Qua revival van de nineties gitaarrockgroepen werden we al wat verwend de laatste tijd. Amper een week na de fantastische doortocht van Buffalo Tom was het nu de beurt aan The Afghan Whigs om te schitteren in de AB. In tegenstelling tot Buffalo Tom, die uitvoerig de 25ste verjaardag van hun meesterwerkje ‘Let Me Come Over’ kwamen vieren, was het concert van The Afghan Whigs minder op nostalgie gericht. De band had daar een goeie reden toe, er moest een nieuwe plaat ‘In Spades’ worden gepromoot. Daar hadden wij niks op tegen want ‘In Spades’ is een bijzonder sterk werkje, evenals ‘Do The Beast’ van drie jaar geleden, waaruit hier trouwens ook uitvoering werd geput. In de periode voor ‘Do The Beast’ leken The Afghan Whigs trouwens 16 jaar van de aardbol verdwenen, maar alle goeie dingen komen vroeg of laat terug boven water. En of ze terug zijn ! we zullen het geweten hebben.

The Afghan Whigs stonden immers scherper dan ooit en speelden bij momenten snoeihard. Na een fijnzinnige intro “Birdland”, met enkel Greg Dulli in de hoofdrol, trok de band bijzonder fel van leer met een verschroeiende aanvangsronde met “Arabian  Heights”, “Matamoros”, “Honky’s Ladder” (het eerste oudje ) en “Light As A Feather “. Bij momenten werd hier een geluidsmuur met maar liefst 4 gitaren opgetrokken, geen moment van ademruimte werd ons gegund. En dan kwam die fenomenale muilpeer “Debonair” er al aan. De AB kookte over, en het was verdomme al zo warm. “Debonair” was trouwens één van de twee songs die uit hun meesterwerk ‘Gentlemen’ werden gehaald. Die andere was een uitzinnig “Fountain & Fairfax” dat stoomde als een ontketende The Who in hun jongste jaren. Had u ons op voorhand gezegd dat The Whigs maar twee songs uit het onevenaarbare ‘Gentlemen’ gingen spelen, wij zouden met een serieus pruilmondje naar Brussel getrokken zijn. Maar jeetje, hebben zij dat met verve opgelost. En dat vooral door de sterkste momenten uit hun twee recente albums (“Algiers”, “Demon In Profile”, “Into The Floor”,…) uit te strooien tussen een hoop onvervalste klassiekers als “John The Baptist”, “Sometin’ Hot” en “Going To Town”.

De bisronde was er ook eentje om van te smullen. Na de verrassende Faces cover “Ooh La La” pakten The Whigs uit met een krachtig en fel rockend “Parked Outside” en een intens “Summer’s Kiss” om er dan met de gevoelige snaar van “Faded” op een briljante manier uit te gaan. Het kon misschien ook wel een beetje van de warmte zijn, maar wij waren hier serieus aan het smelten.

The Afghan Whigs stonden vanavond met één been in het heden en met één in het verleden. Beide benen waren in topconditie.

Ook vernoemenswaard was Ed Harcourt, die al een pak soloplaten uitheeft , maar nog steeds in de vergetelheid bezig is , zo blijkt. Solo of met een violist bracht hij enkele innemende songs , haalde hij eens fors uit met gitaar of experimenteerde hij in een klankenspectrum. Na de set vervoegde hij een goed kwartier laten de heren van The Afghan Whigs.  

Organisatie: Live Nation