Superchunk - Angry old men hebben nog altijd het vuur
Superchunk
Kreun
Kortrijk
2018-06-01
Nick Nyffels

Superchunk is een van die bijzonder invloedrijke Amerikaanse gitaarbands uit de jaren negentig, die misschien niet het succes gekend hebben dat ze verdienden, ook omdat ze dat bewust afgehouden hebben. Wij waren toen student met een beperkt budget en zonder auto, en omdat ze toen nooit op T/W en Pukkelpop gestaan hebben, is deze band een beetje aan ons voorbijgegaan in de nineties: ongetwijfeld zullen we wel een video gezien hebben op 120 Minutes of in Beavis & Butthead, en natuurlijk ook op de Matador-compilatie cd’s uit die tijd, maar dat was het zowat voor onze Superchunk-ervaring. Compromisloos waren ze trouwens ook, want toen Matador records door een major verdeeld werd, besloten ze te stoppen op dit label, en verder te gaan op hun eigen label, Merge records, dat later het grootste succes zou kennen met Arcade Fire.

Tijd dus om onze schade op te halen, en dat treft, want Superchunk kwamen hun nieuwe plaat ‘What a time to be alive’ voorstellen in de Kreun. Bassiste Laura Ballance schrijft nog altijd mee op de platen, maar live laat ze zich vervangen door een andere bassist, omdat ze gehoorschade opgelopen heeft in de bijna dertig jaar dat deze band uit Chapel Hill, het universiteitstadje in North Carolina, bezig is. De nieuwe plaat pakt Trump en de vergoelijking van “The Alt-right” als respectabele mening aan, en is de eerste plaat sinds 1993 die zonder keyboard opgenomen is, frontman Mac Mccaughan omschrijft ze dan ook als een punkplaat.

Op het podium van de Kreun kwam dat er ook uit: Superchunk schoot razend uit de startblokken met “I got cut” en hielden dat tempo bijna het volledige uur aan: we merkten een mid-tempo nummer op na vijfentwintig minuten, maar dat moet het ongeveer geweest zijn. We kregen veel nummers uit de nieuwe plaat, maar het publiek mocht ook verzoeknummers doorgeven, dus we kregen een bloemlezing uit hun dertigjarige carrière. De perfecte soundtrack voor skateboarders, al zullen die van Superchunk dit nu wel aan hun kinderen overlaten. Maar kwaad klonk frontman Mac Mccaughan nog altijd, een songtitel als “Reagan youth” loog er niet om. Mcaughan heeft nog altijd die ijle stem, die moeite lijkt te hebben om het einde van de zinnen te halen, en ziet er ondertussen uit als de oudere, maar minder corpulente versie van James Murphy (LCD Soundsystem), maar als gitarist was hij verschroeiend vanavond: bij wijlen was dit J. Mascis, maar dan zonder de classic rock solo’s, snedig en to the point. Ook de ritmesectie was overdonderend en verbeten, net als de tweede gitarist die nog meer razernij in de mix gooide.

Eigenlijk klonk Superchunk nog even energiek als in hun begindagen, of misschien zelfs nog kwader dan toen. Hits heeft deze band nooit gehad, wel een resem anthems, zoals “Slack motherfucker” dat vanavond afsloot.
Tijdens de bis kregen we nog een furieuze cover met “Brand new love” van Sebadoh, we vinden het origineel nog altijd beter wegens de snik van Lou Barlow, maar we klagen niet, en “Throwing things” uit “No pocky for kitty” sloot af.

Setlist: I got cut / Reagan youth / what a time to  be alive / From the curve / good dreams / Detroit has a skyline / Black thread / Bad choices / Low F / Learned to surf / Erasure / Break the glass / Driveway to driveway / the first part / Slack motherfucker
Bis: Brand new love/ Cloud of hate / Throwing things

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/super-chunk-01-06-2018/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/a-band-called-e-01-06-2018/

Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk