Vijftig jaar geleden zag ZZ Top het levenslicht in Houston, Texas. Sinds 1969 brengen Billy Gibbons, Dusty Hill en Frank Beard – ironisch genoeg het enige lid  zónder een joekel van een baard - southern rock van de bovenste plank. Bewijs hiervan zijn de tot nu toe meer dan 50 miljoen verkochte platen en een plaatsje in de Rock ’n Roll Hall of Fame. 
Nu, Abraham zien doe je niet zomaar, dus besliste de band op tournee te gaan met als toepasselijke titel ‘50 Years with ZZ Top’. Een verjaardagsfeestje in intieme kring vieren is dus niet voor het grotendeels bebaarde trio weggelegd. Op dinsdag 25 juni werd de verjaardagstaart aangesneden in Vorst. Het tropische weertje dat me vergezelde op weg naar onze hoofdstad, was alvast een ideale sfeermaker voor een avondje broeierige Texas bluesrock.

Eens aangekomen in Vorst Nationaal viel de hitte als een blok op mij. Het is duidelijk dat men dergelijke temperaturen niet gewoon is in België, want van airco was in de zaal geen sprake. Het merendeel van het publiek, dat grotendeels bestond uit baby boomers, nam dan ook de toevlucht tot de zitjes met een of andere vorm van waaier in de hand.

Om het publiek ‘op te warmen’ - pun intended - mocht Larkin Poe de bluesgitaren betokkelen. Deze Amerikaanse roots rockband die geleid wordt door de zusjes Rebecca en Meghan Lovell, werd in 2014  op Glastonbury uitgeroepen tot ‘best discovery of Glastonbury’ en heeft intussen al vier studioalbums uitgebracht waarvan ‘Venom & Faith’ (2018) de jongste telg is.
De zussen Lovell waren een frisse verschijning en brachten een sterk Zuiderse bluessound die vooral gecreëerd werd door de krachtige zangstem van Rebecca Lovell en het knappe slide gitaarwerk van zus Meghan. Ook de passie en zichtbaar genot waarmee de set gebracht werd, zorgden ervoor dat dit een optreden was dat me zeker zal bijblijven. Even waande ik me op de katoenvelden van Georgia en Alabama om dan te realiseren dat ik nog altijd al zwetend en puffend van een halve liter gerstenat aan het nippen was. Liedjes die me bijgebleven zijn, zijn “Bleach Blonde Bottle Blues”, “Preachin’ Blues” en “Blue Ridge Mountains” (verwijzend naar ‘the Appalachian mountains’, een gebergte dichtbij de woonplaats van de zussen).

Omstreeks kwart na negen was het dan de beurt aan ZZ Top. Onder luid applaus van het publiek betraden Gibbons, Hill en Beard het podium. Goed ingeduffeld in lange broek, jas en hoed werd “Got Me Under Pressure” ingezet. De hit uit het album ‘Eliminator’ (1983) was bij de meesten gekend en zette onmiddellijk de toon voor de rest van het optreden. “I Thank You”, “Waitin For The Bus” en “Jesus Just left Chicago” volgden in sneltempo. Het was duidelijk dat ZZ Top gekomen was om te spelen, zonder te veel aandacht te besteden aan bindteksten. Spijtig, want laat ons eerlijk zijn, na vijftig jaar rocken moet hier en daar toch wel een pittige anekdote te vertellen zijn. Daar waar de stem van Gibbons bij enkele nummers niet meer volledig tot zijn recht kwam, was dit wel zo bij “Gimme All Your Lovin’”, het eerste hoogtepunt van de avond. De song werd loepzuiver gebracht en deed de temperatuur in Vorst stijgen naar héél gevaarlijke hoogtes.
In feite bestond de volledige setlist uit de ene hit na de andere, maar hoe kan dat ook anders als je kan putten uit een repertoire dat een halve eeuw omvat. Toch merkte je dat er stelselmatig naar een climax toegewerkt werd. “Just Got Paid”, “Sharp Dressed Man” en “Legs” effenden het pad voor het welgesmaakte “La Grange” en “Tush”.
Muzikaal-technisch was het smullen voor de fans, maar qua performance merkte je wel dat 50 jaar op de planken zijn tol begon te eisen . Hoewel Gibbons en Hill heel goed op elkaar ingespeeld waren en dus geen enkel probleem hadden om synchroon de gitaren te bespelen, kwam dit soms nogal mak en statisch over. Een vergelijking met robots - rockende robots wel te verstaan – zou hier niet misstaan.

Al bij al beschouwd was het optreden toch een waardig jubileum waar ik van genoten heb. Na 50 jaar zoveel fans op de been brengen én begeesteren, zij het op een iets gezapigere manier dan vroeger, is niet elke band gegeven. Hiep, hiep, hoera, dat ZZ Top nog lang mag rocken!

Organisatie: Gracia Live