Al enige tijd keek ik oprecht uit naar de albumvoorstelling van Hydrogen Sea’s ‘Automata’ (2017, Unday Records). Vanavond was het dan eindelijk zover. De intieme setting van de Balzaal beloofde alvast het ideale decor te zijn voor een, zoals ons werd beloofd, intens concert.

Het voorprogramma werd deze avond verzorgd door Camille Camille***^1/2. Deze singer-songwriter van slechts 22 jaar schopte het in de laatste editie van De Nieuwe Lichting (StuBru) tot een finaleplaats en won hiermee aan naambekendheid. Camille groeide op in Brussel, waar ze reeds als kind muziek kreeg ingelepeld door deel uit te maken van het kinderkoor van haar moeder. Later studeerde ze in Engeland en tradt ze sedert deze studies vaak op als straatmuzikante in Gent. Ik wist zelf totaal niet wat te verwachten, gezien ik mij op voorhand niet kon ‘inlezen’ over het voorprogramma.
Het was voor mij dus een totale verrassing. Een kwartier later dan gepland zag ik een jonge vrouw op het podium gaan, met alleen een akoestische gitaar in de hand. Ze ging bescheiden op een kruk zitten en stelde de microfoon vervolgens af op juiste hoogte. Rustig startte ze met tokkelen op de gitaar en iets later hoorde ik een gevoelige, volle stem over onze oren vloeien. Haar stemgeluid deed mij af en toe ook denken aan die van Kate Nash. Ze bracht intieme, ietwat donkere folksongs, die vol bezieling werden gezongen. Haar bijzondere stem, het eenvoudig gitaarspel, maar vooral de pakkende teksten leken het gehele publiek in z’n greep te hebben. In het begin van haar set leek de opkomst voor mij nogal aan de sobere kant, maar naar het einde toe vulde de zaal zich goed. En volgens mij volledig terecht. Wat zij deed aan die jonge leeftijd, met zoveel bezieling, deed mij oprecht veel respect opbrengen. Van Camille Camille hebben we lang nog niet alles gezien. Ik kijk alvast uit naar haar debuutplaat, dat dit najaar zou verschijnen.

Helemaal in ‘vorm’ gekomen dankzij het verrassend straffe voorprogramma, was ik helemaal klaar voor Hydrogen Sea**. Je leest het goed, ik geef de band weldelijk maar twee sterren. Mijn verwachtingen lagen volgens mij realistisch. In 2017 leerde ik hun tweede plaat ‘Automata’ kennen als een uitdagende, frisse, kwaliteitsvolle langspeler zonder dat de authentieke sound van Hydrogen Sea verloren ging. Sedert hun tweede plaat werden Birsen Uçar (zang) en PJ Seaux (keyboards/computer) bijgestaan door niemand minder dan Patricia Vanneste (viool, ex-Balthazar), Joris Caluwaerts (toetsenist, ook bandlid van STUFF) en Steven Van Gelder (drums, ook bandlid van Tout Va Bien). Hierdoor kreeg Hydrogen Sea de kans om zich te ontpoppen vanuit het digitale tijdperk, naar het analoge tijdperk, als volwaardige band. Ik dacht dus, dat Hydrogen Sea sterker zou staan dan ooit en ons op z’n minst een kwalitatie show zou geven, waarbij goede zang de basis is.
Opkomen deden ze met “You Are Here”, het ingetogen, eerste nummer van hun laatste plaat. Dit leek voor mij perfect te kloppen, ook had ik nog geen vermoeden van Uçar’s afwetende stem. Daarna brachten ze “Run”, “Lottery of Indecency” en “Sinister”.  
Dit laatste nummer, vind ik persoonlijk één van de sterkste van hun nieuwe langspeler. In de studio-versie van “Sinister” komen alle sterktes van hun huidige band tot uiting: een prachtig gecomponeerd nummer, verkwikkende drum, goede gitaar, het ongelooflijk straf vioolwerk van Patricia en de unieke stem van Uçar. Live bleek het vanaf dan voor mij jammer genoeg een ontgoocheling te zijn. Muzikaal kon ik er weinig op aanmerken: de band stond er en had er duidelijk veel goesting in. Maar zoals ik eerder aangaf, is Uçar’s stem voor mij de basis van deze band. En die stem, liet het volgens mij afweten deze avond. Vaak hoorde ik valse strofes (zoals bij het nummer “Cold Water”) of maakte ze haar zanglijnen te stil gezongen af (zoals bij het nummer “Blackest Skies”).
Ik had de indruk dat Uçar zich geheel het optreden enorm moest forceren om tot op het gewenste niveau te komen, wat volgens mij niet gelukt is. Ook vond ik Uçar vrij statisch op het podium en niet bepaald enthousiast tijdens de bindteksten. Hierdoor klonk het optreden voor mij, vrij langdurig en monotoon.
Wel wil ik duidelijk benadrukken welke ongelooflijke meerwaarde de nieuwe bandleden, waaronder Patricia Vanneste wel niet zijn. Patricia speelde zo ongelooflijk goed op die viool, en ook haar typerend getokkel tradt af en toe op de voorgrond. Deze avond vond ik dat de band vooral op haar steunde, terwijl ik denk dat dit niet de vooropgestelde dynamiek kon zijn. Het laatste nummer dat ik live zag, was “Decoherence”. Opnieuw, een zoveelste kleine ontgoocheling waardoor ik nu niet anders wou dan naar huis gaan. Volgens de setlist die ik in handen kreeg, zouden ze nog enkele bonusnummers spelen, maar naast mij, gingen ook verschillende andere ontgoochelde gegadigden niet in op dit aanbod .

Hydrogen Sea had vanavond zoveel potentieel: om krachtig, volwaardig, matuur en zo goed over te komen. Maar jammer genoeg, zal ik dit optreden niet meteen koesteren.

Setlist: You Are There - Run - Lottery of Indecency - Sinister - The Bloop - Flogsta - Vertebrate - Mordred - Cold Water - I Do not Do - To The Lighthouse - Blackiest Skies - Decoherence
Bis: I Remember - Wear Out

Organisatie: Democrazy, Gent