The Rolling Stones - Wat is dat toch met die Rolling Stones?
The Rolling Stones
Gelredome
Arnhem
2017-10-15
Lode Vanassche

Ik ben een verdoemde en verdomde Rolling Stones fan. Naast mijn eeuwige liefde Lou Reed, die naar de eeuwige knorpotvelden is gestuurd, beheerst dat stelletje Peter Pans al heel mijn leven.  In 1984 ging ik voor de eerste keer de laatste keer naar The Stones. Blij als een kind moest en zou iedereen het willens nillens vernemen dat ik een ticket had voor Arnhem op 15 oktober. In de moshpit dan nog. De elfde keer nog maar. En toch: eigenlijk trekken deze heren op geen kloten.

We krijgen uiteraard heel sterke songs voorgeschoteld: Een ‘best of’ met als fantastische opener “Sympathy” – wat een explosie – tot afsluiter “Satisfaction”, met als extra sausje een drietal nummers uit ‘Blue and Lonesome’. Kwestie van de cirkel rond te maken. Het zijn tenslotte bluesgasten.

Ik heb nooit dat arrogante smoelwerk van Mick Jagger kunnen uitstaan. Naast het feit dat ik hem niet eens een goede zanger vind, moet ik ook niets weten van zijn verwijfd jetsetgedoe en zijn geflirt met de nieuwe adel. Hij is toch alles geworden waar hij vroeger tegen was?  Ok hij durft er wel eens naast zingen, maar nu ook huppelt onze zeventiger over een podium als een kalfje dat voor het eerst op de weide losgelaten wordt. Keith en Ronny kunnen er best mee door. Keith slaat er nog altijd met glinsters in de ogen graag eens een akkoordje verkeerd aan. Ron doet het deze keer zonder peuk in de mond. Ze blijven oerrockers van de eerste generatie en blijven dat jongensachtige, die kwajongensstreken in zich hebben. Neen, ik wil het nu niet even hebben over een of ander palmboomavontuurje , of het leegsnuiven van vaders urne. Neen, sla er maar even “Shine a light” op na, geregisseerd door de al even eeuwige puber Scorcese. Toen Clinton perse de Stones wou spreken, was his coolness Charlie in zijn wiek geschoten omdat hij wou spelen en  deed Mick zo plechtstatig als hij maar kon.  Ronny bejegende Bill als was het dat ze al sedert de kleuterschool beste maatjes waren, terwijl Keith met glinsters in zijn ogen hem verltelde hoe ‘bushed’ hij wel was.
De koelste aller Stones blijft onze strak in het pak gehesen Charlie. Als een ware leraar geschiedenis flaneert hij al heel zijn leven met de typische Britse flegmatiek en beleefdheid door het leven. Hij beschouwt de Stones nog altijd als zijn hobbygroepje en beschouwt hij Jagger nog steeds als zijn zanger. Kortom: zonder Charlie geen Stones. Sec drumt hij alles vakkundig bij elkaar en je kom hem nu en dan eens op een glimlach betrappen. Wereldklasse dus.
Waarom dan die onvoorwaardelijke liefde voor dat groepje? Pure Gestalt, mensen. De Stones zijn meer dan de som der onderdelen. De Stones , behalve Mick dan, vertegenwoordigen nog altijd een zekere levensstijl. Ze doen ons even vergeten dat we zelf ook oud worden. En we weten allemaal dat ze al jaren op routine spelen en dat het meest recente werk niet meteen wereldverbeterend is. En we weten allemaal  dat Jagger een inhalige zakenman is. En weten allemaal wat ze weer gaan spelen. En we weten allemaal dat het weer een aanslag op onze portemonnee is.

Maar ze zijn godverdomme goed en wat ze doen en bezorgen ons nog steeds kippenvel.  Bedankt, lieve Stones, voor het ondersteunen van mijn illusie van eeuwig jong te kunnen blijven.

Organisatie: Mojo & Concerts West