Terwijl elders in het land het mainstream bandje Foo Fighters een voorspelbaar blik greatest hits opentrekt en de Rode Duivels een stel Costa-Ricanen in de pan hakken, is de meeste geweldige belevenis van de avond ongetwijfeld de passage van het fantastische All Them Witches in de AB.

De band tourt momenteel in Europa voor een stel festivals, maar tussendoor is een zaalconcert natuurlijk lekker meegenomen, en al zeker als dat concert er eentje is in de AB. Hun vorige doortocht, in de sympathieke AB Club weliswaar, werd immers door AB geregistreerd en die opnames bleken de band zo goed te bevallen dat ze de hele zwik als live album hebben uitgebracht, een bijzonder sterke live plaat trouwens, als je ’t ons vraagt.

In een volgelopen AB Box blijkt dat All Them Witches zowaar nog progressie hebben gemaakt. De bedreven flow die hun sound zo kenmerkt blijft behouden maar de songs klinken precies nog strakker en intenser. Bovendien hebben ze een paar kersverse tracks meegebracht en die zijn nergens minder dan wonderlijk.

Ook al lijken ze soms te jammen in de richting van de seventies, bij All Them Witches valt alles steevast in de juiste plooi. Het is retro zonder oubollig te zijn, psychedelisch zonder de verdwalen in een veld vol verdachte paddenstoelen en heavy zonder te verdrinken in een zee van lawaai. Soms voelt het als Jim Morrison die wordt geruggesteund door Kyuss, elders als een soort avontuurlijke Black Sabbath, en tussendoor komt ook even Pink Floyd lonken. En laten we de Jimi Hendrix van Electric Ladyland niet vergeten. Jawel, gitarist Ben Mc Leod verdient echt zo veel lof, zo verheft hij de bloedmooie blues “The Marriage Of Coyote Woman” tot iets buitenaards. Iets later in de set kom All Them Witches in een nieuwe song nog een keertje met een bloedstollende blues opzetten, alle haartjes op onze armen komen recht te staan, dit is kippenvel bij de lopende meter.

De band vindt een harmonieus evenwicht tussen doom, stoner, psychedelica en blues, en steeds klinkt het alsof ze die vloeiende sound ter plaatse uitvinden. Altijd voel je dat een song zomaar kan gaan openbarsten, maar All Them Witches zijn meesters in het ophouden, ze dreigen en laten de songs opborrelen tot die knal er uiteindelijk komt. Soms komt die zelfs niet, zoals in het prachtige “Am I Going Up” dat constant blijft smeulen en gloeien. De song contrasteert perfect met de gloeiende stoner-knalpot “When God Comes Back”, die al headbangend de AB Box in de fik zet. Nog zo een briljant monster is “Swallowed By The Sea”, dat zich in verstilde modus op gang trekt en vervolgens de doom-metal wereld intrekt en uiteindelijk ergens met een noise-palet in de buurt van Swans terechtkomt. Ook dat kunnen ze, lawaai maken en dan net niet in overdrive gaan.

De schitterende bisronde is er eentje om in te lijsten, met een driftig “Mountain” en  een stomend “Charles William”. Maar vooral de afsluiter “Blood and Sand / Milk and Endless Waters” is een kwartier lang fenomenaal. Een bijzonder lange track waarbij de rillingen minutenlang over onze rug lopen, constant dreigend, met de gitaar die als een ratelslang constant doorheen de song sluimert en een basgitaar die tot diep in onze darmen dreunt.

Van AB Club tot AB Box tot AB Zaal, mogen we aannemen. Voor volgend jaar misschien, beste AB programmator ? En och ja, als er ook vanavond toevallig opnames zouden zijn gemaakt dan mag daar gerust terug een live plaatje van komen. Heel graag zelfs, want dit was een 18 karaats concert.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel