Afgaand op de Belpop-reportage lagen de verwachtingen niet zo hoog voor de show van Jan De Wilde. Zijn stem zou steeds meer lijken op die van Tom Waits en dat is dan niet als compliment bedoeld. Krijgen we dan een show met vooral monumentale erfgoedwaarde?

Jan De Wilde komt met zijn band op en zet meteen “Hè Hè” in, de opsomming van beledigingen uit het gelijknamige door Henny Vrienten geproducete album die een beetje ongewild een radiohit werd. De Wilde brengt de song met een gevoel van ‘dan hebben we dat toch alweer gehad’, want de lange opsomming met veellettergrepige woorden en met nauwelijks rustpunten is een hele uitdaging. Eens de klus geklaard is, komt De Wilde met een uitgebreide verontschuldiging. Dat hij doorgaans nooit een show begint zonder eerst het publiek te verwelkomen. Het wordt de voorbode van een lange reeks opmerkingen en duidingen tussen de songs door, een beetje alsof het publiek in Nazareth enkel bestaat uit Jan De Wilde-leken die nog nooit één nummer van hem gehoord hebben. Terwijl bijna elk nummer op herkennende opmerkinkjes onthaald wordt.
Jan De Wilde is goed bij stem. Daar hoeven we niet aan toe te voegen ‘voor een man van 75’. Uiteraard zit er wat ouderdoms-patine op de stembanden, maar nergens in de set van bijna twee uur moet zijn band of het publiek het van hem overnemen. Hij grapt dat hij al met één been in het graf staat, maar dan zal het toch maar met zijn kleine teen zijn. Deze zanger is nog lang niet uitgezongen en zal ons hopelijk nog vele jaren entertainen met zijn licht ondeugende humor en liefdevolle weemoed. En waarom niet met nog een nieuw album?
Na “Hè Hè” volgen in Nazareth nog bekend en iets minder bekend werk als o.m. “M’n Tant’Odile”, “Apocalyps”, “Anneke Weemaes”, “Aaigem”, “De Westvlaamsche Leeuw”, “Zussen”, “Na Nieuwjaar”, “De Verdwenen Karavaan”, “Eerste Sneeuw”, “Walter, Ballade Van Een Goudvis”, “Kat En Ik”, “Communisten”, het in tien minuten geschreven “Vrolijk Lentelied”, “Wals Met Mathilda” en “Otomobiel”. Songsmid Lieven Tavernier zit met drie nummers in de set en wordt daarvoor uitgebreid bedankt (bijna had Tavernier “Eerste Sneeuw” cadeau gedaan aan Raymond Van Het Groenewoud). Voorts zijn er veel complimenten voor Tom Waits, voor zijn echtgenote, voor zijn collega-rebel Urbanus en voor iedereen uit zijn band.
Bij de ietwat voor de hand liggende toegift (“anders hebben we die bisnummers voor niks gerepeteerd”), begint Jan De Wilde eerst met minimale begeleiding voor een intiem nummer dat hij opdraagt aan zijn vrouw. Daarna komen de twee nog niet gebrachte publieksfavorieten. Bij “De Fanfare Van Honger En Dorst” wil het publiek het refrein overnemen, maar De Wilde overstemt hen meteen. Bij “Joke” is er echter geen houden aan en wordt er volop meegezongen en geklapt.

Jan De Wilde staat er nog steeds. Als een monument dat niet alleen goed onderhouden, maar ook gekoesterd wordt. We zouden hem op pensioen kunnen sturen met een groots spektakel in het Sportpaleis, maar beter nog is om hem zijn ding te laten doen in de geborgenheid van de Vlaamse culturele centra.

Organisatie: Popallure