Dublin Legends – Dinosaurussen van de folk – What’s in a name?!
Dublin Legends
Kursaal
Oostende
2017-09-30
Filip Gheysen

Het was alweer van 2012 geleden dat we de dinosaurussen van de folk aan het werk zagen tijdens hun 50ste jubileumjaar: in mei op Labadoux en in het najaar in Brussel waar alle overleden groepsleden nog eens herdacht werden. De laatste originele ‘Dubliner’ Barney McKenna was pas in april overleden. Toen stonden ze nog op de affiche als The Dubliners, maar datzelfde jaar besloot John Sheahan, voorman van de groep, te stoppen met de band. Sheahan nam de rechten op de bandnaam mee bij zijn vertrek maar banjospeler Gerry O’Connor ging met veteranen Sean Cannon en Eamonn Campbell verder onder een nieuwe naam, The Dublin Legends. What’s in a name?

Samen met Paul Watchorn (jongere broer van Patsy Watchorn, die in 2014 moest stoppen wegens gezondheidsredenen) vormen ze weer een kwartet dat er moeiteloos in slaagt om het sjieke Kursaal om te toveren in een bruine Ierse kroeg! Met een mix van oud en nieuw werk verwenden ze het publiek dat er duidelijk zin in had.
Bij het eerste nummer van de avond “The Galway Races” stonden al danslustigen aan de zijkant van het podium om de beentjes te strekken. Echte liefhebbers laten zich niet afschrikken door het statige interieur en dansen met evenveel plezier als in een concerttent! Gelukkig werden we niet verzocht onze zakdoek boven te halen bij “Hills of Connemara”. Met zijn typische nasale stem nam Sean Cannon “Black Velvet Band” voor zijn rekening. Ter nagedachtenis van Ronny Drew, de echte founding father van The Dubliners, bracht Eamonn Campbell “Seven Drunken Nights”, één van de humoristische standards uit hun repertoire. Maar zoals meestal, kregen we slechts ‘5 nachten’ te horen; “Saturday” en “Sunday” worden meestal niet voor publicatie vatbaar geacht! Ook met nieuwe nummers zoals “New York Girls” bewezen ze dat de inspiratie nog niet opgedroogd is. Clichés over Ierland en de drinkgewoonten van zijn bewoners werden meermaals bevestigd in nummers zoals “All for me Grog” en “Rare old Mountain Dew”. Violist Gerry o’Connor bracht een koppel instrumentals ”GoldenEagle/Green Gate” die terug gingen naar de beginjaren van The Dubliners en die ook gelinkt zijn aan zijn 91-jarige vader die ook nog viool speelt; redenen genoeg om dit op de nieuwe cd te zetten! De geschiedenis van het Ierse volk dat emigreerde naar de USA (“Poor Paddy on the Railway”) of ging werken in het UK (“McAlpines Fusilliers”) vormt ook een onuitputtelijke bron van songs. Sean Cannon spreekt zelf al een aardig mondje Nederlands en charmeert hiermee graag zijn publiek: “We are going to sing another song and the we will make a korte pauze, because backstage are waiting vier glaasjes… warme chocolat! We will be back in 23 minutes after this song.”
Het tweede deel werd ingezet met traditionals zoals “I’ll Tell me Ma” en “Finnegans Wake”. Bij dit laatste nummer is het publiek er graag bij om het ritmische refrein mee te klappen. Maar telkens eindigt dit abrupt om in een volgende trage strofe het verhaal van Finnegan verder te vertellen waardoor telkens enkele handen een paar slagen teveel klappen. Uiteraard worden de vrouwen zoals Dicey Reilly, Peggy Lettermore en Spanish Lady in het “Irish Songbook” niet vergeten. Ook nu werden we vergast op een koppel instrumentals van Gerry o’Connor, deze keer op banjo (‘in loving remembrance of Barney McKenna’, banjospeler van het eerste uur). Onvermoeibaar bleven sommigen meeklappen met het hele nummer. De sfeer was optimaal! “Niet slecht!” merkte Sean lakoniek op.
Nadat we nog een nummer van de nieuwe cd kregen, werd het tijd om de eindsprint in te zetten via de “Rocky Road to Dublin” naar “Dirty Old Town”. Dit nummer van Ewan McColl kreeg een nieuw bluesy jasje met een jazzy viool er bovenop. Sean sloot af met “Ladies and gentlemen, jongens en meisjes, het was fijn om België te zijn.” en beloofde volgend jaar terug te komen. “We’re gonna finish with a song by Metallica: Whiskey in the Jar.”

Uiteindelijk werd “Wild Rover” er nog aan toegevoegd zodat we allen nog eens ‘No nay never’ konden meebrullen en op een honderdtal meter van de Noordzee was het ook een klein kunstje om een zaalkoor te laten meezingen over cockels and mussels in de klassieker “Molly Malone”. Een mooie aflsuiter van een mooi concert. Daarna paste niets beter dan een frisse … hap zeelucht op de dijk!

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/the-dublin-legends-30-09-2017/
Organisatie: Shakalaka ism Kursaal, Oostende