Matt T Mahony & Steven Troch + Black Label
4AD (De Blankaart)
Diksmuide

Op vraag van de provincie organiseerde de 4AD deze zomer een reeks concerten onder de noemer ‘anderhalve meter sessies’ in natuurgebied ‘De Blankaart’, telkens op vrijdagnamiddag. Een waardig alternatief voor ‘Stad onderstroom’, dat dit jaar om de gekende redenen niet doorging. Een erg gevarieerd aanbod waarin ik evenwel niet meteen mijn gading vond. De allerlaatste sessie wist me dan uiteindelijk toch uit mijn kot te lokken en zo trok ik gewapend met een plooistoeltje en een krat bier richting Woumen. Het werd, na maanden verstoken te zijn geweest van live muziek, een ware verademing.

Het gebeuren vond plaats in een uniek en schilderachtig decor, een smalle weide tussen hoge bomen, al rees meteen de vraag of de natuur en de bijhorende stilte wel gediend is met dit soort evenementen. De natuur die het in dit coronajaar al zwaar te verduren kreeg. En al zal de impact hiervan wellicht zeer beperkt zijn, toch vraag ik me af waarom de provincie dit uitgerekend in een natuurgebied moest laten plaatsvinden.
Daarnaast deed ik nog een tweede vaststelling die bij me de wenkbrauwen deed fronsen. De toeschouwers zochten allen hun plekje, dat men mocht afbakenen met een gekregen stuk touw, achteraan de weide, ver weg van het podium. Dacht men dat de artiesten superverspreiders waren of stak hier een oud 4AD-zeer de kop op? Black Label vroeg nog voorzichtig om wat dichter bij het podium te komen maar dat werd net niet op hoongelach onthaald. Hier werden de afstandsregels gerespecteerd!

Tot zover de kritische kanttekeningen want muzikaal viel hier niets op af te dingen. Matt T Mahony (Matti De Rycke) is een product van de Gentse bluesscène, waarvan het hart zich bevindt in de Missy Sippy, de knusse club in Klein Turkije waar ook Tiny Legs Tim, Guy Verlinde en uiteraard ook de Missy Sippy All Stars thuis zijn. Mechelaar Steven Troch ken ik vooral als begeleider van Tiny Legs Tim maar hij was ook jarenlang het boegbeeld van Fried Bourbon terwijl hij het tegenwoordig met de Steven Troch Band probeert. In die laatste groep, die reeds twee platen op haar actief heeft, vinden we ook Matt T Mahony terug. Het zal dan ook geen toeval geweest zijn dat die twee hier elkaar op dit podium vonden. Matt T Mahony ontpopte zich als een vrij aardig gitarist met veel respect voor de authentieke blues zonder dat hij daarbij aan frisheid te moest inboeten. Hij werd bovendien mooi geholpen door de immer inventieve mondharmonicastoten van Steven Troch. Na een drietal songs was het de beurt aan Troch (beiden brachten ongeveer evenveel nummers) die zijn blues van een rocktintje voorzag en de spektakelwaarde wat omhoog trok. Vooral  "Wanna sleep", waarin hij alle geluiden, die je in een gemiddelde slaapkamer hoort, op zijn mondharmonica imiteerde, zorgde voor de nodige opwinding. Geen van beide beschikte over een echte bluesstem maar dat vormde geen bezwaar. Het bleef een aangename set die rustig verder kabbelde onder een deugddoend zonnetje waarbij mijn voorkeur uitging naar Matt T Mahoney omdat die het lef had de geijkte bluespaden al eens te verlaten voor onder meer een vroege Charlie Parker of, tot mijn grote vreugde, "Caravan of fools", een song uit de laatste plaat van corona slachtoffer John Prine.

Black Label is de one man bluesband van Remko Van Damme die zijn volledige set wijdde aan het fenomeen Robert Johnson (1911-1938). Een dankbaar onderwerp natuurlijk want deze mysterieuze figuur blijft tot de verbeelding spreken. Er bestaan nauwelijks foto's van hem, zijn complete oeuvre past net op een dubbelelpee maar is toch de onuitputtelijke inspiratiebron van talloze artiesten terwijl er over zijn veel te vroege dood talloze speculaties de kop opstaken. Een officiële doodsoorzaak is er niet maar ‘vergiftiging door een jaloerse echtgenoot’ blijkt voor velen de meest plausibele verklaring. Robert Johnson werd trouwens met terugwerkende kracht toegevoegd aan de ‘27 club’, het kransje beroemde muzikanten (Brian Jones, Jimi Hendrix, Janis Joplin, Jim Morrison en later ook nog Kurt Cobain en Amy Winehouse) die op 27-jarige leeftijd stierf. En dan zijn er nog die mythische verhalen waarvan de bekendste die is waarin Johnson zijn ziel verkoopt aan de duivel waarop die hem de blues leert spelen.
Black Label bracht op een schitterende manier de gekende songs: "Walking blues", "Stones in my Passway", "Me and the devil blues", "Sweet home Chicago",...
Ook Black Label heeft niet echt een bluesstrot maar zijn stem had wel een natuurlijk dwingende kracht terwijl ik zijn slide gitaar als fenomenaal zou omschrijven. En voeg daar meteen ook maar een aanstekelijke mondharmonica aan toe. Elk nummer werd bovendien ook nog eens voorzien van een gevatte uitleg die me ondanks dat Antwerps accent telkens mateloos kon boeien.
Het zorgde ervoor dat ik de ganse set aan zijn lippen gekluisterd bleef. Naast Robert Johnson zelf was er ook nog tijd en ruimte voor zijn voorbeelden: Son House en Charley Patton (eindelijk hoorde ik "Pony blues" eens live) en zijn naamgenoten: Tommy Johnson en Blind Willie johnson (hoewel "John The Revelator" hier met veel lef gebracht werd in de a capella versie van Son House). Allemaal nummers van meer dan tachtig of negentig jaar oud realiseer ik me nu pas. En toch klonk dit allesbehalve gedateerd.
Alleen het bisnummer "Eyesight to the blind" van Sonny Boy Williamson, dat hier voor een tweede keer over de wei galmde, was van een iets recentere datum (1951).

Organisatie: 4ad, Diksmuide