Er vloeit meer dan heel wat country in de Westhoek. Mensen kijken en luisteren naar Wouter en zien Cash, JJ Cale, Clark en Van Zandt in één. Onze Wetterse Poperingse zytholoog weet al ongeveer een halve eeuw zijn passie en begeestering voor country te delen met zijn enthousiaste vrienden en aanhoorders. Onze chroniqueur schaarde door de jaren heen een fantastische warme vriendenkring van topmuzikanten rond hem en gaat de hort op met zijn finaal project Texas Café.

Het cliché wil dat aan alle mooie liedjes een eind komt. Onze warmste mens vecht al enkele jaren tegen de verschrikkelijkste ziekte en dreigt nu de handdoek in de ring te moeten gooien. De bende van acht besluiten om er het beste van te maken, nemen een dubbel elpee op - ja, oude term - en kiezen de oer Vlaamse klei van Wouter uit, Dranouter, om een laatste zinderend optreden te geven.  De liefde van Texas Café voor de outlaw country en de zoektocht naar authenticiteit zijn de lijm die hen bindt. Live music matters.
Wouter neemt met zijn gitaar en zijn stem meteen het publiek in, Piet begeleidt en soleert als geen ander, violist Dirk legt de perfecte accenten, Isabelle heeft een stem als een misthoorn en kent de bariton sax als haar broekzak, ritmesectie Dick en Kris drumt en bast alles perfect bij elkaar en mandolinespeler Patrick is de spreekwoordelijke kers op de taart. Neem daar nog eens Bram bij die voor een perfecte sound zorgt.
Alles wordt netjes geregistreerd door James Cooke die timmert aan een nieuw programma over mensen en hun laatste dagen. Wat een warme mens!
Genoeg intro dus. Deze meest onbekende gekende muzikanten zijn beste vrienden en dat voel je gewoon. Al vanaf de eerste noot “L.A. Freeway” weet je dat we een uniek warm, diepgaand, mooi, humoristisch en een heel mooi verhaal gaan meemaken. Neen, ik ga het hier eens geen concert noemen. Wouters grote held Townes Van Zandt krijgt al meteen zijn eerbetoon met “White Freight Liner”. Resultaat: De sfeer zit er fantastisch in.
Wouter doorspekt alles met humor in “Grounded Porc For Free”. We leren met hetzelfde elan dat Guy Clark zijn eigen groenten kweekte in “Homegrown Tomatoes”. Na een nummer of zes is heel het publiek nog meer bij de strot gegrepen en dan moest datzelfde publiek, uiteraard allemaal vrienden, nog omvergeblazen worden door Isabelles baritonsax  en mandoline in een ronduit unieke en kippenvel bezorgende versie van Steve Earls “Copperhead Road”.
Weet je, je hebt zo van die covers die het originele willen benaderen en ook tributes die het originele eens zouden durven overstijgen. Laat ons nu al heel de avond wel dat tweede meemaken zeker! En als je denkt dat Wouter geen eigen songs schrijft, dan moet je eens luisteren naar zijn ode aan K-Town. Wordt één dezer uitgebracht. Afsluiten met Clarks “My favorite Picture” kon niet mooier zijn.

We hebben met dit beeld mooi, sereen en emotioneel afscheid kunnen nemen van één van de warmste, gepassioneerde en mooiste mensen die er op deze aardkloot rondlopen. En ik heb het niet alleen over Wouter, ook gewoon die acht mensen op dat podium en zijn machtige entourage.

Line up: Wouter Droesbeke: rhythm guitar en lead vocals/ Piet Clarysse: gitaar, slide gitaar en backing vocals /Isabelle Stevens: Bariton sax en backing vocals/ Patrick Penne: Mandoline/ Dick Vanhoeghaerden: Drums en percussie/ Kris Demets: Bas/ Dirk Naessens: Viool

Playlist: LA Freeway/White Freight Liner/Dublin Blues/Rita Balou/Grounded Porc For Free/Homegrown Tomatoes/Angel Of Montgommery/Inspite Of Ourselves/Copperhead Road/Hello In There/That’s The Way/Galway Girl/Barking Jack/My Favourite Picture