De naam doet bij velen waarschijnlijk geen belletje rinkelen, maar Era speelde afgelopen zaterdag in Vorst Nationaal. Een korte biografie: Era is het New Age project van de Franse componist Eric Lévi en kenmerkt zich door het experimenteren van Gregoriaanse gezangen met elektronische muziek en rock. Opvallend is ook dat de Gregoriaanse teksten in een onbestaande taal gezongen worden die wat doet denken aan Grieks of Latijn. Bands die op een gelijkaardige golf surf(t)en zijn o.a. Masters of Gregorian Chant en Enigma.

Desalniettemin was Vorst Nationaal maar bescheiden gevuld voor Era: The Live Experience. Lévi had misschien beter het ijzer gesmeed terwijl het heet was i.p.v. zo lang te wachten met deze tour. Het is namelijk vooral rond het millennium dat de band wereldwijd furore maakte. Daarna was het in Vlaanderen opvallend stil rond de Franse monniken. In Wallonië haalde Era af en toe wel nog eens de charts. Het recentste album ‘The 7th Sword’ (2017) raakte nog nipt in de Waalse Ultratoplijst. In de zaal dus voornamelijk Franstalige landgenoten die de weg gevonden hadden naar onze hoofdstad voor een avondje kerkgezangen.

Als voorprogramma mochten Les Muses 20 minuten het beste van zichzelf geven. Les Muses, dat zijn twee strak in het leer getrokken dames die gewapend met een elektrische viool en cello de ene cover na de andere uit hun snaren plukten. De opzet was leuk en de hedendaagse muzen speelden zeker niet onaardig, maar dergelijke act was zeker niet vernieuwend. De aardige cover van het Game of Thrones openingslied zal me echter bijblijven.

Hierna werd in allerijl alles in gereedheid gebracht om Era op het podium te verwelkomen.  Kwart voor tien was het dan zover. Een rookmachine braakte dikke mist op het podium en op de tonen van “Agnus Deorem” kwam een schare monniken tevoorschijn. Toegegeven, het had wel iets, even waande ik me zelfs in een romantisch schilderij van Caspar David Friedrich toen er voor het eerst gezongen werd. Bij het volgende lied werden de monniken vervangen door een grote groep ridders met lange lansen. Een plezante variatie in show leek het me in het begin, helaas werd het trucje de hele avond door herhaald, nu en dan eens met een gastzanger(es) erbij. Het showelement ging daarom al snel vervelen.
Nog voor het midden van de set pakte Era uit met hun grootste hit, namelijk “Ameno”. Een kort voorwoord door geestelijke vader Lévi mocht natuurlijk niet ontbreken. De oorwurm uit het eerste album (‘Era’, 1996) werd op een daverend applaus onthaald en nestelde zich tot diep in de kleren. Was het echter slim om dan al het lied ten berde te brengen? Ik denk dat het eerder een noodzaak was, want de set dreigde wat in elkaar te zakken. “Ameno” gaf de nodige zuurstof om het tweede stuk van de setlist af te werken. Vooral het duet “I Believe” dat volgde, kon zo beter verteerd worden. Het lied dat oorspronkelijk gezongen werd door Katherine Jenkins en Andrea Bocelli, werd als een losse flodder de zaal ingeschoten. Verder viel het op dat de gastzangers niet altijd een meerwaarde vormden.  De schelle uithalen tijdens “Don’t Go Away” deden me bij momenten zelfs denken aan een middelmatig optreden van pakweg Alana Dante.
Naar het einde toe werd opnieuw toegewerkt naar een climax met “Sinfoni deo/Redemption” en het rockende “Voxifera”. Het is echter “Ameno”, zogezegd op vraag van het publiek, dat de show eindigt.

Era: The Live Experience was vooral een optreden voor de fans. Hoewel muzikaal-technisch niets aan te merken was, was het vet al snel van de muzieksoep voor een niet-ingewijde. Gelukkig bracht “Ameno” tot tweemaal toe soelaas. Of dit muzikale heiligschennis is, laat ik in het midden.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/vorst-nationaal-brussel/era-07-12-2019
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/vorst-nationaal-brussel/les-muses-07-12-2019.html

Organisatie: Live Nation