logo_musiczine_nl

Talen

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

DAF - Bimfest 2...
Civic

Nick Cave - Conversations with Nick Cave - Een surrealistische, emotionele avond Aanbevolen

Geschreven door - -

Nick Cave - Conversations with Nick Cave - Een surrealistische, emotionele avond

Drie maanden vóór zijn gepland en al volgeboekt bezoek in het Sportpaleis met de Bad Seeds gaf Nick Cave ons ‘zijn Conversations’ twee intieme avonden in de Bozar. Een concept dat de Australiër eind mei 2019 al in ons land in de Roma had gepresenteerd. Een soloconcert, afgewisseld met vraag- en antwoordsessies (soms excentriek), evenals een signeersessie, dat in totaal meer dan drie uur duurde. We verdiepen ons in deze surrealistische, emotionele avond.

Het was belangrijk om op tijd te komen en je een weg te banen door de gangen van de Bozar. Een zaal met een capaciteit van 2.000 zitplaatsen , verdeeld over de verschillende balkons, twee bloembedden (enigszins bovenop) en een groot podium waarop tafels werden opgesteld (waar honderd bevoorrechte mensen konden zitten).
Na een opgenomen intro komt Nick Cave sober het podium op en gaat naar z’n piano om "Papa Won't Leave You, Henry" te spelen, uiterst origineel en in z’n meest pure vorm.
Als een ceremonieleider zal de ‘grootmeester’ de regels van de avond uitleggen. Hij geeft aan dat dit de allerlaatste avond zal zijn van de ‘Conversations’, die gelanceerd werden na de tragische gebeurtenis, het ongeval van zijn 15-jarige zoon met de dood als gevolg; deze avonden zijn een katharsis , een therapie. En zijn de mogelijkheid voor de fans om hun medeleven, hun support te uiten en te tonen op de blog ‘The red hand files’.
Vanavond werden de vragen doorgegeven via een handvol stewards verspreid over de zaal, uitgerust met lichte stokjes. De steward wees in de richting en Nick Cave kon dan de toeschouwer (incluis de vraag) kiezen.
Hij houdt een bepaalde afstand met de groupies, door te specificeren dat hij aanvragen voor foto's zal weigeren, maar aan het einde van z’n Conversations tijd reserveert voor z’n publiek en handtekeningen zal uitdelen.
Een eerste vraag van een toeschouwer , die direct vroeg om met hem op het podium te gaan, werd nuchter op een ‘Nee’ beantwoord. Of een uitnodiging van een dame , die hem wou vergezellen naar de piano, werd geweigerd. Kort daarna stond een andere toeschouwer erop hem bloemen te brengen, die hij accepteerde , maar de bijbehorende kus weigerde. Even later vraagt nog een andere toeschouwer een handtekening. Nick accepteert, maar geeft aan dat het ‘de laatste’ zal zijn.
Na de doorsnee eenvoudige, kwamen de diepere vragen met inhoud, o.m. een fan die duidt dat hij tijdens zijn ziekteperiode naar zijn muziek luisterde en vraagt of het ook een manier is voor de auteur om zijn verdriet te vullen . “Mijn muziek brengt me naar een hoger level. Ik geef vaak een plaats aan mijn gevoelens. En ik werk elke ochtend veel om het beste uit mijn gevoelens te halen” antwoordt Cave.
Een onvoorzien intermezzo komt dan, met een huwelijksaanzoek op het podium, goedgekeurd door de grootmeester hemzelf. Hij geeft aan dat de toekomstige bruidegom zijn bruid in zijn armen moet brengen, wat onder een fors applaus werd uitgevoerd.
Er is nauwelijks tijd om je te vervelen; de composities zijn gekoppeld aan het gesprek o.a. "Into my arms" en het nogal zeldzame "Where's the Playground Susie? ".
Een toeschouwer verrast vervolgens het publiek (die niet direct weet te reageren) door te beweren Jezus te hebben gezien en zich in een andere dimensie te hebben gevoeld. Ze vraagt of Nick dit soort getuigenis ooit heeft ontvangen. In het begin maakt onze man er grapjes over en geniet het publiek ervan. Maar deze toeschouwer blijft serieus en beweert dat hij het echt gezien heeft en nu … een beetje verkouden is. Nick wordt dan flegmatiek en verwijst naar het belang van overtuigingen; het publiek is en blijft beleefd.
Een ander uniek moment is de getuigenis van een weduwe die haar echtgenoot begeleidde in z’n laatste momenten (met de song "The ship song"). Waarna de zanger veel medeleven en support toont door te praten over de afwezigheid van een geliefde. En hij gaat direct verder met "The Ship Song", ondersteund van een enthousiast publiek.
Andere meer klassieke vragen maken de avond als inspiratie van zijn nieuwste album, een logische verderzetting in "Waiting for you" als tijdens een religieuze ceremonie.
Een persoon met een beperking in het publiek, die moeilijk kan spreken, roept naar hem. Hij vertelt dat hij op dezelfde dag is geboren als Nick, en biedt hem aan om iets te drinken na het concert. Weer een ontroerend moment van de avond vanwege de spontaniteit van de twee speakers.
Tijdens de avond komen duidelijk verlieservaringen en zich gedeprimeerd kunnen voelen aan bod ; er wordt ook veel gepraat van liedjes die voor huwelijken zijn gebruikt. En in deze context: “Are you the one I’ve been waiting for ?” wordt logisch naar boven gehaald.
Cave brengt ook hulde aan de Griekse schilder Stefanos Rokos, die 17 jaar geleden niet minder dan 14 schilderijen maakte die gekoppeld waren aan het album "Nooit meer afscheid nemen". Een tentoonstelling over dit onderwerp is nog open in Antwerpen (Bernaerts Gallery) tot 9 februari. Terloops opgemerkt dat deze composities kunnen groeien; elke luisteraar interpreteert het op zijn eigen manier.
De timing van de Conversations lijkt te worden bepaald door de manager (bodyguard) aan de zijkant van het podium. De laatste aarzelt niet om de leider mee te geven aan zijn songs te beginnen of de encores te beginnen. Soms jammer toch, ervaarde ik, want zonder dat , had onze grootmeester de hersenspinsels en de nummers wat meer vrije loop kunnen laten gaan.
De encores bevat enkele prachtige improvisaties, als "Palaces of Montezuma" (Grinderman) en zelfs "Shivers" (van zijn jonge jaren met Boys next door).

Met bijna 3 uren hebben de toeschouwers waar voor hun geld gekregen. De tickets waren soms erg duur , afhankelijk waar je zat. Een onderwerp dat Cave zelf aan het begin van de set aansneed. Hij zei dat hij hier geschokt van was.
Een signeersessie volgde, een goed kwartier lang, na het einde van de show.

Setlist : « Papa Won't Leave You, Henry », « God Is in the House», «The Mercy Seat », « Avalanche », « Into My Arms », «Where's the Playground Susie? », « The Ship Song », « Waiting for You »,« Jubilee Street »,  « (Are You) The One That I've Been Waiting For? », « Sad Waters », «Love Letter ».
Encore: « Fifteen Feet of Pure White Snow», « Palaces of Montezuma », « Shivers », « Stranger Than Kindness », « Skeleton Tree ».

Vertaling Sébastien Leclercq - Johan Meurisse

Organisatie : Bozar, Brussel

Aanvullende informatie

  • Band Name: Nick Cave
  • Datum: 2020-01-31
  • Concertzaal: Bozar
  • Stad (concert): Brussel
  • Beoordeling: 9
Gelezen: 957 keer