De jaren tachtig. Een tijdperk waarin, in de naweeën van de punk, heel wat rotzooi gemaakt werd maar eveneens een pak interessante muziek. De new wave kwam de kop opsteken, en dat zorgde in het beste geval voor heel wat goede bands die de furie van de punk geen vaarwel hadden gezegd maar die gewoon in andere banen leidden. In het slechtste geval daarentegen hadden we bands die aan de hand van veel te veel synthesizers een soort plastieken popsound creëerden waar wij nu nog van huiveren.

Neem nu Psychedelic Furs, een band wiens eerste twee platen duidelijk tot die eerste categorie behoorden, maar bij wie het latere werk meer een meer naar de andere kant overhelde.
Dit optreden zou dus een dubbeltje op zijn kant worden, te meer daar we weten dat de band sinds al die jaren eigenlijk weinig of niks heeft zitten uitvreten.

The Psychedelic Furs gooiden meteen twee van hun beste songs in de strijd, “Dumb Waiters” en “Mr Jones”, maar dat bleek geen goeie zet te zijn. De sound zat nog niet goed, de sax worstelde met de mix en Richard Butler zijn stembanden waren duidelijk nog aan een smeerbeurt toe. De songs mankeerden volledig het vuur en de vinnigheid waarmee ze op het album ‘Talk Talk Talk’ staan te schitteren.
Valse start dus. En eigenlijk werd het daarna niet veel beter. Met “Love My Way”, destijds een hit (maar niet in onze perceptie), begon men al vroeg met de door ons gevreesde plastieken slijmbalpop. De band kreeg hiermee wat herkenningsapplaus, maar de uitbundigheid was in het publiek toch ver te zoeken. “Heaven” onderging een beetje hetzelfde lot, ook zo een hitje die eigenlijk altijd al geflirt heeft met een overdosis aan meligheid, niet bepaald het soort song waarvoor wij vanavond naar hier gekomen waren.
Een klassieker als “Pretty In Pink” kwam er wat belabberd uit, de gitaren zaten achteraan in de mix en dat was hoegenaamd niet de behandeling die zo een song verdiende. Jammer.
Nu goed, het was nu ook niet allemaal slappe kost, Psychedelic Furs hadden er eigenlijk wel zin in en voor het grote deel klonken ze best wel vrij entertainend, maar ook niet meer dan dat. Lichtpuntjes voor ons waren een meer dan behoorlijk “Sister Europe”, een ietwat steviger “Into You Like A Train” en een gedreven “President Gas”.
Met de sterke bis “India” (dit moet zowat hun beste song zijn) kwam er nog het meest pit in de zaak, maar toen was voor ons part het kalf al lang verdronken.

Natuurlijk blijven we die eerste twee platen een warm hart toedragen, maar deze makke live vertoning sprak niet echt in hun voordeel.

De support act Red Zebra mocht vanavond wel terugkijken op een geslaagd concertje. Al vrij snel wisten zij het publiek in te palmen met sterke versies van “The Ultimate Stranger”,  “Man Comes From Ape” en “I’m Falling Apart”. Alleen het obligate “I Can’t Live In A Living Room” had niet meer de stuwkracht van weleer en werd hier eerder als een verplicht nummertje afgehaspeld. Maar voor de rest bracht Red Zebra een pittig half uurtje eighties-entertainment die iedereen tevreden stemde.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/ancienne-belgique-brussel/the-psychedelic-furs-25-10-2019.html
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/ancienne-belgique-brussel/red-zebra-25-10-2019.html

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel