Ze staan ondertussen al 3 jaar op de planken en zijn goed op weg om de referentie in de Belgische blues scene te worden. Als winnaars van de ‘Belgium Blues Challenge 2018’ vertegenwoordigen ze België volgend jaar op het 9^de ‘European Blues Challenge’ in Portugal, waardoor ze de kans krijgen om ook Europees door te breken. Deze beloftevolle Limburgse band speelde die avond in de MOD een thuismacht en vergezeld van een trouwe horde fans maakten ze er een swingende rockabilly avond van! 

Black Cat Biscuit: wie is dat eigenlijk? Yasser Arnauts is uw gastheer met een in alcohol doortrokken blues stem die toch met vaste hand zijn swingende gitaar en de rest van de band leidt. Patrick ‘Pat Alley’ Indestege op contrabas vormt met Jeffrey ‘Junior’ Gijbels op drums een vertrouwde rhythm section die swingt als een tiet! Stanley Patty is één van de meest gewaardeerde bluesgitaristen in de Benelux, zijn sound is een mix van zijn idolen Magic Sam, Albert Collins en Johnny Guitar Watson, vermengd met zijn eigen typische gevoel en techniek. Mark “Mr. Mighty” Sepanski tenslotte blaast de ziel uit zijn lijf op mondharmonica en bekeert de laatste twijfelaars tot het Bluesdom.
Strak in het pak en met de nodige allures brachten deze 5 gedreven muzikanten Roots & Blues die hedendaags en vertrouwd aanvoelde. Zij zijn niet de zoveelste coverband, maar putten uit een repertoire dat uitsluitend uit eigen werk bestaat en leveren daarmee een persoonlijk etiket af dat hen zonder twijfel aimabel maakt.
Het optreden nam van bij de start een onmetelijke vaart met het instrumentale nummer “Train 66” waarin meteen de kwaliteit van elke van de muzikanten werd blootgelegd. Ook met “I’m gonna leave my baby” was het raak, een sfeervolle plaat om te luisteren op een regenachtige winteravond als je naar huis rijdt met twijfels in je hoofd.
We leerden van Yasser trouwens dat “When a woman is talking she wants 3 things: listen up, shut up and definitely keep your mouth shut”. “So Sad and Lonely” bracht dan weer een hele rustige drive, maar welgemeend en verwant aan een Ry Cooder sound. “Hey little Kiddie” zorgde voor een soort swung in de tent die deed denken aan The Stray Cats. Met hun nieuwste single “Parrot Woman”, een hele duistere en stoere plaat, bewijzen ze eens te meer dat ze blues met karakter brengen.
De gitaarsolo’s van Stanley waren van ontzettend hoog niveau, afgewisseld met de sfeervolle mondharmonica van Mark die je telkens mee in een rush namen, daarbij nog de continue ritmiek van de drums en bas gestuwd door een verbazingwekkend uithoudingsvermogen van Jeffry en Patrick en dit alles vervolledigd met Yassers stem en gitaar die alles naadloos aan mekaar bond: geen man teveel of te weinig in deze band. Zij spelen zichtbaar genietend en complementair de pannen van het dak. Hoogtepunt was voor mij de drumsolo waarbij de vader van Jeffry mee op het podium kwam en ze tezamen met vier handen het maximum uit het drumstel naar boven haalden.

De avond omschrijven als eentje waarbij je waar voor je geld kreeg, zou deze kerels te weinig eer aandoen. Blues van bovenste plank door sterke muzikanten die er hun hand niet voor omdraaiend een dikke twee uur het publiek te verwennen. Begin volgend jaar komt hun album ‘That’s How The Cookie Crumbles’ op de markt en voor wie ze graag opnieuw aan het werk wil zien, moet in zijn agenda zaterdag 2 maart vrijhouden, want dan kan je ze bewonderen tijdens de ‘Hageland Blues & Roots Night’ in Glabbeek.

Organisatie: Muziekodroom, Hasselt