet, Suzanne Vega klonk even punk als Billy Bragg in zijn begindagen.
De eerste song zat meteen snor, “Fat Man & Dancing Girl”, uit haar derde plaat ‘99.9F°’ die 25 jaar oud is, gevolgd door die monsterhit “Marlene On The Wall” uit haar debuut. Suzanne Vega voegde er meteen aan toe dat ze na de zomer integraal ‘Solitude Standing’ en ‘99.9F°’ op een podium zou brengen, en hoopte dat ook België daar interesse voor zou hebben. Als het van dit publiek afhangt, wel dus!
“Caramel” uit het toch wel onderschatte ‘Nine Objects Of Desire’-album herinnerde er ons meteen aan welke vergeten pareltjes Vega in haar oeuvre heeft. Opmerkelijk veel songs uit dat eerste album (die met die gele cover die je eigenlijk mits wat zoeken op iedere rommelmarkt tegenkomt) zoals “Small Blue Thing” of “The Queen And The Soldier” wat door Vega als haar langste nummer ooit werd aangekondigd.
De eerste song uit dat nieuwe album was ook de eerste uitschuiver, een song als “New York Is My Destination” is gewoon geen Vega-niveau, lees hoog niveau. Geen nood, het zou maar weinig voorkomen.
De andere nieuwe song “Harper Lee” bleek beter, hoewel het niet kon opwegen tegen de hartenpijn uit “In Liverpool” dat de muzikante componeerde voor een jongen waarop ze ooit verliefd was, maar blijkbaar nooit rond haar pols kon vastleggen. Lijden kan soms tot zeer schone resultaten leiden!
Op naar “Left Of Center”, één van de mooiste liedjes van mevrouw Vega…maar het beste moest nog komen, en nog wel uit de nieuwe plaat: “I Never Wear White”, of hoe stom het is om er in het wit bij te lopen (voor de nieuwsgierigen, Vega was in het zwart gehuld).
De brave, maar knappe set werd afgesloten met (hoe kan het ook anders) “Luka” (nog even subliem) en “Tom’s Diner” wat voor ons niet hoefde, en zonder meer de zwakste song uit de set was. Maar goed het publiek klapte mee, dus wie zijn wij om de pret te bederven.

Suzanne kwam nog terug voor twee bisnummers: “Carson’s Last Supper” en “Rosemary”. Of Suzanne Vega nog iets nieuws te vertellen heeft? We betwijfelen het, maar haar passage in de AB was wel een herinnering, gewoon niet vergeten wat voor een straffe songs deze madam heeft gemaakt, en ze werden nog goed gebracht ook!

Met dank aan Luminousdash.com http://www.luminousdash.com

Neem gerust een kijkje naar de pics van haar set op Festival Dranouter 2016 http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/suzanne-vega-07-08-2016/

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel