Bach , van Beethoven, Brahms, Debussy, Chopin,…. Ze lieten allemaal hun sporen na in hun tijdperk. Hans Zimmer plaatst zijn stempel op de 20ste en 21ste eeuw. De filmindustrie zou er anders uitzien zonder hem. Dankzij hem kijken we nu anders naar beelden. De man die noten omzet in emoties….en hoe!!

Ga er maar aan staan. Je mag samenwerken aan grote films. Je krijgt beelden voorgeschoteld, gaat de sfeer opsnuiven op de filmset. Want hij bepaalt een groot stuk hoe groot of diep we een spanning, emoties of rillingen beleven. Wat een empathisch vermogen moet Hans Zimmer hebben? Hoe goed kan je die juiste sfeer aanvoelen? En dit voor het gehele gamma aan filmsoorten.
Of het nu sci-fi, thriller, drama of tekenfilm is. Telkens weet H.Z. de juiste snaar te raken en de bijpassende emotie aan te spreken. . Juist die gevoelens worden nog bekrachtigd, opgewekt, uitvergroot door de soundtrack. Blijven nadien ook hot topics na de film. Welke is dan de overheersende factor? Wie maakt wie sterker? De film de muziek, of de soundtrack de film?
De kracht van een soundtrack wordt soms onderschat, en wordt pas duidelijk als je deze van elkaar loskoppelt. Net dit gebeurt nu, met Hans Zimmer on tour.
Nu focussen we ons alleen op de muziek. En met een superbe, aangepaste, perfect getimede lichtshow ( komen we later op terug ), is de essentie helemaal duidelijk. Dit bepaalt hoe we een film beleven, ondergaan, ervaren..
Dit wordt van in het begin duidelijk dat H.Z. voor elke situatie de geschikte en bijpassende muziek weet te componeren en wanneer wat te spelen. De opbouw gebeurt rustig met “Driving”, van ( Miss Daisy ) en “Discombobulate” ( Sherlock Holmes ). De eigen crew komt apart op, wordt persoonlijk in het zonnetje gezet, met als climax het orkest, dat alweer op het juiste moment, voorgesteld wordt op de tonen van “Zoosters breakout” ( Madagascar ).
We worden al direct weggeblazen door “ Roll Tide” ( Crimson Tide ) en “160 BPM” ( Angels en Demons ). De imponerende drumsolo’s veroorzaken een tsunami van geluidsgolven door de zaal. Het haar op m’n lichaam komt recht, en zal pas ‘ontwaken’ eens de zaallichten aangaan…
Het gedeelte ( Gladiator ) opent rustig met “The weat”, en een 6-koppige gitaarcrew bekrachtigen “The Battle”. Czarina Russel bezorgt ons koude rillingen bij “ Elysium / Honor Him” en “Now we are free”.
Nog maar net bekomen en we worden , opnieuw, bij de keel gegrepen door het machtige “ Chevaliers de sangreal” ( The Da Vinci code ).
Ik heb het al vermeld dat H.Z. een meester is qua sfeeropbouw. Dit wordt duidelijk door nu , uit het niets , Lebohan Maroke , begeleid door z’n dochter, uit de hoed te toveren, en de beklemmende sfeer totaal overhoop te werpen, en nostalgie te laten heersen. “The Cirle of Life” en “ King of pride rock” (The Lion King ).
Tina Guo overheerste in (Pirates of the Caribbbean ), “ Jack sparrow”, “ One day” , “ Up is down” en “He’s a Pirate” vatten mooi de capaciteiten van de cello-virtuoze. Magistraal begeleid door het orkest uiteraard.
Eindelijk en pauze, gelukkig maar, want iedereen kon zo even bekomen van de vele emoties.
“ You’re so cool” ( True romance) en “ Main theme” ( rain Man ) opende het 2e deel. Alweer een rustig begin, zo kon iedereen rustig z’n plaats opzoeken.
Eens iedereen ‘gesetteld’ was, werd je als het ware ‘meegezogen’ met “What Are You Going to Do When You Are Not Saving the World?” ( Man of steel ). De lichteffecten zorgden voor een soort lichttunnel, en gaven dit nummer de nodige rotvaart mee.
Ik had nog een woordje over de lichtshow beloofd. Deze was zo subliem aangepast dat het bij elk nummer de sterkte of de nodige stemming benadrukte. Of de film zelf. Hoe eenvoudig kan het zijn. Tijdens “ Journey to the line” ( Thin red line ) werd er de gehele tijd met een rode lijn ‘gespeeld’ tot deze uitmondde tot een geheel rood vlak op het einde van het nummer. Even krachtig als eenvoudig… Wat dan gezegd tijdens “ The electro suite” ( Spider man 2 ). Je kan dit bijna niet omschrijven, maar de lichtshow tijdens dit nummer greep je zo aan, sleepte je zo mee, en vooral, het gaf de zwaarte aan van deze soundtrack.
Net toen we dachten dat we al alles gezien hadden, bestaat er een overtreffende trap van overrompelen…? , kwam het gedeelte van ( The dark knight ) Tijdens “ Why so serious” zag ik de donkere ogen van Heath Ledger zo voor me… bijna angstaanjagend gewoon. Ook heel clever, de contouren op het scherm brachten af en toe de vorm van Batman terug. Spelen met het licht, maar dan voor gevorderden… konden niet ontbreken : “ Like a dog chasing cars” , “Why do we fall” , “Introduce a little anarchy” , “ Gotham’s reckoning” en “The fire rises” om het helemaal compleet te maken.
Helemaal murw geslagen door dit overrompelend schouwspel, werden we nu pas helemaal op het canvas geslagen door een serene, maar zo krachtige, vigoureuze ode aan Heath Ledger. En de inleiding van “Aurora”. Devastated. Zo voelde H.Z. zich na het drama in Aurora, Colorado. Toen er in 2012 70 slachtoffers vielen bij een schietpartij tijdens de première van The Dark knight rises. Hij schreef er dit ‘ woordeloos’ nummer voor. ‘Our arms are reaching out to he victims’.
Je kon een speld horen vallen. Kippenvel, bovenop alle emoties die we al beleefd hadden. Pakkend, hartverscheurend, aandoenlijk. Een gepast einde, welke nogmaals benadrukte hoe imponerend, overrompelend H.Z. zijn muziek kan zijn. Hoe treffend passend kon de soundtrack van (Interstellar ) zijn?  “ Day one”, “ No time for caution” en “Stay” rondden dit concert machtig af.
Een bisnummer zowaar, van een klassiek concert. Spijtig dat de halve zaal al vertrokken was.
Afsluiten werd passend gedaan, met alweer impressionant werk. Ditmaal van ( Interstellar )
“ Dream is collapsing” benadrukte de gruwelijk kolossale kracht van dit orkest. De lichtshow accentueerde de verschillende aspectgroepen tijdens “ Mombasa” en H.Z. sloot aan de piano af met “Time”. Treffender kon niet. De haren.. ze stonden nog steeds recht en konden eindelijk rust vinden.
Nog vermelden dat H.Z. bijgestaan werd, naast z’n eigen crew, door de European Philharmonia. http://www.europeanphilharmonia.eu/home/ . Iets waar we terecht trots op mogen zijn!

We gaan te vaak te snel voorbij aan wat de impact is van een soundtrack. Muziek en beelden vormen de perfecte symbiose wat de filmliefhebber zo koestert. Het één brengt het ander naar een hoger niveau. Maar steeds zien we samen. Dankzij H.Z. beseffen we nu welk een rijkdom we te snel vergeten. Alhoewel deze veel bepalend is voor het beleven van een avondje film. Dit genie aan het werk zien, zou een must moeten zijn voor ieder. De draagwijdte om dit live te horen, is gewoonweg subliem.. Een tsunami, mind blowing. Een orgasme voor de oren, zowaar.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/hans-zimmer-20-06-2017/
Organisatie: MB Presents