Jan De Wilde - Hèhè! Wat een Jan - theatertour 75 jaar Jan De Wilde
Jan De Wilde is naast Willem Vermandere, Zjef Van Uytsel, Wannes Van De Velde, Kris De bruyne en zoveel andere één van de grote iconen binnen de kleinkunst en aanverwant gebeuren. We zetten dat laatste er trouwens heel bewust bij, want de man in dat hokje kleinkunst duwen is hem tekort doen. Jan De Wilde is altijd de bescheidenheid zelf gebleven, zijn eenvoud gecombineerd met uitzonderlijk talent , zorgt er echter voor dat ook na circa 50 jaar op de planken verschillende van zijn theater concerten ter gelegenheid van zijn 75ste verjaardag, compleet zijn uitverkocht. Waaronder deze in Ancienne Belgique op deze zondag namiddag.

Onder de noemer ‘ Jan De Wilde ''Hèhè! Wat een Jan - theatertour 75 jaar Jan De Wilde’ start Jan De Wilde de theater tour dus in een tot de nok gevulde Ancienne Belgique. Opvallend daarbij, het publiek bestaat uit zowel prille zestigers of zeventigers, maar ook uit dertigers, veertigers en vijftigers. Die eerste hadden zelfs hun kinderen meegebracht. Opdat ook zij zouden proeven van wat we niet anders kunnen omschrijven als een avond of late namiddag ‘Vlaamse Cultuur opsnuiven van top niveau’.
Zichtbaar ontroerd door zo een ontvangst in de Ancienne Belgique , betreedt Jan De Wilde op die bescheiden wijze het podium. De man is een klasse verteller, dat zeiden we al, en zet zijn set in met enkele nummers die hij naar eigen zeggen al lang niet meer heeft gespeeld. Uiteraard gaat de meeste aandacht daarbij naar Jan uit. Maar hij laat zich eveneens omringen door top muzikanten, die hij dan ook op een voetstuk zet, al dan niet met een grappige kwinkslag.
Zo waren we weer eens onder de indruk van de aanstekelijke gitaar riffs van Eddy Peremans of bas/contrabas kunsten van Mario Vermandel. Kries Roose deed met zijn piano inbreng de haren op de armen recht komen. En ook Jo Soetaert is een drummer van top niveau. Echter waren we, met alle respect voor deze heren, het meest onder de indruk van het vioolspel van Liesbeth De Lombaert; in een versmelting met Jan De Wilde zijn stem, ontstond een magie waardoor we prompt zweefden naar andere oorden, en met een krop in de keel een traan wegpinkten , steeds met een glimlach op onze lippen.
Want dit moest vooral een feestelijk optreden worden. Geen tranendal. Later in de set werd de instrumentale inbreng aangevuld met het blazers kwartet bestaande uit: Wim De Pauw (trombone), Bart Coppé (bugel), Johan Van Neste (hoorn) en Geert Vanhassel (tuba), die door hun inbreng een grote meerwaarde blijken te zijn binnen het geheel; de songs klonken daardoor zelfs nog voller dan voorheen. Jan laat bovendien niet na om zijn geluidsman Lieven Vanvaerenbergh en de man van het licht Pepijn De Paepe in de bloemen te zetten. Ook dat siert hem.
Jan De Wilde vertelde honderduit over zijn verleden, over hoe sommige songs zijn ontstaan. Over Meneer Pastoor, over zijn ouders. Soms met een traan, maar meestal met toevoeging van een grappige anekdote. Of hij brengt een ode aan Tom Waits wiens song 'Tom Trauber's Blues (Four Sheets to the wind in Copenhagen) in een kleinkunst kleedje wordt gestoken. Daarbij vertelt Jan hoe hij de tekst niet begreep, en het toch moest brengen. De man doet dat op zo een schitterende, pakkende wijze zoals enkel Tom Waits zelf dat zou kunnen doen. Een indrukwekkend moment waarbij je een speld kon horen vallen in de zaal.
Bij de langere songs menen we dan weer Bob Dylan te herkennen, alleen staat Jan minder nukkig op het podium als de grootmeester. Hij straalt eerder van geluk en is vanaf de eerste tot de laatste noot zichtbaar ontroerd door zoveel liefde die hij ontvangt van zijn publiek en band.
Uiteraard mogen gedoodverfde hits als “De eerste sneeuw”, “De fanfare van honger en dorst” of ”Joke” en “Daar is de lente” niet ontbreken in de set. Maar feitelijk schotelt Jan De Wilde twee uur lang een set boordevol variatie tussen harten raken en bulderlach, zoals enkel grote artiesten dat kunnen. Wat de man ook is uiteraard! Laat dat duidelijk zijn.  Dat bewijst hij weer eens meermaals in een volgepakte Ancienne Belgique die hem bij elke song op een daverend applaus onthaalt, en op het einde van de set zelfs een staande ovatie.

Besluit: Het blijft ongelooflijk Jan De Wilde bezig te zien. Twee jaar geleden waren we al onder de indruk toen hij met zijn tournee 'Jan De Wilde & vrienden' vele theaters en zalen plat speelde. Zijn bescheidenheid siert hem ook nu weer, maar ik zie vooral elke keer de combinatie van een Vlaamse Troubadour in de stijl van een Guido Belcanto, een rasverteller in de richting van Willem Vermandere tot een klasse humorist als Urbanus. Bij de iets langere nummers passeert dan weer een Vlaamse Bob Dylan, en de man kan op de koop toe een uniek icoon als Tom Waits tot leven brengen en komt daar zelfs zonder problemen mee weg.
Kortom: Jan De Wilde bewijst op zijn 75ste nog steeds met het grootste gemak een uitverkochte zaal te doen lachen, huilen en diep te ontroeren. Op zijn eigen eenvoudige wijze zet hij daardoor de stelling '’schitteren in eenvoud'’ nog wat meer in de verf. Wat getuigt van pure klasse. We genoten met zoveel anderen dan ook met volle teugen van deze avond Vlaamse Cultuur verrijking van top niveau.

Jan De Wilde bezoekt nog vele theaterzalen in het kader van 'Hèhè! Wat een Jan! • Theatertour 2018-2019 • 75 jaar Jan De Wilde' – zie de site van Jan De Wilde

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/view-album/217
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel