Steven Wilson - Verbluffende Steven Wilson geeft alle criticasters lik op stuk
Steven Wilson
Ancienne Belgique
Brussel
2018-03-09
Dominiek Cnudde

Al enkele jaren behoort Steven Wilson tot de absolute top van de progressieve rock. De nieuwe plaat: ‘To The Bone’ deed echter bij vele die-hard progfans de wenkbrauwen fronsen. Weg is de pure psychedelische progrocksound die voorganger: ‘Hands Cannot Erase’ tot zo’n gigantisch succes hebben gemaakt. Op ‘To The Bone’ laat Wilson een andere kant van zich horen en ligt de nadruk meer op songgerichte progressieve pop/rock. Enkele recensenten omschreven de plaat wat respectloos als banaal en als een enorme tegenvaller. Anderen zijn milder en vergelijken deze nieuweling met het rustiger poppy werk dat hij met Porcupine Tree maakte. Toegegeven ‘To The Bone’ haalt zeker niet het niveau van zijn voorganger maar een slechte plaat is het allerminst.
Ook nu is Wilson niet bereid tot een compromis en creëerde hij opnieuw in de eerste plaats een album die hij zelf wilde maken en niet meteen een plaat in functie van wat de fans graag willen horen.

Gelukkig haakten de meeste Wilson fans niet af want de Ancienne Belgique was helemaal uitverkocht voor wat een sublieme muzikale avond zou gaan worden. Geen support-act maar wel een avondvullende – ‘An Evening With Steven Wilson’ – show van ruim 150 minuten! Als intro kregen we de kortfilm ‘Truth’ te zien. Een montage van enkele simpele foto’s en labels die je deed nadenken over hoe elk beeld op een verschillende wijze geïnterpreteerd kan worden. Begrippen zoals ‘fake news’ en ‘perceptie’ waren nooit veraf. Gewaagd en duidelijk een introductie met een stevige boodschap richting sociale media. Naadloos werd opener “Nowhere Now” hieraan gekoppeld. Gevolgd door een supersterke versie van het mooie “Pariah”.
Muze Ninet Tayeb blonk opnieuw uit door haar afwezigheid maar dit werd deze keer wel zeer professioneel ingevuld door misschien wel de sterkste visuals die ik ooit zag. Een extra projectiegordijn die vóór de band hangt is niet nieuw (Sigur Rós doet dit al vele jaren) maar omdat het zo transparant was , waren de projecties van Ninet levensecht en waanzinnig mooi…..net alsof ze er toch echt een beetje bij was.
Dit tweede projectiescherm werd gedurende het optreden meermaals voor de band geschoven en maakte van dit optreden een buitengewone avontuurlijke visuele belevenis. Net voor “Home Invasion” bedankte Steven al een eerste keer het uitzinnige publiek en grapte hij dat het er in Scandinavië en Duitsland net iets koeler aan toe was gegaan.
Steven had er duidelijk veel zin in en dat uitte zich in machtige live versies van o.a. “Regret #9”, en het pikzwarte “The Creator Has A Mastertape”. Na zijn liefde te hebben verklaard voor zijn Fender Telecaster was “People Who Eat Darkness” toch ook een hoogtepunt mede dankzij de verbluffende knappe, kunstzinnige animatievideo. Set 1 sloot af met het sublieme, bombastische “Ancestral” uit ‘Hand Cannot Erase’ waarna we 15 minuten pauze kregen om onze eerste indrukken door te spoelen.

Ook set 2 was een aaneenschakeling van enkel maar hoogtepunten. Het Porcupine Tree epos “Arriving Somewhere But Not Here” deed de temperatuur in de AB met nog enkele graden toenemen en als je daarna je meest controversiële song van de nieuwe plaat “Permanating” zo weet te verkopen dat het toch nog uitdraait op een uitbundig dansfeestje dan ben je een genie! Zeer beklijvend was ook het opbouwende “The Same Asylum As Before” met zijn krachtige gitaren en potige drumsound. De intrigerende falsetto stem die Steven hier laat horen is voor hem een beetje een ode aan zijn grote idool Prince. Het klonk nog zoveel beter dan op plaat! “Heartattack In A Layby” uit Porcupine Tree’s album ‘In Absentia’ was misschien wel het meest atypische moment in de setlist. Tijdens deze song sloegen de meerstemmige vocalen ons langs alle kanten rond de oren. De fantastische quadrafonische surround sound, die ons al de ganse avond had weten te overdonderen, bereikte hier zijn absolute hoogtepunt.
Het ‘industrial metal’- achtig “Sleep Together” beukte er nog eens stevig op los maar persoonlijk had ik wel liever eens een andere afsluiter gehoord. Ik werd echter al vlug op mijn wenken bediend want even later stond Steven solo terug op het podium om enkel op gitaar “Even Less” voor de (oudere) fans te brengen. Gelukkig was er net voor de spertijd nog tijd om met volledige band ‘in tristesse’ af te sluiten. Of hoe “The Raven…” ons met pijnlijke schoonheid en gelukzaligheid opnieuw de keiharde realiteit instuurde.

Deze passage van de ‘To The Bone’ tour was bijzonder sterk. Visuals en sound waren van een buitengewoon hoog niveau. Ook de band met bassist Nick Beggs, drummer Craig Blundell, toetsenist Adam Holzman en gitarist/nieuwkomer Alex Hutchings waren feilloos en klonken beter dan ooit te voren.
De vaak bekritiseerde nieuwe songs van “To The Bone” zaten slim verspreid in de setlist, klonken live vele malen beter en brachten heel veel afwisseling in de set.
Naast dat Steven steeds een betere zanger en gitarist wordt , wist hij ons ook meerdere malen te charmeren met zijn droge Engelse humor.
Kortom een avond die alles had en die de kritische mens in ons een stevige veeg uit de pan gaf!

Set 1: *Nowhere Now *Pariah *Home Invasion *Regret #9 *The Creator Has A Mastertape  *Refuge *People Who Eat Darkness *Ancestral
Set 2: *Arriving Somewhere But Not Here *Permanating *Song Of I *Lazarus  *Detonation *The Same Asylum As Before *Heartattack In A Layby  *Vermillioncore *Sleep Together
------------------------------
*Even Less  *The Raven That Refused To Sing

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/steven-wilson-09-03-2018/
Organisatie: Live Nation