Nick Cave & The Bad Seeds - Zo puur en intens dat het pijn deed
Nick Cave & The Bad Seeds
Sportpaleis
Antwerpen
2017-10-13
Sam De Rijcke

Op voorhand waren wij er nog niet echt gerust in. Hoe zou de intimiteit en de breekbaarheid van het aangrijpende laatste album ‘Skeleton Tree’ een kille en bombastische concertarena als het Sportpaleis kunnen doorstaan ?

Cave nam alle twijfels weg door al meteen met drie diepgravende songs van ‘Skeleton Tree’ van start te gaan en daarmee het volledige Sportpaleis de adem af te snijden. Muisstil werd het in de zaal, zo een innige stilte hadden ze in die gigantische concertzaal nog nooit meegemaakt. Vooral “Magneto” was o zo mooi en ontroerend dat de tranen al meteen de kop kwamen opsteken. Nick Cave zocht de aanrakingen met zijn publiek op en legde zijn volledige ziel en overgave in de beklijvende songs uit dat pakkende album. Wij hadden Cave al eerder de ziel uit zijn lijf weten spuwen in een hele resem voorgaande concerten, maar nog nooit zo heftig en hartbrekend als vanavond.
Na de derde song was het duidelijk, iedereen die hier aanwezig was zou getuige zijn van iets unieks, legendarisch, treffend en groots.
Met een fenomenaal “Higgs Bosson Blues” trad Cave een eerste keer uit de zone van de intimiteit om zijn demonen de vrije loop te laten gaan. Mede door de geniale gitaar van partner in crime Warren Ellis was “Higgs Bosson Blues” van een onbereikbare puurheid en schoonheid. En dan deed een verzengend “From Her To Eternity” het vuur nog meer oplaaien, de primitieve rauwheid ging door merg en been, de song barste uit in een geweldige opzienbarende poel van noise. Hebben we “From Her To Eternity” ooit eerder zo vernietigend vertolkt weten worden ? Ik dacht van niet. De dreiging van het onvermijdelijke “Tupelo” zette die bloedstollende teneur verder. Net als je dacht dat dit gewoon niet meer overtroffen kon worden kwam Cave met een grandioos “Jubilee Street” opzetten, zo intens en mooi dat het haast pijn deed, en wederom met een sublieme Warren Ellis in een hoofdrol.
Als geen ander wisten Nick Cave & The Bad Seeds de ganse avond op zo een wonderlijke manier intense emotie en rauwheid bij mekaar te brengen.
De emoties kregen terug de vrije loop met “The Ship Song”, met een aangrijpend “Into My Arms” en een tot tranen toe bewegend “Girl In Amber” dat werkelijk héél, maar dan ook héél diep ging.
Nog zo een klepper waarin Cave tot bovenaardse proporties uitsteeg was de ultieme klassieker “Red Right Hand” die tegelijkertijd, heftig, passioneel en extreem explosief was.
De duivel kwam zich nog eens bemoeien in een zinderend “The Mercy Seat” en Cave groef terug tot bloedens toe in zijn diepste ziel met “Distant Sky” en “Sketelon Tree”. Er waren haast geen woorden meer voor zoveel pijn, schoonheid en vertedering.
In de bisronde spoorde Cave zijn publiek aan om actief deel te nemen aan “The Weeping Song”, nooit gezien in Caveland. De door het noodlot getroffen zanger zocht duidelijk troost in zijn publiek en hij kreeg daar ongelooflijk veel voor terug. Een schare fans mocht zelfs mee het podium op voor een geniale versie van de moordsong (en dat is letterlijk te nemen) “Stagger Lee” die hier voortdreef op een even geniale als simpele baslijn van Martyn Casey.
Cave ging eruit uit met “Push The Sky Away”, hij had ondertussen al een goddelijke status bereikt en het leek of ie effectief in staat was om de hemel te verplaatsen en er ondertussen zelf de hoogste troon te gaan bestijgen.

Nick Cave & The Bad Seeds waren buitenaards.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/nick-cave-13-10-2017/
Organisatie: Live Nation