De Nieuw-Zeelandse atypische indie folkster Aldous Harding streek voor de vijfde keer (!) neer in de Ancienne Belgique om haar laatste plaat ‘Designer’ voor te stellen. Voor de gelegenheid werd de zaal grotendeels gevuld met extra zitplaatsen waardoor niet enkel aandachtig geluisterd maar ook gekeken kon worden naar het optreden.

Maar eerst moest Yves Jarvis het publiek opwarmen… of toch een poging tot. Na hem aan het werk te hebben gezien op Sonic City afgelopen weekend, hield ik mijn hart vast op wat zou komen. Gelukkig leek hij nu iets beter voorbereid te zijn en kon hij behoorlijk snel zijn nummers brengen. Yves Jarvis sampelt live met een tape recorder wat soms knullig overkomt. Het is de eerste keer dat de man zijn met indie doorspekte soul in Europa brengt dus laten we hem ook deze keer het voordeel van de twijfel geven. Soit.

De zaal werd tijdens de pauze tot op de nok gevuld en iedereen zette zich klaar op de verschijning van de bosnimf die Aldous Harding wel is. Uitgedost in een clowneske tenue (haar moeder werkt trouwens als clown en poppenspeler) en met perfect neervallend haar, betrad ze het podium op om de twee openers “The World is Looking for You” en “Living the Classics” solo te brengen. Het engelachtig plaatje was compleet door de ene lichtzuil die de Nieuw-Zeelandse omringde. Nog meer ook door de bevreemdende maar trefzekere zangstijl die bij momenten aan Kate Bush of (misschien van ver) aan David Bowie doet denken.

Aldous nam haar tijd om comfortabel te zitten, keek het publiek vaak indringend aan en bouwde op die manier een soort awkwardness op die haar zo typeert. Niet dat het erg is want iedereen hing aan haar lippen en keek vol verwondering toe naar wat komen zou. Zelf de typische AB-drinkbekers leken een zachte landing te maken om het schouwspel niet te verstoren. Nu de overige bandleden erbij kwamen kon het publiek rustig meebewegen met het groovende “Designer”. Aldous maakt liefst geen woorden vuil aan de betekenis van haar songs maar “Fixture Picture” kun je zelf beschouwen als een remedie tegen chronische hartzeer. 
Na een passage in Dubai waar je je kinderlijke “Zoo Eyes” kon uitkijken, kwam “Treasure” ongenadig tot diep in je hart binnen. Aldous doet gemakkelijk veel vragen oprijzen maar haar antwoorden zijn allesbehalve vanzelfsprekend. De mysterieuze zijdezachte sfeer werd ook verder gezet in “The Barrel” dat vol bewondering aanschouwd werd door de concertgangers. Ook opmerkelijk is dat de overige bandleden en Aldous Harding sterk ingespeeld zijn op elkaar. De backing artiesten hadden weinig tot niets nodig om Aldous muzikaal te begeleiden. Dat lijkt misschien dan te veel ingestudeerd maar door zij aan zij te staan met de toetsenist tijdens “Damn” vormden ze allen een mooie en gezellige groep.

‘Muziek is mijn puurste vorm van communicatie’ was het bruggetje naar “Blend”, de lofzang voor de ideale man. En het was niet gelogen want na een uur pure eerlijke muziek sloot ze haar geweldig concert af met het nieuwe Vampire Weekend-achtige “Old Peel”. Met een laatste pantomimische zwaai stuurde ze ons de wondere wijde wereld in.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel